Ο Κύκλος

Chapter 6

Αστερόβη

Ανοίγω τα μάτια μου και κοιτάζω γύρω μου, δεν μου παίρνει πάνω από μερικά δευτερόλεπτα για να καταλάβω ότι βρίσκομαι ακόμα σε αυτό το δωμάτιο-ιατρείο. Κάνω κίνηση να σηκωθώ αλλά πονάω πολύ σε όλο μου το σώμα, κοιτάζω τα χέρια μου και είναι περασμένα σε χειροπέδες που ενώνονται με το κρεβάτι, στο δεξί μου χέρι υπάρχει και ένας ορός. Αρχίζω να τραβάω τις χειροπέδες προσπαθώντας να ξεφύγω. Κάποιος με πιεζει απαλά από το θώρακα προς τα κάτω, σηκώνω το κεφάλι μου και βλέπω τον αρχηγό, τον Άρη. Τον κοιτάζω τρομαγμένη "Μην κουνιέσαι " Μου λέει ήρεμα χωρίς να με αφήνει.

"Σε παρακαλώ άσε με , σε ικετεύω, θέλω να πάω σπίτι μου" λέω βουρκωμένη

"Δεν θα πας σπίτι σου και κοίτα να το πάρεις απόφαση σύντομα " Μου λέει απλά

Ξεφυσάω και κλείνω τα μάτια μου σε μια προσπάθεια να μην ξανά κλάψω. "Γιατι είμαι εδώ; γιατί με κρατάς;" Τον ρωτάω γιατί πραγματικά δεν καταλαβαίνω

"Δεν είναι η ώρα να το συζητήσουμε " λέει "χρειάζεσαι ξεκούραση" συνεχιζει

"Θέλω να φύγω!" Φωνάζω και προσπαθώ πάλι να απελευθερωθώ από τα δεσμά μου

"Αν δεν κάτσεις φρόνιμα θα σε ναρκώσω ξανά" Μου λέει αυστηρά και σταματάω απότομα. Φοβάμαι!

"Σε παρακαλώ βγάλτες μου" του λέω μετά από λίγα λεπτά. Με κοιτάζει και δεν τον βλέπω πρόθυμο "Δεν θα κάνω τίποτα αλήθεια " συνεχίζω για να τον πείσω

Με πλησιάζει και λύνει πρώτα το δεξί μου χέρι, πάω να κουνήθω μα μου το πιάνει "αν τολμήσεις να κάνεις το οτιδήποτε δεν θα έχεις καλή κατάληξη" λέει με σιγανή φωνή "μέχρι τώρα σου έχω φερθεί καλά, δεν θέλεις να νευριάσω" συνεχίζει κοιτώντας με στα μάτια. Δεν μιλάω, απλά του γνέφω καταφατικά. Με αφήνει και βγάζει και την άλλη χειροπεδα. Προχωράει και τις πετάει σε ένα έπιπλο. Πάω να τριψω τους καρπούς μου αλλά όλο το σώμα μου υποφέρει.

"Πονάω" ψελίζω και κλείνω τα μάτια μου σφιχτά

"Που πονάς;" ρωτάει

"Παντού " λέω μέσα από τα δόντια μου και κρατιέμαι να μην κλάψω

"Μην κουνιέσαι" μου λέει και απομακρύνεται. Τον βλεπω να έρχεται πάλι προς το μέρος μου με μια σύριγγα. Αυτόματα τινάζομαι αλλά ο πόνος δεν μου επιτρέπει να κάνω τίποτε άλλο. Τον κοιτάζω τρομοκρατημένη "Ηρέμησε." Με διατάζει "παυσίπονο είναι " συνεχίζει. Πλησιάζει και το χορηγεί στον ορό μου. "Θα σε πιάσει σε λίγο" λέει και βγάζει τα γάντια που φορούσε.