Onun yanında ise jisung ve bangchan oturuyordu. Kafamı sola döndürdüğümde ise diğerleri uyuyordu. Peki ya bebeğim, bebeğime ne oldu. O hâlâ benimle değil mi?
"Hyunjin." seslenmemle hızlıca gözlerini açıp bana baktı. "Jeongin! Şükürler olsun uyandın!"
Hyunjin'in bağırmasıyla diğerleride uyanmıştı. Jisung elimi tutup "iyisin değil mi?!"
"Ben iyiyim, bebeğim nasıl!?" Kimseden ses çıkmayınca daha çok korkmaya başladım. "Hyunjin cevap ver bana! Bebeğinize birşey mi oldu?!"
Hyunjin yanıma oturup alnıma uzun bir öpücük kondurdu. "Meleğim, merak etme şu anlık bir şey yok ama.."
"Ne ama, ne aması hyunjin ne diyorsun!" Elini saçıma götürdü ve okşamaya başladı. "Eskiden içtiğin bastırıcı ilaçlar bebeğimize zarar veriyor jeongin, doktor bebeğin düşme ihtimali çok yüksek dedi. Ve sen, sen bile ölebilirmişsin."
Hyunjin konuşmasını bitirdiğinde ağzından bir hıçkırık kaçtı. Nasıl yani ben ve bebeğim ölecekmiydik..
Deli gibi ağlamaya başlamıştım. "Hyunjin, hyunjin nolur bir şey yap! Ben bebeğime o kadar alıştım ki o olmazsa ben de yaşayamam. Nolur onu kurtarın ben ölebilirim fakat o ölmesin lütfen!"
Hyunjin bana sıkıca sarılıp ağlamaya başladı. Diğerlerine baktığımda ise onların bile ağladığını gördüm.
"Hyunjin bebeğimize bir şey olmayacak değil mi?" Hyunjin kafasını kaldırıp dudağımı öptü. "Ne sana ne de bebeğimize bir şey olmasına izin vermeyeceğim güzelim."
Kendimi neden suçlu hissediyordum. Belki o iğrenç hapları içmeseydim bunlar olmayacaktı. "Özür dilerim hyunjin,ben böyle olacağını bilmiyordum."
"Bu senin suçun değil güzelim. Eminim ki bir sorunun vardı ve o yüzden kullandın. Seni hiç bir zaman suçlu olarak görmeyeceğim."
Onu hakedecek ne yapmıştım ben. Elimi yanağına koyup "Seni seviyorum hyunjin." , "Ben de seni seviyorum güzelim."
Kapının açılmasıyla doktor içeriye girdi. Hepimizin gözleri doktoru bulurken doktor konuşmaya başladı. "Merhaba jeongin, kendini nasıl hissediyorsun?"
"İyi gibiyim, sadece bir soru soracağım size." Doktor başını sallayıp "tabii sorabilirsin."
"Bebeğim, ona bir şey olmayacak değil mi?" Doktor üzgün bakışlarını gönderip"bilmiyorum jeongin, elimden gelen her şeyi yaptım. Sizin için bir program ayarladım, bu programı hep yapmak zorundasın fakat kendini zorlamayacak şekilde."
"Yoga, pilates gibi onun haricinde siz çok gençsiniz bu yüzden tanıdığım biri var. Çocuklara nasıl bakıldığını anlatan ve gösteren, eminim bunlar senin işine yarayacaktır. Bugün burada kal, yarın taburcu olabilirsin. Eğer aksi bir durum olursa hemen buraya gelin. Şimdilik görüşürüz."
"Görüşürüz!"
Hyunjin karnımı okşayıp "Bebeğim bizi hiç bırakma olur mu? Biz sana çok alıştık." Aklıma gelen cümleyle gülmeye başladım.
Flashback
Hyunjin geri çadıra girip yanıma oturdu. Kafamı göğüsüne yaslayıp saçlarımı okşadı "bir şey yok bebeğim aptal bir tane kız çadırına böcek girdi diye çığlık atıyormuş"
Dediği şeyle biraz rahatlamıştım. Kollarımı beline sarıp "bizihiçbırakmahyunjin. Bizsanaçokalıştık" hyunjin bana daha çok sarılırken "sizi bırakacağımı nereden çıkardın, ömür boyu sizinleyim ben"
F
lashback son
"Seninde aklına geldi değil mi?" Hızlıca kafamı sallayıp "evet resmen deja vu yaşadık."
İkimizde gülüp birbirimize sarıldık.
O an ikiside içinden bir söz verdi. Asla birbirlerini bırakmayacaklardı, ne olursa olsun. Ancak onları ölüm ayırabiliridi..
Bölüm sonu
Nasılsınız ben çok iyiyim
Kusura bakmayın biraz geç geldi sınava hazırlanıyordumda
Umarım beğenmişsinizdir sizleri çooook seviyorummm bebeklerim oy ve yorum yapmayı unutmayın görüşürüzzzz 😍
