De buurjongen uit Rhoon

Bezoekkwartier

Matthy's point of view
Het incident is inmiddels al drie maanden geleden. Jolie en ik hebben alles met de politie afgehandeld en mijn wonden zijn geheeld. Het enige wat ik nog op mijn gezicht zie zijn littekens. Claire en Guus hebben alle twee een celstraf. Guus van 10 jaar, en Claire van 5 jaar. Maar als ze zich gedragen, hebben ze recht op een ingekorte celstraf. Claire moet het gestolen bedrag van in totaal €450,- terug betalen. Ik heb er lang over nagedacht, maar ik heb besloten om naar het bezoekkwartier te gaan, voor Claire. Ik wil weten hoe het met haar gaat. Dit idee heb ik al ongeveer drie weken, maar ik wil er niemand over vertellen. Ik weet namelijk iedereens reactie al. Mat, ze heeft je verkracht en bijna vermoord. Dan kan je haar niet opzoeken. Maar ik moet gewoon weten of het gaat met haar en waarom ze me bijna dood wilde hebben. Vooral dat laatste eigenlijk. Maar ik moet het nu doen, anders gaat het nooit gebeuren. Ik open mijn computer en ik google de bezoektijden op van de gevangenis waar Claire zit. Vandaag om 15:00 tot 15:15. Het is nu 14:43. Shit, dan moet ik gaan opschieten. Ik pak mijn sleutels en ik loop de deur uit. Ik stap de auto in en ik rij naar de gevangenis

Nadat ik binnen ben, word ik geregistreerd als bezoeker en mag ik plaatsnemen. Ik ga zitten op de bezoekersstoel en ik doe mijn jas uit. De ruimte is leeg en donker. Het enige licht wat er schijnt, is van de lampen boven mijn hoofd. Ik begin weer zenuwachtig te worden, net als in de lift. Mijn handen beginnen te trillen en ik kijk zenuwachtig om me heen. Ik durf eigenlijk nu niet meer, maar weggaan is geen optie. Ik kijk op mijn horloge. 14:59. Als ik opkijk, zie ik Claire al aanlopen. Vanaf het moment dat ze me ziet zitten, veranderd haar boze blik in een verbaasde en geschokte blik. Ze heeft een speciaal uniform aan. Make-up draagt ze niet en haar haren draagt ze in een hoge staart. Ze wordt door een bewaker naar de zitplaats tegenover mij gebracht. Ik heb al direct het gevoel dat ik word aangekeken, wat opzich best logisch is, want je wordt afgeluisterd en in de gaten gehouden.

Claire zit tegenover mij en kijkt me in mijn ogen aan. "W-wat doe je hier Mat?" zegt Claire met een trilling in haar stem. "Ik kom hier voor jou." zeg ik. "Ja, om me voor lul te zetten zeker. Hahaha, Claire zit voor 5 jaar achter slot en grendel!" zegt ze. "Wat? Nee! Absoluut niet! Ik wilde vragen hoe het met je ging." zeg ik tegen haar. Haar blik veranderd direct. "J-je, dacht aan mij?" zegt Claire. Ik knik. "Wat vinden je ouders ervan?" vraag ik. Claire blijft stil. "Ze willen niets meer met me te maken hebben." zegt ze met tranen in haar ogen. Ik kijk haar aan. Ik pak zacht haar hand vast, als gebaar van troost. "Het spijt me." zeg ik zacht. "Het is niet jouw schuld, ik had gewoon niet met hem mee moeten gaan." zegt Claire. "Dit was Guus zijn idee?" vraag ik. Claire knikt. "Matthyas, het spijt me echt zo erg. Ik wilde wraak nemen op je, omdat ik van je hield, omdat ik nog van je hou. Guus wilde ook wraak, dus we hebben samen een plan bedacht. We hadden nooit afgesproken dat hij je tot de dood in zou slaan, ik meen het! Maar ik wist dat ik hem niet tegen kon houden, omdat hij anders op mij af ging." zegt Claire. Haar tranen rollen over haar wangen. "Het is niet erg. Ik snap waarom je het deed." zeg ik. "Matthy, het spijt me oprecht, voor alles wat ik bij je heb gedaan. Ik had eerder moeten inzien dat een jongen zoals jij zo kostbaar is. Ik had je nooit pijn moeten doen, ik had je nooit pijn mogen doen. Het spijt me voor de acties van mij en van die van Guus. Ik snap dat je me nooit meer gaat vergeven, want dat verdien ik ook, maar ik wilde op zijn minst sorry tegen je zeggen." zegt Claire. Ik weet niet hoe ik hierop moet reageren. Haar woorden raken me diep in mijn hart. Ik kan Claire niet opeens vergeven, na alles wat ze heeft gedaan. Maar ik kan niet boos op haar blijven. Ze heeft op mij na niemand meer. Haar familie wilt niet met haar praten, en haar vriendinnen weten niet eens dat ze in de cel zit. Ik kijk op de klok. Ik heb nog twee minuten. "Het is niet erg, vergeven en vergeten. Maar ik hoop dat als je de cel uit bent, dat je dit geen enkele jongen meer aan doet. Je bent zo veel beter dat dit Claire, ik weet het zeker. En neem van mij aan, je bent echt een prachtig meisje om te zien, dat meen ik echt, dus zoek alsjeblieft een jongen die je waard bent, en niet iemand zoals Guus die drugs verkoopt in zijn garage." zeg ik. "Maar, wat nou als ik jou wil. Ik kan niet zonder je Matthy." zegt Claire. "Claire, je weet dat dat niet kan. Ik heb Jolie nu, en ook al had ik geen relatie met haar, ik kan echt niet meer bij je terug, dat weet je." zeg ik. Ik hoor het alarm af gaan. Het bezoekkwartier is voorbij. "Het spijt me Claire, zorg goed voor jezelf, alsjeblieft." zeg ik. Ik geef nog snel een kus op haar hand en laat daarna haar hand los. "Wacht, nee! Mat, wacht!" zegt Claire. Een bewaker loopt op Claire af om haar terug te brengen naar haar cel. "Nee wacht! Alsjeblieft! Matthy! Wacht!" schreeuwt Claire met tranen in haar ogen. "Matthy! Alsjeblieft!" hoor ik haar schreeuwen als ze de bezoekersruimte verlaat.

Ik voel dat mijn hart langzaam in stukken breekt. Het is op een of andere manier hartverscheurend om haar hier achter te laten. Er stromen zo veel emoties door mijn hoofd heen. Angst, verdriet, maar de grootste emotie is medelijden, voor Claire. Ze heeft me zo veel dingen aangedaan, en dat weet ik, maar dit verdient ze ook weer niet.

Ik word uit mijn gedachten geschud door een vrouwelijke bewaakster. "Het spijt me van dat geschreeuw van net meneer, maar ik moet u helaas adviseren naar buiten te gaan, het bezoekkwartier is voorbij." zegt de vrouw. "Oh, ja, excuses mevrouw, ik zal direct gaan." zeg ik. Ik pak mijn jas en ik loop naar buiten. Ik stap mijn auto in, maar ik start de auto nog niet. Wat er zojuist is gebeurd, moet me nog even bezinken, en daar geef ik mezelf ook even de tijd voor. Na 10 minuten doe ik de sleutel in mijn auto en rij ik met volle gas naar huis.