''အသီးေတြက ပင္ပန္းတာကိုသက္သာေစတယ္။အဲ႕တာေႀကာင့္ ငါသြားဝယ္ခဲ႕တာ''
အသီးေတြကို လွီးခၽြတ္ေနရင္း ဝမ္ရိေပၚရဲ႕ အႀကည့္စူးစူးေႀကာင့္ ေရွာင္းက်န္႕ မေနတတ္ျဖစ္လာတယ္။ တလြဲေတြေတာင္ လွီးမိေနျပီးအေယာင္ေယာင္အမွားမွား ျဖစ္ေနတယ္။ ဝမ္ရိေပၚက ထိုင္ခံုမွာထိုင္ျပီး သူ႕အားစိုက္ႀကည့္ေနျခင္းျဖစ္တယ္။
''ေမာင္ တစ္ခုခုအလိုမက်တာရွိလို႕လား''
''shopping mall ထဲကေကာင္ကဘယ္သူလဲ။ ခင္ဗ်ားထက္ငယ္မယ့္ပံုပဲ။ ဘာလို႕သူရိုက္တာကိုျငိမ္ခံေနတာလဲ''
''အဲ႕ အဲ႕တာ''
''အမွန္မေျပာရင္ ငါ့အိမ္ကထြက္သြား''
''ေျပာ ေျပာပါမယ္။ သူကငါ့ရဲ႕ညီတစ္ဝမ္းကြဲပါ။ ငါကမိသားစုမွာ အမွားတစ္ခုလုပ္ထားတာမို႕လို႕ အဲ႕လိုပဲၿပစ္ဒဏ္ခံရတယ္။''
''အဓိပၸါယ္မရွိတာ''
''ငါေျပာတာ အမွန္ေတြပဲ''
''မင္းကအရႈပ္ထုတ္ပဲ''
ေရွာင္းက်န္႕က ျပံဳးလိုက္ျပီးေနာက္။
''အသီးစံု ေဖ်ာ္ရည္ရျပီ။ ေသာက္လိုက္ပါဦး''
သူတိုက္ေတာ့ ဝမ္ရိေပၚက ေကာင္းေကာင္းေသာက္တယ္။
''ေရာ့''
''အဲ႕တာဘာလဲ''
''ငါလဲ အိမ္မွာထမင္းစားေနတာမဟုတ္လား။ ေစ်းဖိုး။''
ေမာင္ကေစ်းဖိုးေပးတယ္ဆိုေတာ့ သူအရမ္းေပ်ာ္ရတယ္။ ေယာက္်ားကမိန္းမကိုေစ်းဖိုးေပးသလိုမ်ိဳးခံစားရတယ္။ ေမာင္က ေပါ့ပ်က္ပ်က္နဲ႕ ဘဝကိုေနတယ္ဆိုေပမယ့္ လူသားျခင္းစာနာစိတ္အျပည့္ရွိတယ္။ ဒါေႀကာင့္လဲ သူအခုေမာင့္အိမ္ေပၚေရာက္ေနတာေပါ့။
----------
''ရိေပၚ ဒီျပိဳင္ပြဲမွာလဲ မင္းေသခ်ာေပါက္နိုင္မွာ''
''အဟက္ မေလာက္ေလးမေလာက္စားက လာစိမ္ေခၚေနတယ္''
''တစ္ခုခုေတာ့ ထူးဆန္းတယ္ေနာ္။ အဲ႕ေကာင္ေလး ကဆိုင္ကယ္အဲ႕ေလာက္ကၽြမ္းတာမဟုတ္ပဲ ေႀကးႀကီးႀကီးနဲ႕စိန္ေခၚတာ''
''အင္း ဟုတ္တယ္''
လမ္းေဘးတစ္ေနရာမွာ ဆိုယ္ကယ္ျပိဳင္ပြဲကို အားေပးမယ့္ လူေတြ လည္းအသင့္ျဖစ္ေနသည္။ ျပိဳင္ပြဲစရန္ ၁၀ မိနစ္ေလာက္လိုခ်ိန္မွာေတာ့ ဝမ္းနင္က