movies | taekook

28; yolun sonu

Gecenin ikisi.

Yatağın üzerinde bekleyişimin ise bilmiyorum belki de altıncı saati falan olmalıydı, emin değilim.

Fakat hala bekleyişimi sürdürüyor ve söz verdiğim üzere telefonla beklediğim bedeni aramayarak usulca, daha çok sıkılarak bekliyordum, son birkaç saattir yaptığım üzere. Bekliyor ve ışığı açmaya gerek bile duymadığım bu odada yatağın ucuna oturarak en küçük sese bile kulak kabartarak bekliyordum. Dakikalar boyunca yaptığım şeyi yapıyor, derin ve sıkılgan bir nefesi ciğerlerime davet ediyor; neredeyse kurumaya yüz tutmuş saçlarımı ellerimle dağıtıyor ve dudağımın kenarındaki demir halkayı dişlerim ve dilimle rahatsız ediyordum. Fakat en sonunda ise bu döngü bile beni dayanamayacak bir hale getirmiş ve elim telefona uzanacak olsa bile bırakıp, sırtımı yatağa yaslamış ve gözlerimi tavanda gezdirmeye başlamıştım.

Taehyung'la birlikte gülüşerek ve eğlenerek özenle boyadığımız tavanımız.

Açıkçası aslında onun tavanı, yani onun eviydi. Fakat tek başına kalamadığından dolayı her gün beni burada kalmaya zorladığından, çok da zorlama değildi aslında, bizim evimiz olmuştu.

Tanrım! Aklımdan geçirirken bile dudaklarımın gerildiğini hissediyordum.

Tabi bu, bu evde devirdiğimiz yaklaşık bir yıl sonunda anca dilime konduruşumdu bu kelimeyi.

Bir yıl.

Birlikteliğimizde devirdiğimiz koskoca bir yıl, dile kolay lakin bizim için pek de kolay olmamıştı bu bir yıl. Bütün zorluklara, bütün imkansızlıklara rağmen ikimiz el ele durabilmiştik. Her şeye rağmen yanı başımda durmuştu o benim.

Açıkçası tam nereden başlayacağımı bilmiyorum, gerçekten bilmiyorum çünkü o kadar şey olmuştu ki!

Fakat bir yerden başlamam gerekirse, bütün bu bir yılımızı ilmek ilmek işlememizin başlangıcı bu ev olmuştu.

Taehyung hala Mingyu'da kalıyordu o zamanlar ve kendi evi kimsenin girmediği terkedilmiş bir ev gibi kalmıştı ve onun aklının hep orada kaldığını biliyordum. En yakın arkadaşıyla bütün anılara sahip olduğu o eve gitmek istediğini fakat korkusundan gidemediğini biliyordum. Açıkçası en başlarda bu korkusunu kimseye söylememişti, Mingyu dahil. Hep bu korkusunun yalnız kalmaktan kaynaklandığını düşünmüştük, düşünmüştüm lakin durum çok farklıydı.

Ne zamandı hatırlamıyorum, Mingyu'yla birlikte üçümüzün içtiği bir geceydi. Mingyu çoktan sızmış, biz ise Taehyung'un kaldığı odaya giderek orada içmeye devam ediyorduk. Tam olarak ne konuştuğumuzu hatırlamıyorum ama o evi ne yapacağı hakkında bir şeyler sormuştum sadece. "Ne o evi satmaya, ne de o evde kalmaya cesaretim var." demişti sadece. Satmayacağını biliyordum, o evden anıları uğruna asla vazgeçmeyeceğini biliyordum lakin tek anlamadığım nokta o evde kalamamasının nedeniydi. Çok üstüne gitmiştim sanırım. Birden ağlamaya başlamış ve "Korkuyorum." diye sayıklamıştı. "O orada, odasında hala asılıymış gibi hissediyorum. O eve her girdiğimde onun o ölü bedeniyle karşılaşacakmış gibi hissediyorum, çok korkuyorum ben gidemiyorum oraya, odasının önünden bile geçemiyorum." diye ağlayarak dökmüştü içini bana. Nasıl oldu bilmiyorum, onu ikna nasıl ettiğimi hatırlamıyordum bile pek fakat bir şekilde onu ikna etmiş, o evi sattırmıştım ona. Her şeyi geride bırakıp, yeni bir hayata adım atıyorsak bizim başlangıcımız olan o olayı ve o olayın yaşandığı her şeyi de geride bırakmalıydık. İlk işimiz evi satmak olmuştu. Yeni, o evden çok uzakta bir ev satın almıştı. İçini beraber düzmüş, duvarlarını beraber boyamış ve bu eve dair her şeyi beraber yapmıştık.

Sonra ise bilmiyorum, Taehyung ile Mingyu'nun daha da yakınlaşması olmuştu ya da o ikisinin daha da yaklaşıp bana hiç sezdirmeden bir sürü şey yapmış olmalarıydı. Her şey gizliydi. O ikisi bir şeyler yapıp bana hiç haber vermemişlerdi. Öncelikleri annem olmuştu. Ne yaptıkları hakkında bir fikrim yok, sadece Taehyung bana halledeceğim demiş ve ben de sadece bunun bilincinde olmuştum. Bir daha aramamıştı annem. Dediğim gibi ne yaptıkları hakkında tek bir fikir sahibi bile değildim, sadece tek bildiğim şey ne annemin ne de o adamın beni, bizi rahatsız edemeyeceğiydi.