Faceless princess

H8 ~ Geestig gemene geesten

Na een paar uur krijg je je blonde lokken en je onderarm terug, dacht ik in mezelf. Ze zou het wel horen.

Maar aan Pokerface dacht ik niet meer, die vond de weg zelf wel.

Amalia

Eenmaal binnen in het kasteel leunde ik uitgeput tegen de muur aan. Ik was nu nog steeds niets meer te weten gekomen, buiten dat mijn toekomstige schoonzus een hartgrondige hekel aan me zou hebben. Schoonzus.. Het idee alleen al deed me huiveren. Ik hoorde slepende voetstappen en keek op. Katarina slofte me voorbij en liep traag de brede trap op. Ik schatte dat ze ongeveer even oud was als ik, maar toch leek ze een oude vrouw zoals ze nu liep. Ik liet mijn schuilplaats voor wat het was en schoot haar achterna, de trap op. Ze merkte me niet op, maar liep uitgeput verder naar boven. Toen ze aankwam op de hoogste verdieping, voelde ik een plakkerig draadje tegen mijn gezicht kleven. Zonder na te denken sloeg ik met mijn hand recht in mijn gezicht, in een poging om het spinnenweb weg te halen.

De klap weergalmde in de zolder. Ik bleef stokstijf staan en sprong onhandig achter een twee meter lange spiegel. Terwijl ik naar voren schuifelde, merkte tot mijn schrik dat de spiegel draaibaar was. Bij het kleinste duwtje dat ik onderaan gaf, schommelde het bovenste stuk naar achteren toe. 

Ik spitste mijn oren en ving enkel geritsel op. Het geritsel veranderde in gekras, het leek wel alsof er een nest muizen wou ontsnappen uit een doos. Gespannen wachtte ik af. Ik hoorde hoe Katarina ergens over wreef en vervolgens nieste. Een paar tellen later hoorde ik iets rommelen en werd het plotseling pikdonker. Met opengesperde ogen staarde ik recht voor me uit. Vlak nadat ik besefte dat de zon buiten haar stralen naar de aarde bleef zenden, en alleen de zolder in duisternis was gehuld, klapten de rolluiken met veel geklepper naar beneden. Het metalige gerammel vulde de volledige zolder.

Het leek alsof ik niet meer wist hoe te bewegen, alsof ik vastgeroest stond achter die reusachtige spiegel. Maar Katarina liep bedrijvig  heen en weer. Nog steeds verstijfd van schrik hoorde ik hoe haar hakken de houten vloer martelden. Doordat mijn blik nog steeds op de grond was gericht, zag ik haar voeten mijn richting uitkomen. Geschrokken deinsde ik een paar passen naar achteren, maar nergens zag ik een voorwerp dat groot genoeg was om mij te verbergen. Ik sloot mijn ogen en hoopte vurig dat ze gewoon over me zou kijken, maar gelukkig kwam het niet zo ver. Op een metertje van me hield ze stil. Het enige dat tussen ons stond, was de spiegel. Katarina fluisterde mysterieus op een manier die kippenvel bij mij veroorzaakte. Toen haar gesis bleef duren, voelde ik mijn nekhaartjes overeind komen. Ik besefte dat mijn voeten gevoelloos waren geworden en keek verbijsterd naar de houten vloer. Of toch wat er van overbleef. Een dikke, donkergrijze mist kwam tot aan mijn knieën en verhulde alles wat eronder lag. Ik probeerde mijn ene voet te verplaatsen, maar merkte tot mijn afschuw dat de huid op mijn onderbenen aan het verschrompelen was. Half getraumatiseerd door hetgeen ik net had gezien, liet ik mijn been meteen zakken. Ik knipperde heftig met mijn oogleden in een poging het beeld van mijn netvlies te krijgen, maar hardnekkig bleef de nachtmerrie erop gebrand. Een branderig gevoel verspreidde zich in mijn buik toen ik de lappen slap, uitgerekt vel voor me zag. Mijn eigen vel. Angstig slikte ik.

Plots zag ik in het duister vaag een brede wervelwind door de zolder racen. Toen ik het recht op me toe zag komen, was ik niet meer in staat om een schietgebedje te prevelen en mijn ogen te sluiten. Maar vlak voor me veranderde de wervelwind in een meisjesgestalte. Ik kon niet zeggen dat het meisje knap was. Het enigste dat door mijn gedachten schoot, was dat ze angstaanjagend was. Haar doorzichtige gezicht leek gehavend op een lugubere manier, terwijl haar ogen op me gefixeerd bleven. Ik slikte duidelijk hoorbaar en wendde mijn blik af. Geleidelijk aan verdween de ijzige kilte die in mijn botten drong en herademde ik opgelucht.

"Kom hier."

Katarina's stem snerpte door het donker. Ik gluurde van achter de spiegel en zag hoe de geest naar haar toe zweefde. Het bleef even stil. Razendsnel dacht ik na. Zou ik de kans hebben om er nu vandoor te muizen? Ik wou er niets meer mee te maken hebben, maar mijn nieuwsgierigheid won het van mijn verstand.

"Zorg ervoor dat de verloofde van mijn broer verzeild raakt in haar grootste nachtmerrie. Ik wil dat ze niet eens meer haar eigen naam herinnert."

Voor het eerst hoorde ik het spook spreken. Het geluid dat ze produceerde stelde me niet echt gerust.

"Zoals u wilt, Prinses. Is het een goed idee als ik ervoor zorg dat ze uitgehongerd raakt?" vroeg het meisje krakerig.

"Nee. Ik hoop voor jou dat je in staat bent om iets beters te verzinnen."

"Of anders laat je me opsluiten?" Ze barstte uit in een hysterische lach. Als versteend bleef ik op mijn plaats staan, terwijl het amper tot me doordrong dat het wel degelijk over mezelf ging. Ik voelde dat mijn hart een discobeat begon en balde onwillekeurig mijn vuisten.

"Wat dacht je ervan als ze even in een smakeloos kasteel wordt achtergelaten? En als er dan geen deftige kleren liggen? Volgens mij gaan jullie prinsessen al dood van het idee alleen", voegde ze er snerend aan toe.

Katarina ging er niet op in en beschreef bondig mijn uiterlijke kenmerken.

"Amalia heeft lang donkerbruin haar en groene ogen. Ze is slank en redelijk klein, maar meer weet ik niet over haar omdat ze altijd een masker draagt. Als het eens gebeurt dat ze gezien wordt zonder masker, heeft ze sowieso een verhullende kap over haar hoofd."

Zowel de geest als de prinses hielden hun mond. Plots hoorde ik de snerpende stem van de geest.

"Die Amalia die je zoekt, lijkt ze op dat meisje dat daar achter de spiegel staat gebogen?"