Ο Κύκλος

Chapter 18

Άρης

Την επόμενη μέρα η Άννα δεν ήρθε για πρωινό. Κοιμήθηκε στο δικό της δωμάτιο και δεν έχει βγει από κει. Δεν έχω σκοπό να την χαϊδέψω, θα πρέπει να μάθει να φέρετε. Τσακώθηκαν άσχημα με τον Στέφανο ξανά εχθές το βράδυ, κι εκείνος δεν είναι στα καλά του. Η Νικόλ τον έχει καταλάβει και προσπαθεί να του φτιάξει την διάθεση, αλλά δύσκολο.

Της είπα μόλις τελειώσει να έρθει στο γραφείο μου. Δύο λεπτά μετά η πόρτα χτυπάει και μπαίνει μέσα εκεινη, της κάνω νόημα να καθίσει και ηπακούει. Με κοιτάζει στα μάτια και περιμένει να μιλήσω, παίρνω λιγο χρόνο και την κοιτάζω, έχω πολλές μέρες να βρεθώ μόνος μαζί της.

Κάθομαι πίσω στην καρέκλα μου και ξεκινάω "η Νικόλ μου είπε ότι πέρασες στην σχολή που ήθελες"

"Δεν χρειαζόταν να στο πει, δεν είναι κάτι σημαντικό" Δεν ξέρει να λέει ψέματα

"Θέλεις να πας;" με κοιτάζει για λίγο χωρίς να μιλάει

"Όχι δεν θέλω" λέει απλά

"Γιατί όχι;" επιμένω

"Γιατί δεν μπορώ να πάω, οπότε προτιμώ να λεω ότι δεν θέλω για να το εμπεδωσω κι εγώ πιο γρήγορα " απαντάει κατευθείαν

Σταυρώνω τα χέρια μου στο γραφείο και την κοιτάζω "αν σε άφηνα να πας, θα το έκανες χωρίς να δημιουργήσεις πρόβλημα;" βλέπω τα μάτια της να λάμπουν

"η ερώτηση είναι υποθετική ή υπάρχει περίπτωση να με αφήσεις να πάω;"

"Έχει διαφορά για σένα;" ρωτάω "απάντησε μου"

"Θέλω να πάω στη σχολή, από μικρή ήθελα να γίνω γιατρός, δεν ξέρω γιατί, δεν είχα κανέναν γιατρό στο περιβάλλον μου για να τον θαυμάζω και να μου κολλήσει, απλά το ήθελα. Οπότε για να σου απαντήσω, ναι θα έκανα ότι μου πεις, από το να με ακολουθούν μπράβοι σου μέχρι και να είμαι δεμένη με κάποιον και να μην μπορώ να κάνω βήμα μόνη μου"

"Θα πηγαίνεις στη σχολή με αμάξι και θα σε γυρίζει κατευθείαν σπίτι. Δεν θα έχεις κάποιον μαζί σου στη σχολή" λέω απλά και την βλέπω να χαμογελάει αληθινά μετά από μέρες "πήγαινε να ετοιμαστείς αύριο ξεκινάς, η εγγραφή σου έχει γίνει ήδη"

"Σε ευχαριστώ, δεν ξέρεις τι σημαίνει για μένα να το καταφέρω αυτό" λέει και δεν σταματάει να χαμογελάει. Με κοιτάζει και δεν μιλάει "γιατι;" ρωτάει τελικά "γιατί με αφήνεις;" διευκρινίζει

"Γιατί σε εμπιστεύομαι " λέω ειλικρινά

Γνέφει και κάνει να σηκωθεί να φύγει. Το μετανιώνει και ξανά κάθεται, την κοιτάζω και περιμένω να μιλήσει "Κι εγώ σε εμπιστεύομαι " λέει τελικά και χωρίς να περιμένει απάντηση βγαίνει έξω