Adella

2. Beklenmedikler

Uçaktan indiğimiz gibi siyah bir arabaya bindik ve yaklaşık bir saat süren yolculuktan sonra ormanın içindeki ıssız bir eve geldik. Yolda sürekli soru sorduğum,kendimle konuştuğum ve sürekli söylendiğim için bay patron bozuntusu kulaklık taktı ve geri kalan yolculukta sessiz kaldım. Haklıydım. Bence ben hep haklıyım. Çok sıkılmıştım geldiğimizden beri koltukta oturmuş telefonumla uğraşıyordum,telefonu bırakıp derin bir nefes aldım ve bay patron bozuntusu salona girdi karşımdaki tekli koltuğa oturdu ve beni izlemeye başladı.

Birbirimize bakıyorduk yaptığımız tek şey birbirimize bakmaktı en sonunda dayanamayıp:
"Ne yapacağız,burada mı oturacağız ayrıca iki saattir sıkıntıdan patladım.
Bir planın varmı görevimiz ne ve buradamı kalacağız. Bana hiç bir şeyden bahsedilmedi ve ben hiç bir şey bilmiyorum." Çok hızlı konuştuğumu ve çok konuştuğumu farkettim ve ona baktığımda bana sırıtarak baktığını gördüm. Ne yani benim hiç bir şey bilmiyor olmama mı gülüyordu bana da söyleselerdi bende bilirdim!

"Ne? Ne oldu, niye gülüyorsun komik mi?"
"Yok, sadece bu kadar hızlı nasıl konuşabilirsin merak ediyorum" duyduğum cümleyle hemen dikleştim, bacak bacak üstüne attım ve sırıtarak
"O da bana özel. Doğal yetenek" dediğim şeyle beraber kocaman bir kahkaha attı ve ardından bende kahkaha attım. Ardından hemen ciddileşti ve öksürdü tam konuşacaktı ki bu haline kocaman bir kahkaha daha attım.
"Bir daha yaparmısın çok komik gözüktün lütfen bir daha yap" sabır dilenir gibi bir iç çekti ve konuşmaya başladı.

"Burada kalmayacağız şimdilik buradayız bir saate asıl kalıcağımız yere gitmiş oluruz. Farklı kişiliklerimiz olucak kim olduğumuz asla bilinmeyecek ünlü bir şirket kurucusu olarak gideceğiz. Ben kurucuyum sense benim eşim. Bu şirketin çok büyük işlerde parmağı var. Biz o çiftiz onlar şuan adamlarım tarafından saklanıyor ama bizim ulaşmamız gereken bilgiler o bilgiler olmadan onları yakalayamayız çünkü bu işlerin en başındakini bilmiyoruz. Plana gelirsek birazdan hazırlanıp bir otele gideceğiz oraya eşyalarımızı bırakıp bizi davet ettikleri ve asıl operasyonun başladığı yemek davetine gideceğiz. Yemek daveti otelin en alt katında ve sadece yetkililer girebiliyor , her an her şey olabilir bizim gibi daha doğrusu senin gibi bir sürü ajan olabilir ve rakip şirketler her an herşeyi yapabilir. Her hangi bir saldırıya karşı umarım kendini korursun ajan çünkü oraya hiç bir korumamı sokmayacağım ayrıca can ve güven maddesini imzalamadım yani sana zarar gelmesi veya ölmen beni ilgilendirmez."

"Vay be! Destan yazdın,ayrıca bu kin nereden geliyor? Hani birini bu kadar umursamayıp nefret ettiğini bu kadar belli etmezsin."
"Onca dediğimden anladığın bir tek bu mu cidden?"
"Ha, doğru yani?"
"Doğru"
Böbürlenerek ayağa kalktım ve merdivenlere doğru ilerledim. Arkamdan beni izliyor mu diye göz ucuyla baktığımda ise göz göze geldik ve hemen önüme döndüm çok pis rezil olmuştum daha ne kadar batabilirimki.
"Nereye gidiyorsun?"
"Cehennemin dibine. Napıcaksın sen de mi geliceksin, hay Allahım ya!"
"Kapıları kilitli o cehennemin buraya gel sen bana lazımsın." Dönüp ona afal afal bakarken "en azından şimdilik"
Gözlerimi devirdim, bay patron bozuntusu kendine geldi sonunda. Tekrar karşısındaki koltuğa oturdum.
"Eee,ne zaman gideceğiz?"
"Gittiğimizde de bu kadar istekli olabilecekmisin acaba?"
"Neden ben her işi severim ve eğlenirim" katiyen yalan sürekli bir şeyler yapmayı sevmem fakat her işte kendime eğlenecek bir şeyler bulurum ve bu işte ne kadar boka batmış olsamda bu bozuntuya uğraşmak beni eğlendiriyor.
"Sen ve her işi sevmek sen nasıl buralara geldin aklım almıyor hadi onu bırak sen bu zekayla nasıl bu kadar yaşadın"
"Ne varmış benim zekamda! Ben gayet zeki ve olgun biriyim" öyle bir bakıyordu ki dediğime ben bile inanmadım.
"Tamam, yani belki o kadar değildir ama zekama laf ettirmem!" Sonda sesimi biraz yükseltip baskın bir şekilde söylemiştim. Ciddiye alacağını düşünmüştümki otuz iki diş sırıtarak bana bakıyordu.