Somewhere in the crowd

§16 The Knock-outs

Matthy's POV:
Het is weer eens vrijdag.
Milo en ik zijn de rest van de week met moeite naar werk gegaan, door Milo zijn been.
Het is veel gezeik, met die krukken.
Milo heeft geoefend om te zingen, terwijl hij op één kruk staat. Hij heeft namelijk één hand nodig om zijn microfoon vast te houden.
Het is hem gelukkig wel gelukt.
De knock-outs worden weer in Haarlem opgenomen, dus ik kende de weg al een beetje.
Dit keer heeft Milo geen strak pakje aan, maar hij heeft een simpele outfit, die hij gelukkig zelf uit mocht kiezen.
Een baggy spijkerbroek met een oversized shirt, dat kan niet beter, toch?
We hebben gisteren samen een nummer uitgekozen om te zingen.

Gisteren:

"Matt, heb jij enig idee welk lied ik moet kiezen?"
Milo komt met een vragende blik op de bank zitten.
Ik haal mijn schouders op en open Spotify.
Milo kan eigenlijk bijna alles zingen.
"Misschien... iets van Bruno Mars?" Stel ik voor.
Milo zijn gezicht licht op. "Ja, jezus, hoe heb ik daar niet eerder aan gedacht?"
Hij zoekt Bruno Mars op in Spotify en begint gelijk allemaal verschillende nummers af te spelen.
"When I was your man?" Vraagt hij terwijl het liedje zachtjes afspeelt.
Hij schudt zijn hoofd bij zijn eigen voorstel.
"Nee, ik moet iets hards, iets- uh..."
Hij scrollt door een album.
"Hier, marry you, talking to the moon..."
Ik klik het liedje 'Grenade' aan.
Milo luistert aandachtig naar het liedje.

"Easy come, easy go, that's just how you live.
Oh, take it, take it, take it all, but you never give."

Milo schuift dichterbij en bekijkt de naam van het liedje.
"Grenade, hm..." hij kijkt op zijn eigen telefoon.
Dan knikt hij instemmend. "Deze wil ik doen."
Ik glimlach naar hem. "Ja?"
Milo knikt, terwijl hij met zijn been op de beat tikt.
Leuk om te zien hoe muzikaal hij is.

"Matt?" Zegt Milo opeens. Oeps, ik zat met mijn gedachten bij gisteren.
"Ja?" Ik kijk liefjes zijn kant op. "Wat is er?"
Milo kijkt naar de krukken naast hem. "Wat nou als ze me vragen wat er is gebeurd? Moet ik het over Jim hebben?"
Ik schud mijn hoofd. "Nee, gewoon zeggen dat je bent gevallen bij voetbal."
Milo knikt en friemelt aan zijn krukken.

"Kom, je bent over 10 minuten aan de beurt."
Ik trek Milo zachtjes naar de stoel, die voor een spiegel staat.
Mijn handen leg ik op zijn schouders, terwijl we samen in de spiegel kijken.
"Ben je er klaar voor?" Vraag ik.
Het is een standaard vraag, waar je meestal ook standaard antwoorden op krijgt.
Maar Milo haalt zijn schouders op. "Denk het."
Ik knijp zachtjes in zijn schouders. "Je kan het."
Milo gooit zijn hoofd naar achteren, waardoor, als ik naar beneden kijk, onze ogen elkaar ontmoeten.
"Hoi." Zeg ik zachtjes, terwijl ik zijn ogen scan.
Milo slikt en knippert snel. "Hoi." Zegt hij terug.
Ik leg mijn handen op zijn wangen en geef hem een kort kusje.
Milo slikt en sluit zijn ogen. Hij is gestrest.
"Milo..." Ik zucht. "Mie."
Hij opent zijn ogen weer en kijkt me slapjes aan.
"Het komt goed, geloof me." Fluister ik.
Milo gaat weer recht zitten en draait met zijn stoel mijn kant op. "Ik ben gewoon bang, misschien zit mijn familie daar opeens in het publiek, of de andere jongens."
Ik schud mijn hoofd. "Nee, joh."
Dat is echt waar, want ik denk dat de jongens niet eens weten dat Milo meedoet aan de voice.
Als Milo deze knock-outs haalt, ga ik het ze vertellen.
Dan ga ik Milo verrassen bij de finales, dat is leuk.

Zuchtend staat Milo achter het gordijn. Mijn handen liggen op zijn rug, mijn kin omhoog, zodat ik hem aan kan kijken.
Hij kijkt een stukje naar beneden, zodat we elkaar precies aankijken.
We verschillen best wel wat in lengte, dus dit is iets wat we heel vaak doen, op elkaars hoogte instellen, zeg maar.
"I'd catch a grenade for you, als je dat maar weet."
Een beetje lollen met de lyrics van het liedje dat hij straks gaat zingen, leuk toch?
Hij glimlacht en duwt mijn hoofd zachtjes in zijn shirt.
We wiegen zachtjes heen en weer in deze positie, alsof er niemand om ons heen staat.
De camera's staan zelfs op ons gericht, maar het maakt ons niet uit.
Het publiek begint te juichen. Dat betekent dat Milo het podium op moet.
Ik voel dat Milo langzaam een hand door mijn haar haalt, en ons dan uit de positie haalt om me aan te kijken.
"Ik ga het doen." Hij kijkt me aan en komt dan dichterbij.
Langzaam drukt hij zijn lippen op die van mij.
Ik sluit mijn ogen, maar het gaat zo snel, dat als ik mijn ogen open, Milo weg is.
Hij staat er, in de spotlights.
Ik slik en kijk toe hoe hij één van zijn krukken op de grond legt en met de vrije hand zijn microfoon pakt.
Hij kijkt kort mijn kant op, om te zoeken naar mijn support.
Ik geef hem een accepterend knikje, om hem zo te vertellen dat alles goed komt.
Dat hij het gaat halen.