Faceless princess

H5 ~ Verborgen eendjes

Zijn lippen waren stijf op elkaar geklemd. Hij opende vastberaden zijn mond en sprak me langzaam aan.

"Amalia Amarantha Gloriana di Ortheria. Je bent een gevoelloos monster. Ik laat je niet meer met rust voordat je menselijk genoemd kan worden."

Ongemakkelijk keek ik om me heen. Het gebeurde niet vaak dat ik dit gevoel kreeg, en Edward was een van de enige die daarin geslaagd was. Toen een deftig geklede man naar me toe kwam gelopen, trok ik een knorrig gezicht.

"Aangenaam kennis te maken, bent u de aanstaande echtgenote van onze prins?"

Jakkes.

Ik wist niet wat me het meest irriteerde; zijn kaarsrecht snorretje of zijn belachelijk accent.

Of was het misschien zijn woordkeuze?

"Ja."

Ik drukte mijn masker een paar millimeters opzij en antwoordde kortaf. Maar in plaats van te vertrekken zoals ik gehoopt had, stak hij uitnodigend zijn hand uit.

"Zou ik deze dans van u mogen?"

Meteen voelde ik walgneigingen opkomen. Maar toen ik een poging wou doen om er vandoor te muizen, voelde ik een hand stevig tegen mijn rug duwen.

"Natuurlijk wil ze dat."

Verrader. Vuile verrader.

Ik had zin om Edward de huid vol te schelden. Toen ik gedwongen een paar stappen vooruit deed, voelde ik een losse stof tegen mijn been tikken. Ik hield mijn ogen strak vooruit gericht en durfde niet naar beneden te kijken.

Roze jurken waren een nachtmerrie.

Speciaal voor deze gelegenheid had ik een wit masker tevoorschijn gehaald waarop roze rozen stonden, maar nog steeds was ik woedend. Van zodra mijn ouders over het bal hadden gehoord, was er voor mij geen weg meer terug geweest. Binnen een paar uur was alles al geregeld, en iets later werd ik al door Edward in zijn kasteel naar binnen gesleept. Het had niet veel gescheeld of ik was ontploft, maar één iets had me daarvan weerhouden.

Ik zou hem over zijn grenzen trekken, maar hij zou me niet eens in de buurt van mijn grenzen mogen krijgen.

Dus ik had vastberaden mijn tanden op elkaar geklemd, en met fier opgeheven hoofd naar binnen gestapt.

Terwijl ik nog steeds razend aan de lange, gouden tafel zat, waren een heleboel ideeën door mijn hoofd geschoten. Edwards moeder bleef aan een stuk door vertellen over zijn verjaardag die er binnenkort aankwam, dus ik had in gedachten al een lijstje met eventuele geschenkjes gemaakt.

Wat dacht je van de tweelingversie van Snoepje?

Of eerder een Pokerface-achtige kat?

Persoonlijk vond ik die dingen te soft voor Edward. Als aanstaande koning moest hij maar tegen een stootje kunnen.

Mijn idee was dat hij eens zou komen logeren bij mij. Buiten de kerkers had ik nog een paar leuke plekjes, en hem kennende zou hij die met plezier willen zien. Ik grijnsde en ving de starende blik op van zijn moeder. Ze leek me eerlijk gezegd geen vriendelijk type, en al zeker niet als schoonmoeder.

Ik huiverde en dacht terug aan ons gesprek. Toen de tafel afgeruimd werd, had ik nog snel een paar chocolaatjes uit de kristallen kom gegrist. Ze had het opgemerkt en afkeurend gesnoven.

"Je weet toch wel dat negen pralines teveel is? Hebben je ouders je dan nooit geleerd dat je als prinses maximaal eentje neemt per dag?"

Ik had haar een grimas toegeworpen.

"Nee, dat wist ik inderdaad niet. Maar zou ik er nog eentje mogen? Ze zijn bijna op."

Haar mond was in een afkeurende frommel vertrokken, maar ze had niets tegengeworpen. Voor mij was dat het signaal om alles dan maar te nemen.

"Eet je zo graag chocolade?"

"Ja. Alles wat eetbaar en lekker is, vind ik fantastisch. Daarom noemt mijn spinnetje ook Snoepje."

Daarop sperde ze haar ogen wijd open. Ik grijnsde en bekeek haar grondig. Doordat ze een zuinig pruimmondje had getrokken, en nog eens een afkeurde uitdrukking over haar gezegd had getrokken, zag het er belachelijk uit. Ik wist nu al dat ik in de toekomst veel plezier zou beleven aan haar reacties.

Ik besloot er nog een schepje op te doen en boog me samenzweerderig naar haar toe.

"Volgens mij wil Edward ook zo'n spin, toen hij Snoepje ontmoet had, was hij helemaal weg van haar. Het was zelfs zo erg dat ze op hem klom."

Ik was nog maar amper uitgesproken, of haar stoel schoof met veel kabaal naar achteren. Het schrille gekras dat ik hoorde toen de stoelpoten over de gladde grond schoven, deed me glimlachen. Naast me zag ik hoe Edward huiverde. Ik sloeg mijn ogen ten hemel en..

"Weet je zeker dat je niets moet drinken?"

Een beleefde ober onderbrak mijn gedachten. Toen ik merkte hoe dicht we tegen elkaar stonden, deinsde ik geschrokken naar achteren. Ik hoorde iets scheuren en voelde mijn lange, puntige hakken in mijn kleed haperen. Terwijl ik verwoede pogingen deed om mezelf te bevrijden, hoorde ik om me heen ontzet gemompel. Hier en daar slaakte een vrouw een hoog gilletje. Wild zwiepte ik mijn been naar voren, waardoor ik de stof van mijn kleed luid hoorde protesteren. Na een laatste pijnkreet die mijn jurk uitte, verloor ik mijn evenwicht. Ik smakte tegen de grond en voelde mijn enkel dubbelvouwen.

Maar plots hoorde ik gesmoord gelach. Razend keek ik op, en verloor even mijn verstand toen ik mijn kleed zag. Met mijn hak was ik erin geslaagd om een groot deel van de stof ervan te scheuren, waardoor ik op een lap roze stof lag, met een kleed dat half verdwenen was.

En voor het eerst in mijn leven bloosde ik. Ik voelde hoe mijn warmen begonnen te branden en zocht met mijn ogen de persoon door wie ik hier beland was.

Edward kwam naar me toe geslenterd, en liet zijn ogen tersluiks naar beneden glijden. Ik volgde zijn blik en zag dat een groot deel van mijn benen zichtbaar geworden was.

Zonder iets te zeggen stond ik op. Ik boog voorover en raapte de helft van mijn jurk op, waarna ik naar de dubbele deur marcheerde.

Achter me hoorde ik getik. Zonder me om te draaien wist ik dat Edward me gevolgd was.

"Waarom ben je hier nog? Moet je de roddelversie over mijn val niet horen, dan?"

In de hal draaide ik me om. Leunend tegen een roomkleurige muur keek ik hem koel aan.

"Nee, ik weet iets dat veel interessanter is dan die roddels."

Ik kneep mijn ogen samen en balde mijn vuisten.

Ik moest kalm blijven.

Mijn emoties moest ik onder controle houden.

Edwards diepe stem bereikte mijn oren.

"Ik wist niet dat je ondergoed met eendjes erop droeg."