"Nasıl ağlamıyım . Ondan ayrılmama izin bile vermedi. Ama bak ona her gün bir kadının yanına gidiyor . Ki boşansam nereye gidecektim ki "
"O ne demek şimdi Karaca "
"Bizimkiler biliyor . Sırf onlar izin vermedi diye Azer'e kaçtığım için kabul etmediler geri gelmemi. Yalvardım babama beni gelip alması için ama gelmedi . "
Duygunun diyecek bir şeyi yoktu. Üzülüyordu bu olanlara . Karacanın mutlu olnasını istiyordu . Yılmazda Karacanın söylediklerini duymuştu . O da üzgündü bu olanlardan . Karacayı seviyordu . Abisiyle arasının düzelmesini istesede bu pek mümkün değil gibiydi.
Azer 1 saat sonra gelmişti eve . Kapının önünde arabanın içinde kadının dediklerini düşünüyordu . Oflayarak başını ellerinin arasına aldı.
Yılmaz hava almak için dışarı çıktığında görmüştü abisinin geldiğini . Kapıyı açtığında Azer ona döndü .
"Gelmişsin abi " başını salladı Azer .
"Karaca üzüldü sen gidince "
Bir şey diyememişti .
"Abi bu durumun oluru yoksa boşansan mı " korkarak söylemişti Yılmaz abisine ne zaman bunu dese fırça yemişti . Ama ilk kez Azer kızmamıştı ona .
"Gerçekten mi "
Azer susuyordu .
"Abi için gidiyor işte barışın artık "
Kardeşinin karşısında ağlamak istemediğinden hızla gözyaşlarını sildi . Arabadan inip içeriye girmişti . Yılmaz da abisinin peşinden giderek içeriye girmişti .
Herkes birbirine bakakalmıştı . Azer Karacadan gözlerini çekmemişti .
"Yılmaz sen Duyguya al gezin biraz "
"Tamam abi "
Duygu söylensede Yılmaz onu evden çıkarmıştı .
Azer yavaş adımlarla Karaca'ya doğru ilerledi . Karaca gözlerini kaçırmış Azer sanki ona gelmiyormuş gibi yapıyordu . Adımlarını hızlandırdı Azer ve kendini Karacayı öperken bulmuştu .
"Evet gittin " dediğinde Azer gözlerini kapatıp güldü.
"Bir de gülüyorsun pislik " diyerek gögsüne vurdu . Karacanın elini çekmesine izin vermemişti Azer . Elini tuttu sıkıca ve bırakmadı .
"Ama geldim " diyerek göğsündeki eli kaldırdı önce uzunca kokladı sonra öptü.
Kapının açılmasıyla oraya döndü .
"Çok gezdiniz Yılmaz " dedi imayla .
"Napayım abi tutturdu eve geri dönelim diye başımın etini yedi "
Karaca gülerken Azer ona dönmüştü .
"Ne gülüyorsun"
"Ee komik "
"İyi bari oturun geçin "
Karaca ve Azer bir tarafa Duygu ve Yılmaz da bir tarafta oturuyordu. Karaca kendini Azerden uzaklaştırmak için yan tarafa doğru kaydıkça Azer de onu sıkıştırmak için yanaşıyordu .
"Ne yapıyorsun "
"Hiç " dedi Azer . Kendini daha da Karaca'ya yaklaştırarak .
Akşam olmuştu istemeseler de. Yarın son gündü . Duygu ve Yılmaz içerde yatarken onlar yukarıya çıkmışlardı . Yatağın karşısında ayakta elele duruyorlardı.
Söz vermişlerdi birbirlerine . Bu yatağa birbirleri olmadan ve küs girmeyeceklerine . Evet şu an yanyanalardı ama küslerdi . Biliyorlardı. Şu an sadece birbirlerini kandırıyorlardı . Yarın gece sondu onlar için . Bu iki günlük masal son bulacaktı.
"Azer " arkasından gelen sesle oraya döndü. O düşüncelere dalarken Karaca koltuğa geçmişti . Yanına gitti .
"Sen yat orda ben yerde yatarım "
"Ama.."
"Koltuk küçük Karaca sığamayız ikimiz "
El mahkum tamam demişti Azer'e . Hemen koltuğun dibine yer yatağı yaltı Azer . O Karaca'ya , Karaca ona dönük yatıyorlardı .
"Azer o günü hatırlıyor musun " dedi Karaca eline baktığında anlamıştı Azer .
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Hatırlıyorum " diyerek Karacanın elini tuttu .
"Korkma . Bir daha öyle bir şey olmicak "
"Olmicak . Olursada siz benim için çok değerlisiniz size gelir ve sizi o cehennemden çıkartırım "
"Değerli miyiz gerçekten "
"Öylesiniz tabi . Benim küçük güzelim sonra senn.." duraksadı Azer . Karaca parlayan gözleriyle diyeceği lafı bekliyordu .
"Sende kızımın annesisin "
Bir kez daha kırılmıştı Karacanın kalbi . Azer için çok daha fazlası olmak istiyordu . En büyük aşkı, sonsuza kadar seveceği , görmeden duramayacağı , kokusu olmadan yaşayamayacamağı.. Bu olanlara rağmen nasıl hala istiyordu bunları ? Azerin lafları bu kadar gaddarken o nasıl hala seviyordu onu ? Aşk böyle bir şey miydi ? Hata yapsada kopamamak mıydı ? Peki Azer o da böyle düşünüyor muydu diye düşündü . Her seferinde onu suçluyordu. Nerde hata yapmıştım diye kendini yargıladı .
O sorularla boğuşurken gözlerini çoktan yummuş olan Azer'e baktı Karaca . Elini tutmayı bırakmamıştı .
"Nasıl uyuyabirsin hemen "
Dudaklarını büzmüştü çocuk gibi .
"Ben düşüncelerde boğulayım sen uyu " elini sıkmıştı Azer'in . Az da olsa canı yansın istemişti . Kafasında sorular olan tek kişi Karaca değildi ama . Bu sefer Azer Karacayı izliyordu . Azer de en az onun kadar düşünüyordu. Yarın olsun istemiyordu . Bu anda kalmak için dünyaları verirdi .
