Geç saatlere kadar Yeonjun'la çalıştık. Çalıştık demek pek içimden gelmiyor çünkü çoğunlukla o çalıştı ben onu izledim. Bir şeye odaklandığında her zaman bu kadar mükemmel görünebiliyor mu acaba?
"Beomgyu beni izlemeyi bıraksan diyorum? Zaten azıcık bir şey kaldı şunun şurasında."
"Ah Yeonjun kusura bakma. Tamam hemen yapalım ve eve gidelim. Fazla karanlık oldu."
"Fazla karanlık mı oldu? Lan sen karanlıktan korkuyon mu?"
Sessizce gülmeye başladı. Zaten biraz daha gülse boğulup geberecek salak!
"Ne? Ayrıca hiç korkmuyorum. Ne demişler insan neyse başkasınıda o sanarmış!"
"Ha? Ben ve karanlıktan korkmak mı? Kendini çok pis ele veriyorsun Beomgyu!"
Bir kaç dakika içinde işimizi hallettik ve dışarıya çıktık. Yeonjun'la birlikte yürümeye başladık.
"B-beomgyu onu gördün mü?"
"N-neyi?"
"Sanki bir şey geçti gibi... Neyse devam edelim."
Maalesef evime gidebilmem için arka sokaklardan geçmemiz gerekiyordu ve ben bundan nefret ediyorum. Yani korktuğumdan değilde... Bir anda kulağıma hışırtı sesleri geldi. Koşarak Yeonjun'un koluna yapıştım.
"Sesi duydun mu Beom?"
"E-evet!"
Bir anda Yeonjun bana bakarak bağırdı. Şey gibi "BÖH!" Bu saatten sonra zaten anlaşılacağı için saklamama gerek yok. Evet karanlıktan deli gibi korkuyorum. Tüm mahalleyi inletecek kadar bağırdım tabiki... Yeonjun haykırarak gülmeye başladı. Benim altıma sıçmama çok az kalmış o burda gülüyor!
"BeN kOrKmuYoRum Ki!"
"Ya kes lütfen!"
Yanıma gelip bana sarıldı.
"Kedi geçti ağaçların arasından onun sesiydi. Cidden bu kadar korkucağını tahmin etmemiştim."
"Ha ha ha çok komikti bir daha olmasın lütfen!"
Yeonjun'un sarılmasına karşılık verdim ve bende ona sarıldım. Birlikte yürümeye devam ettik.
"Beomgyu bir şey sorabilir miyim?"
"Tabi?"
"Sen normalde bu kadar geç zamanda eve tek gittiğinde ne yapıyorsun?"
"Altıma sıça sıça gidiyorum ne olacak?!"
Yeonjun gülmesini asla durduramamış olsada tekrar gülmeye devam etti. Aniden elimi tuttu.
"O zaman artık böyle gitmene gerek yok çünkü ben varım!"
İlk başta ne yapmam gerektiğini pek anlayamadım. Yeonjun elimi tutmuş gülerek yürüyordu. Ben aslında çok utandım. Ona yaptıklarımdan sonra beni affetmiş olması ve benimle arkadaş olmayı kabul etmesi ve şu an böyle bir an yaşamamız utanç vericiydi. Keşke başından beri arkadaş olsaydık Choi Yeonjun.
"Ah Yeonjun burası benim evim."
"Off keşke daha fazla yürüyebilseydik.."
"Yok canım ben almayayım bana bu günlük bu kadar yeter!"
"Madem öyle CHOI BEOMGYU! Okulda görüşürüzzzz!"
"Tamam CHOI YEONJUN!! Okula tek parça gel!"
"Tamam!!"
— — — —
Odama geçtim ve yatağıma uzandım. Telefonu elime alıp Yeonjun'un online olmasını bekledim. Galiba delirmiştim. Fakat şu an pekte umrumda değil.
yeonjunx beomgyu
yeonjun eve vardın mı??
yeonjun: vardımmm *çapkın emoji*
tamam bebeğim
yeonjun: bebeğim?
pardon bekle yazacaktım
yeonjun: bi git ya
LHDLFŞJFPUFPU
yeonjun: kişneme be
tamam bebeğim
yeonjun: beomgyu cidden engelliyom he!
tamam!
— — — —
Yeonjun'la arkadaş olmak nedenini bilmesemde çok özel gibi hissettiriyor. Belkide arkadaşları bu yüzden onu bu kadar savunuyordur. Cidden beni özel hissettiriyorsun Choi Yeonjun!
— — — —
kitabımı cidden okuyanların olmasıda beni özel hissettiriyor beomgyu!!
Tekrardan teşekkür ederim okuyanlar için!!!
🫀❤️🔥
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
