Artık cidden bıkmıştım. Okuldaki herkes benim hakkımda ileri geri konuşuyordu ve bunu yaparken hiç biri çekinmiyordu. Soobin'nin sıcak eli omuzumun üstündeydi. Beni oturdukları yere doğru götürmeye başladı.
"Onları takmıyorsun değil mi?"
Soobin bana her ne kadarda öyle görünmemeye çalışsada acınası bir şekilde bakıyordu.
"Hayır tabiki! Onların ne dediğinden banane!"
Soobin kafamı okşadı ve oturmam için sandalye çekti. Yeji endişeli bir şekilde bana bakıyordu.
"Bir şey mi oldu Yeji?"
"H-hayır da sen ağladın mı?"
Kafamı yavaşça öne doğru eğdim. Bu utanç vericiydi. Yuna yanıma yaklaştı.
"Yeonjun eğer problemlerin seni zorluyorsa bize anlatmaktan çekinme olur mu?"
Kafamı kaldırmadan başımla onayladım.
"Ş-şey Yeonjun! O sana bir şey dedi mi?"
Yeji resmen korkuyordu. Soobin kendini tutamadı.
"Yeji ne demeye çalışıyorsun? Sana Beomgyu bir şey mi yaptı?"
"Hayır tabiki! Sadece Yeonjun için endişeleniyorum!"
Hepsi yanınma gelip bana sarıldılar. Cidden hala beni seven insanların olması hoşuma gidiyor...
"Ş-şey Yeonjun konuşabilir miyiz?!"
Kafamı sesin geldiği yöne çevirdiğimde karşımda Beomgyu vardı. Normalde red ederdim ama bir şeyler farklıydı. O farklıydı.
"Tamam ama hızlı ol."
Bizimkileri arkamda bırakıp Beomgyu'la yürümeye başladım. Beni uzun zamandır kullanılmayan bir sınıfa getirdi.
"Yeonjun! Sana yaşattıklarımdan dolayı çok özür diliyorum! Ben böyle şeyler olacağını bilmiyordum! Okulda neysen normaldede öylesindir sanıyordum! Lütfen beni affet!"
"Ne sen nasıl-"
"Yeonjun her şeyi öğrendim!"
"Nasıl öğrenebilirsin? Nasıl Beomgyu?"
Bir kaç saniye sessiz kaldık. Bir dakika yoksa...
"Yeji! O söyledi değil mi? NASIL!"
"Yeonjun sakin ol lütfen!"
Beni bileğimden sıkıca tuttu.
"Yoksa... Sen mi zorla söylettin! Beomgyu sen nasıl yaparsın-"
Bu sefer diğer eliyle ağzımı kapatmaya başladı.
"Beni dinle lütfen! Yeonjun evet ben zorla anlatmasını istedim ama düşündüğün gibi değil! Ben sadece..."
Ani bir hareketle onu yere düşürdüm.
"Sen ne Beomgyu! Benim sadece hayatımı çöp ediyorsun! Beomgyu artık beni rahat bırak-"
Beomgyu bir anda ağlamaya başladı. Yavaşça yere uzandı ve bağırarak ağlamaya devam etti.
"Bekle ne oldu?"
"Yeonjun haklısın ben herkesin hayatını batırıyorum! sadece bunu yapabiliyorum! Benden nefret etmeni sağlıyorum! Elimde değil! Tam düzelteceğim derken dahada batırıyorum! Özür dilerim Yeonjun~ah!"
Göz yaşları her cümlesinden sonra dahada yere hızlı düşüyordu. O cidden değişmişti. O cidden benimle arasını düzeltmeye çalışıyordu... Yavaşça yanına gidip oturması için belinden destek verdim. Elimle göz yaşlarını sildim.
"Beomgyu cidden şu ana kadar her şeyi benim için mi yaptın?"
Ağlamasını durduramıyordu. Yüzüme bakıp kafasını yukarı ve aşağı sallamaya başladı.
"Evet Yeonjun!"
"Seni affediyorum."
Bir anda bana doğru dönüp yüzüme anlamamış bir ifadeyle baktı. İki elimle yüzünü kavradım ve yavaşça göz yaşlarını sildim.
"Yeonjun benimle dalga geçmiyorsun değil mi?"
"Hayır Beomgyu! seni affediyorum."
Bir anda göz yaşları eşliğinde gülmeye başladı. Kendimi kontrol edemiyordum. Ben ise onun o parlak suratına ve sulu gözlerine öylece bakıyordum. Bir anda bana sarılı verdi.
"Şey Beomgyu napıyor-"
"Teşekkürler Yeonjun..."
— — — —
ahh yeongyu beni benden alıyorsunuz!
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
