De buurjongen uit Rhoon

Dag 2

Ik word langzaam wakker en ik til mijn hoofd op. Jolie is ook wakker. "Goedemorgen Jolie." zeg ik. "Hey Matthy."zegt ze. "Hoe gaat het met je?" vraag ik. "Ja wel goed! Alleen vraag ik me af waarom je zo hard praat." zegt ze. Ik kijk haar vragend aan. "Hard? Ik praat gewoon op een normaal volume." zeg ik. Dan opeens fronst Jolie haar wenkbrauwen. Ze knijpt haar ogen dicht en legt haar handen op haar oren. "Jolie, gaat het?" "Wat is die harde piep?" zegt Jolie. "Harde piep?" Ik probeer goed te luisteren. Het enige gepiep wat ik hoor, is het piepje van het apparaat van Jolie's hartslag. Maar dat geluid is toch niet zo hard?

Precies op dat moment komt dokter Smidt binnen. "Goedemorgen." zegt hij eentonig. De ouders van Jolie worden ook wakker en gaan rechtop in hun stoel zitten. "Goedemorgen." zegt Jolie's moeder. "We hebben mevrouw Verhoek onderzocht, en we zijn op de volgende uitkomsten gekomen. Door de val heeft mevrouw Verhoek gehoorbeschadiging opgelopen. Ze hoort momenteel 4 keer zo hard als een gemiddeld mens. Mijn advies is om in fluistertoon tegen haar te praten, en harde geluiden te vermijden. Ook heeft ze door stress en zware lichamelijke inspanningen amnesie opgelopen, of terwijl, geheugenverlies. Zowel de gehoorbeschadiging als de amnesie zijn tijdelijk, meestal is het binnen 24 tot een paar dagen weer over. Mijn advies daarvoor is om haar zo goed mogelijk te vertellen wat ze is vergeten. Foto's of video's van gebeurtenissen kunnen ook helpen. Mevrouw Verhoek moet veel rust nemen. Het liefste thuis. We houden haar nog ongeveer een paar uur hier, daarna mag ze naar huis. Over 3 uur kom ik haar controleren of ze echt naar huis mag, dan neem ik pas een beslissing." zegt de dokter. De ouders van Jolie knikken en dokter Smidt verlaat de kamer.

"Oh Jolie toch." zegt haar moeder. "Heb je wel goed geslapen?" vraagt Jolie's vader. Jolie knikt rustig. Ik wrijf rustig over haar hand. "Matthy, kan je me vertellen wat ik allemaal ben vergeten." vraagt Jolie aan mij. "Natuurlijk Jolie." fluister ik. "Ik zal je straks alles vertellen, maar blijf eerst nog maar even liggen. Je hebt veel rust nodig." Jolie glimlacht naar me. "Dankjewel." zegt ze en ze doet haar ogen dicht.

Het is momenteel 10:30. Het is 1,5 uur geleden dat dokter Smidt ons vertelde over Jolie's symptomen. Jolie's vader is ontbijt voor mij en Juliette aan het halen. Jolie heeft haar ontbijt een half uur geleden gekregen van een verpleegster. Ze heeft nog niet alles opgegeten, maar ze doet haar best om iets in haar maag te krijgen. Ik kijk Jolie aan. Ze pakt voorzichtig een bekertje water en probeert eruit te drinken. Ik zie dat ze bijna het bekertje laat vallen. "Ho, doe voorzichtig." zeg ik zacht. Ik neem het bekertje van haar aan en ik leg hem rustig op het dienblad waar Jolie's ontbijt op staat. "Matthy?" zegt Jolie. "Jolie?" zeg ik terug. "Waarom kijk je me aan alsof je verliefd op me bent?" zegt Jolie lachend. Ik hoor haar moeder lachen op de achtergrond. "Zal ik je verbazen?" zeg ik. Jolie knikt. Ik sta op en ik geef haar een zachte kus op haar lippen. "Verassing." zeg ik zacht en ik ga weer zitten. Jolie kijkt me geschrokken aan. "We hebben een relatie Jolie, al bijna een half jaar, maar dat ben je vergeten door je amnesie." zeg ik. "Oh, dat wist ik niet, sorry." zegt Jolie. "Nee nee nee, dat is niet erg, daarom probeer ik je te helpen herinneren." zeg ik zacht terug. Jolie kijkt naar haar moeder. Haar moeder knikt lachend terug. "Hij spreekt de waarheid schatje." zegt Jolie's moeder zacht. Jolie kijkt me aan en begint te lachen. Ik lach terug en ik leg mijn hand op haar wang. "Hoe voel je je?" fluister ik. "Wel goed, alleen vind ik het vervelend dat ik niks meer weet." zegt ze. "Dat is niet erg. Ik ga je straks alles vertellen wat er is gebeurd." fluister ik.

Ik en de ouders van Jolie zitten nu aan het ontbijt. Ik heb twee broodjes met kaas, een bakje met yoghurt en een flesje met sap. Jolie is inmiddels klaar met haar ontbijt. Als ik nog bezig ben met ontbijten, loopt dokter Smidt naar binnen. "Ik heb even met mijn collega's overlegd, en Jolie mag naar huis. Maar ze moet een paar weken rust nemen, totdat ze volledig is hersteld. Maar voor nu mag ze naar huis." Jolie kijkt me met een lachend gezicht aan. Ik ben super blij dat ze lekker naar huis mag. Haar dienblad wordt opgehaald en ik help Jolie uit bed. Ik til haar op zodat ze op haar bed kan zitten en ik haar schoenen aan kan trekken. Dokter Smidt geeft een doosje met oordopjes aan Jolie's ouders. "Dit kan ze dragen als ze bijvoorbeeld naar buiten gaat. Zorg dat ze niet te veel hard geluid binnen krijgt, anders kan de schade blijvend worden." zegt de dokter. "Zullen we doen. Dankuwel." zegt Jolie's moeder. De dokter geeft een knikje en loopt deur uit. De ouders van Jolie pakken hun jas. Ik zet Jolie op de grond en ik pak haar jas. Ze leunt tegen het bed aan, zodat ze kan blijven staan en ik haar jas aan kan trekken. "Heeft ze alles?" vraag ik aan haar ouders. "Ik denk het wel!" zegt haar moeder. "Mooi, dan kunnen we gaan." zegt haar vader.

Ik sla Jolie's arm om mijn nek, zodat ik haar een beetje steun kan geven tijdens het lopen. We gaan met de lift naar beneden en we lopen het ziekenhuis uit de parkeergarage op. Als we uiteindelijk de auto hebben gevonden, leg ik Jolie voorzichtig in de auto. Jolie doet zelf haar gordel om en ik doe de deur zachtjes dicht. Ik loop om en ik ga naast Jolie zitten. Haar vader zit achter het stuur en haar moeder zit in de bijrijdersstoel. Ze geeft het doosje met oordopjes aan mij. "Jo, wil je oordopjes?" zeg ik zacht. Jolie knikt. Ik geef het doosje aan haar. Ze doet twee oordopjes in en geeft het doosje weer aan mij en doet haar ogen dicht. Ik pak mijn telefoon en ik app de bankzitters dat het goed gaat met Jolie en dat we nu onderweg zijn naar huis. Ik ben blij dat het beter gaat met Jolie.