Faceless princess

H3 ~ Kledingmarteling

Plots kreeg ik een vastbesloten grijns op mijn gezicht.

Ik zou het spelletje meespelen.

Ik wou gewoon weten hoe voorspelbaar hij was.

En hij wou mijn echte kant leren kennen..

Edward zou het zelf wel ondervinden.

Ik kroop languit in mijn zwart lederen zetel en gluurde vanonder mijn wimpers naar Edward.

Niet helemaal op zijn gemak keek om zich heen. Ik merkte zijn nerveuze houding op en wees nonchalant een paar spullen aan.

"Op dat kastje zie je die grijze kooi staan, vroeger leefde mijn kraai daarin."

"Is er dan iets met je kraai gebeurd?"

Hij had moeite om het woord 'kraai' uit te spreken, maar aan zijn gezichtsuitdrukking te zien, was hij vastbesloten om te doen alsof hij het allemaal normaal vond.

"Jup. Plots stond zijn deurtje op een kier. Toen ik dichterbij kwam, zag ik een paar rode druppels er rond liggen. Pas toen ik een stukje van zijn poot zag liggen, had ik door dat het bloeddruppels waren. En tegen de avond kwam Pokerface, mijn kat, plots tevoorschijn. Op zijn vacht waren er rode spikkels, dus ik neem aan dat hij verantwoordelijk is voor de verdwijning van mijn kraai."

Edwards gezicht vertrok in een grimas. Ik hoorde gemiauw en keek achter me. Met zijn staart in de lucht kwam Pokerface op ons af. Het ontging me niet hoe Edward een stukje opschoof.

Alsof dat Pokerface ooit iets gemeens zou doen..

Ik wees naar een foto die aan de afbrokkelende muur hing.

"Op die foto is mijn grootmoeder afgebeeld. Het is de enigste foto die ik nog van haar heb, want na haar terechtstelling, hebben mijn ouders alle foto's van haar verbrand. Trouwens, ze deed aan zwarte magie, daarom is ze mijn grote voorbeeld."

Zijn gezicht bleef uitdrukkingloos, maar het vleugje angst dat door zijn ogen schoot, ontging me niet.

Ergens vond ik het leuk om hen angst aan te jagen. En aangezien hij vast zo'n sprookjesprins was die van een gemene feeks een voorbeeldig meisje wou maken, kon ik hem die hoop toch niet afnemen? Hij mocht altijd proberen, maar als het hem zou lukken, was iets anders.

Nadenkend bestudeerde ik zijn rechte gelaatstrekken. Hij onderbrak mijn gepeins.

"Heb je zin om morgen naar het bal van mijn ouders te komen? Ze willen vast kennis met je maken.."

Toen ik het woord 'bal' hoorde, kreeg ik spontaan een paniekaanval. Was het dan de bedoeling dat ik in een roze hoepelrok zou slowen met hem?

De walging was vast op mijn gezicht te lezen, want hij bond meteen in.

"Het is niet zo erg als jij waarschijnlijk denkt, hoor. Het is vooral praatjes slaan en wat bewegen op de muziek. Maar toon je me anders waar je kleerkast is? Dan kunnen we samen een leuk kleed uitzoeken."

Hij ratelde aan een stuk door en stond al recht. Ik zag hoe hij zijn hand naar me uitstak, met de bedoeling om me recht te helpen, maar het enige dat ik kon was met reusachtige ogen naar hem staren.

Misschien zouden sommigen het wel leuk vinden als een knappe prins hen aanbood om kleding uit te zoeken, maar in mijn oren klonk het als een marteling.

"Is het niet de bedoeling dat je nu overenthousiast recht springt en naar je kamer spurt? Dat zou mijn zus toch doen.."

"Ik ben niet zoals jouw voorbeeldige zus."