De buurjongen uit Rhoon

Ziekenhuis

Matthy's point of view
Ik ben maar in Claire's bed gaan liggen. Ik ben namelijk echt kapot. Komt waarschijnlijk door de alcohol. Ik heb daarna nog een paar slokken uit die vodka fles genomen, want Claire drinkt zelf toch geen vodka. Was niet zo'n goed idee. Maar goed, wat moet ik hier anders doen. Ik wil niets vies of kapot maken. En trouwens, ik heb hier al vaker gelegen. Claire merkt het toch niet.

Ik doe mijn ogen dicht en ik probeer te slapen, als ik plots keihard gebons hoor op de deur. Ik zit meteen recht overeind. What the fuck gebeurd hier?! Ik schrok me dood! Is het de politie? Shit, dalijk word ik opgepakt. "Matthyas, doe open!" hoor ik Raoul schreewen. Fuck, hoe hebben ze me zo snel gevonden. Ik stap uit bed en ik doe de deur open. "Wat is er?" zeg ik. "Pak je spullen, we gaan." zegt Koen. "Waarheen?" zeg ik. "Dat zeggen we in de auto, kom." zegt Robbie. "Wat nou als ik dat niet wil?" zeg ik. "Geloof me, je wilt hierheen. Kom." zegt Koen. "Nee! Rot op! En laat me met rust." zeg ik. "Matthy, we hebben niet veel tijd, kom mee alsjeblieft." zegt Raoul. "Nee. Jullie luisteren ook nooit naar mij. Waarom zou ik dan naar jullie luisteren?" zegt Matthy. "Omdat je vriendin in het ziekenhuis ligt en ze je nodig heeft!" zegt Rob. Ik voel dat mijn hart stopt met kloppen. "Wat?" zeg ik. "Jolie is door een paniek aanval van de trap afgevallen. Ze beweegt en ademt niet meer. Milo is ook al onderweg." zegt Koen. "Had dat dan meteen gezegd!" zeg ik en ik pak meteen mijn schoenen terwijl de andere bankzitters Claire's appartement in lopen.

Raoul's point of view
Ik sta in Claire's appartement. Dit is de eerste keer dat ik überhaupt in dit appartement ben. "Niet verkeerd appartement hoor, jezus!" roept Koen. "Maak iets vies en ik maak je af!" roept Matthy vanuit Claire's slaapkamer. Ik loop de keuken in. Er staat een open fles vodka op het aanrecht. Oh Matthyas toch. Ik doe de dop op de fles en ik berg de fles op in de kast met al het andere drank. Als Matthy zijn spullen heeft gepakt, kunnen we eindelijk naar Jolie. Matthy pakt de sleutel en doet de deur op slot. "Nou, kunnen we eindelijk? Jezus." zegt Koen. Robbie geeft Matthy's telefoon terug aan Matthy en we verlaten Claire's appartement.

Als we in de auto zitten, zie ik dat Matthy afwezig naar buiten zit te kijken. Ik zit naast Matthy achterin, en Koen en Robbie zitten voorin. "Gaat het Mat." vraag ik uiteindelijk. "Matthy kijkt me aan. "Oh, ja hoor, alleen een beetje misselijk." zegt Matthy. "Voortaan niet zo veel vodka in een keer drinken, daar kan je lichaam niet tegen." fluister ik in zijn oor. Matthy kijkt me wazig aan maar zet uiteindelijk wel een kleine glimlach op zijn gezicht.

Als we bij het ziekenhuis aankomen, zie ik Milo aankomen rijden. Hij parkeert zijn auto naast die van Koen en Milo stapt uit. "Yoo boys." zegt Milo als we allemaal zijn uitgestapt. "Hoe is het met Jo?" vraagt Milo. "Geen idee." zegt Koen. "Daar gaan we nu achter komen." zegt Robbie. Als we het ziekenhuis binnen zijn, lopen we direct naar de balie. Het ziekenhuis is namelijk zo groot dat we werkelijk geen idee hebben waar Jolie is. "Ik durf het eigenlijk niet te zeggen, maar ik heb best wel trek." zegt Koen. "Ik ga daarin mee. We hebben nog geen avondeten op." zeg ik. "Gaan jullie maar wat eten halen, even een broodje ofzo. Ik ga naar Jolie. Neem ook een broodje mee voor mij en de ouders van Jolie, is wel zo netjes. Stuur me maar een Tikkie." zegt Mat. "We zien je zo ja! We komen er zo snel mogelijk aan." zegt Robbie. "Ik loop wel met jullie mee, maar ik hoef geen broodje." zegt Milo. Matthy loopt naar de balie terwijl ik samen met Milo, Koen en Robbie naar de kleine winkeltjes toe lopen.

Matthy's point of view
Ik sta alleen bij de balie. De rest van de bankzitters zijn broodjes halen, maar ik moet Jolie zien, ook al sterf ik zelf ook echt bijna van de honger. Als ik uiteindelijk aan de beurt ben, wijst de baliemedewerker me naar de derde verdieping op kamer 12a. Ik pak de lift en ik ga rustig naar boven. Het is even zoeken, maar uiteindelijk heb ik de kamer van Jolie gevonden. Ik durf eerlijk gezegd niet naar binnen te lopen, omdat ik weet dat de ouders van Jolie binnen zitten. Wat zullen die wel niet van me denken. Maar ik moet wel naar binnen. Ik doe de deur open en ik stap naar binnen. De ouders van Jolie kijken me aan. "Oh Matthy, daar ben je!" zegt de moeder van Jolie. Ze staat meteen op en omhelst me. Ik omhels haar direct terug. "Het spijt me zo..." zeg ik. "Dit was nooit mijn bedoeling geweest." "Het is niet jouw schuld." zegt de moeder van Jolie. "Het was gewoon opeens heel druk voor Jolie, en ze kan heel moeilijk omgaan met stress. Dat wist jij ook niet van te voren. Maar het gaat alweer beter met haar. Ze ademt weer en haar hartslag is goed." De vader van Jolie staat ook op en omhelst me kort. Dan kijk ik naast me. Daar ligt ze, mijn prachtige Jolie. Ze is helemaal bleek en ligt doodstil in haar ziekenhuisbed. Ik leg mijn handen voor mijn mond en ik voel mijn hart langzaam weer in stukjes breken. Dit is echt zo verschrikkelijk om te zien. Ik ga naast haar staan en ik strijk een plukje haar achter haar oor. "Oh Jo, had me dan verteld dat je zo zat te stressen." zeg ik zacht. Ik geef haar een kus op haar voorhoofd. "Mijn huisgenoten komen straks ook nog even kort, om even te kijken hoe het met haar gaat. Maar ze zijn nu even broodjes aan het halen. Ze zullen niet lang blijven." zeg ik. "Dat is helemaal prima." zegt de vader van Jolie. "Jij blijft hier zeker wel?" vraagt Jolie's moeder. Ik knik. "Natuurlijk. Ik kan haar hier niet achterlaten." Ik pak een stoel en ik schuif hem naast het bed van Jolie. Ik ga naast Jolie zitten en ik pak haar hand vast. "Komt goed Jolie, ik ben bij je."