Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Pekâlâ onu kabul ediyorum"
°Hyunjin°
(Okuldan 1 saat önce)
Gerçekten baba olacağıma inanamıyorum. ben daha çok küçüğüm, ayrıca jeongin'i sevmiyorum. Sevmediğim biriyle nasıl yaşayabilirim ki.
Odamda bunları düşünürken kapının hızla açılmasıyla yataktan yere düşüp bağırdım. "Ananı sikeyim noluyor lan!"
Kafamı kaldırıp kapıya baktığımda arkadaşlarım olduğunu gördüm ama sanki biraz sinirlilerdi.
Yerden kalkıp üstümü başımı düzeltirken "ne bakıyorsunuz şerefsizler otursanıza"
Chan hızlıca yanıma gelip elleriyle yakalarımdan tuttu. Daha ne olduğunu anlamazken yediğim yumruk ile yer düştüm.
Chan beni yakalarımdan tutup yerden kaldırırken bağırıyordu "seni sikik herif! Niye yaptın ha!" Gözlerim dördünde de gezinirken tekrardan Chan'e döndüm "ne yaptığımı bile bilmiyorum!"
Chan ellerini yakalarımdan çekip yatağı gösterdi "otur şuraya adam gibi konuşacağız" ben yatağa otururken Chan yanıma, diğerleri ize koltuğa oturmuştu.
"Bize neden jeongin'in hamile olduğunu söylemiyorsun!" Gözlerim şaşkınlıkla açılırken "siz bunu nereden biliyorsunuz?"
Minho hemen atlayıp "ananın a- neyse bir şey yok,bir şey yok,bir şey yok,bir şey yok"
"Off! Tamam anlatacağım sözümü kesmeden dinleyin" hepsi merakla beni dinlerken anlatmaya başladım.
"Benim canım sıkıldığı için bara gitmek istedim. İşte biraz içkiyi fazla kaçırmışım ama anlıyorum bir şeyler. İşte bir baktım jeongin ayaklarım biranda beni oraya götürdü. İşte o soru felan sordu ben sonra kustum. Beni odaya çıkardı işte ondan sonrası yok"
Changbin gelip kafama bir tane vururken "neden senin gibi bir gerizekâlı arkadaşım olduğunu sorguluyorum" Sarı saçlarımı elimle savurup "yakışıklıyım çünkü" (haklı)
Chan bir anda ciddi olup elini omuzuma koydu "bak hyunjin siz bu çocuğu isteyerek yapmadınız( deja vu) fakat bu yükü sadece jeongin'e yükleyemezsin. Evet daha çok Küçüksünüz fakat senin hazır olmadığın kadar jeongin'de bu duruma hazır değil ona ne kadar ağır bir şey bıraktığının farkındasın değil mi? Ya düşünsene çocuğun durmadan seni soruyor ama sen onları yalnız bıraktığın için jeongin üzüntüden hiç bir şey söylemiyor. Belki zorbalık bile görebilir. Ben ne kadar söylesem de son kararı sen vereceksin ama lütfen onları kabul et. Evet pek sevmesekte onları jeongin'i bu yükün altında bırakma"
Derin bir iç çekip "biliyorum, biliyorum ama ben jeongin'i sevmiyorum biliyorsunuz. Ben başka birini seviyorken nasıl jeongin'i kabul edebilirim ki"
