Faceless princess

H4 ~ Spinnen aanval

Twee paar felrode ogen staarden me aan vanuit de spiegel.

Naar adem happend liep ik naar de spiegel, tot ik met mijn neus eraan geplakt was.

Van mijn groene ogen was er niets meer over. Het enige dat ik in mijn rode ogen zag, was een kleine gedaante.

De gestalte van de vorige eigenares van mijn lichaam.

Woedend kneep ik mijn ogen toe. Het beeld van de schimmige gedaante, dat radeloos bewoog in de twee rode vlekken die mijn ogen moesten voorstellen, stond op mijn netvlies gebrand.

Ik mocht me niet laten doen door haar.

Ik had de macht over haar, en zij was ondergeschikt aan mij.

Ik herhaalde het keer op keer en opende mijn ogen. Toen ik opnieuw in mijn eigen ogen tuurde, voelde ik mijn krachten terug in mijn lichaam vloeien. Hoe krachtiger ik me voelde, des te vager de schim in mijn ogen werd.

Ik kon een huivering niet onderdrukken.

Ze had toch geen mogelijkheid om te ontsnappen?

Ik stond er niet meer langer bij stil, en haastte me richting Edward.

Hij stond angstig tegen de muur gedrukt.

Mijn hoongelach vulde de volledige ruimte toen ik zag waarvoor hij weggedoken was.

Snoepje zat een meter voor hem, en keek met al haar ogen naar hem op.

Toen Edward mij zag, werd ik bijna dood gebliksemd door zijn verschroeiende blik. Zonder mij of Snoepje nog een blik te gunnen, schuifelde hij naar de kerker waar dat hij tegenstond.

Ik wist dat het de kerker was waar mijn voormalig dienstmeisje was opgesloten. Het meisje dat mijn cape naar beneden wou trekken.

Maar toen Edward aan haar kerker was aangekomen, draaide Snoepje haar kopje naar me toe. Het leek alsof ze met al haar ogen toestemming wou vragen.

Ik verroerde me niet en keek onbewogen terug.

Een paar seconden later schoot ze ervandoor. Ik hoorde het geklikklak van al haar stevige pootjes op de stenen grond.

Iets later was ze verdwenen.

Al voordat Edward moord en brand begon te schreeuwen, wist ik dat ze in zijn broekspijp was geschoten.

Snoepje was dubbel zo groot als mijn hand, stevig gebouwd en harig.

Ik zag precies waar ze was.

Eerst leek het alsof zijn enkel helemaal opgezwollen was, maar iets later zag ik hoe een dikke bobbel zich omhoog repte in zijn broekspijp.

Door mijn masker leek het alsof ik een emotieloos, stalen gezicht had, maar in werkelijkheid scheurde mijn gezicht bijna in tweeën door de brede lach vol leedvermaak.

Ik kon het niet helpen, maar dit vond ik gewoon grappig.

Bij het zien van Edwards gezicht, barstte ik weer in lachen uit.

Terwijl ik verwoede pogingen deed om opnieuw normaal te kunnen ademhalen, zag ik hoe hij met zijn vuist op zijn been sloeg, in de hoop Snoepje zo te verjagen.

Ik kende Snoepje al lang genoeg om te weten dat dat niet zou helpen; het was niet zonder reden dat ze al de tevergeefse pogingen tot haar dood had kunnen ontlopen.

Zoals die ene keer dat mijn moeder haar had willen verpletten.

Het enige resultaat was een gat in vloer. Haar stofzuigerstang was met zo'n klap neergekomen, dat hij dwars door de vloer was gegaan.

En sindsdien had Snoepje een gruwelijke hekel aan mijn moeder.

Edward zou waarschijnlijk ook op haar lijstje met meest gehate personen komen, ze hield er niet van als er op haar geslagen werd. Eigenlijk had Snoepje het liefst dat iedereen van haar bleef.

En eigenlijk had ze geluk, want niet iedereen voelde zich geroepen om over haar zwarte lijfje te aaien.

Ik had het een keer geprobeerd, maar zelfs als ik het deed, was ze er niet mee gediend. Het rode litteken op mijn wijsvinger vertelde genoeg.

Edwards gebrul schudde me uit mijn gedachten. Gnuivend liep ik naar hen toe. Misschien werd het tijd dat Snoepje ermee ophield, anders zou ze toch nog gehavend uit de strijd komen.

Toen ik bij hen aangekomen was, verscheen Snoepjes kop vanonder de broekspijp van Edward. Ik kon nog net mijn lach inhouden, maar dat mislukte toen ik zijn gezicht zag. Eigenlijk had ik niet eens verwacht dat hij woedend kon kijken. Wacht. Eigenlijk kwam razend iets meer in de buurt.

Het was best wel grappig om te zien dat ik erin slaagde om hem over zijn grenzen te trekken.

Het zou nog interessant worden, als hij toch ermee wou verder gaan.

"Zorg ervoor dat dat rotbeest nooit meer in mijn buurt komt, of ik sta niet in voor de gevolgen."

Zwaar ademend keek hij me aan. Ik grijnsde en knikte opgewekt.

"Komt in orde. Het probleem is alleen dat Snoepje een eigen willetje heeft. Ik had nog zo gezegd dat ze niet in jouw broek mocht kruipen, maar ze wou dat blijkbaar graag.."

Ik schraapte mijn keel en keek afwachtend naar Edward, die een donkerrode tint kreeg.

"En welke gestoorde gek haalt het in zijn hoofd om mensen op te sluiten, in een ondergrondse kerker? Tegenwoordig is het al 2015."

Ik verroerde me niet en keek hem strak aan. Vervolgens stak ik hooghartig mijn kin in de lucht.

"Ik. Ik ben een van die gestoorde gekken die dat in zijn hoofd haalt."

Met een ijzige blik hield ik zijn ogen gevangen. De schaduwen in de kerker dansten over zijn gezicht.

Zijn lippen waren stijf op elkaar geklemd. Hij opende vastberaden zijn mond en sprak me langzaam aan.

"Amalia Amarantha Gloriana di Ortheria. Je bent een gevoelloos monster. Ik laat je niet meer met rust voordat je menselijk genoemd kan worden."