Yeonjun'la salona geçip oturduk. Aklımı bunca zamandır kurcalayan soruyu sormanın tam zamanıydı.
"Yeonjun."
"Efendim?"
"Şey... Ailen hakkında çoğu şeyi biliyorum biliyorsun."
"Evet?"
"Senin ailen böyleyse sen nasıl buraya geldin?"
"Taksiyle?"
Yeonjun'un bacağına yavaşça vurdum.
"Yeonjun ne demek istediğimi gayet anladın! Açıkla lütfen!"
"Of Beomgyu iyi madem! Ben hiç bir şey demedim!"
"Nasıl yani?"
"Bir nevi 2 gündür ailemden uzaklaştım diyelim."
"Yeonjun! Aptalsın! Ya ailen sana tekrar ceza verirse! Ben ne kadar üzülürüm hiç düşündün mü?"
"Senin yüzünden olmuyor ki Beomgyu. Sen neden üzülüyorsun?"
Biraz sesiz kaldım. Yeonjun öylece bana bakıyordu. Tam o esnada aklıma bana göre mükemmel bir fikir geldi.
"Buldum!"
Yeonjun anlamsız gözlerle bana bakıyordu.
"Neyi?"
"Sizin ev buraya yakın değil mi?"
"Evet ama ne alaka?"
"Size gidiyoruz!"
Ayağa kalktım ve Yeonjun'u çekiştirmeye başladım. Yeonjun çok isteksiz görünüyordu.
"Olmaz Beomgyu! Hem anneni burda bırakamazsın!"
"İki dakika kapıdan uğrayacağız!"
"Olmaz!"
Yeonjun'u ikna etmek için ikna edici ne kadar şey varsa hepsini söylemeye başladım.
"Beomgyu hayır diyorum neyini anlamıyorsun?"
"Madem öyle B planına geçiyorum."
"Anlamadım-"
"Eğer gitmezsek sana full trip atarım, her yerden engellerim..."
Bu gereksiz şeyleri söylemeye başladım ve Yeonjun bir dakikadan sonra bıkmış bir tavırla kabul ettiğini söyledi. Ya ben neyim böyle zeka küpü falan mı?
— — — —
"Oha Yeonjun eve bak!"
Yeonjun kafamın arkasına bir tane oturttu.
"Köpek deme şöyle!"
"Tamam sahip ama evinizin maşallahı var mübarek şuna bak VÖH maşallah! "
"Tuhaf sesler çıkarma Beomgyu! Bak gidiyorum he!"
"Amma huysuzsun! Tamam yapmıyorum hadi gidelim!"
Yeonjun'un evi tam dizilerdeki zengin villalarını andırıyordu. Kapıya doğru yürümeye başladık. Daha kapıyı çalmadan kapı açıldı. Kapıyı bir Bayan açmıştı.
"Choi Yeonjun! Siz evin yönünü hatırlıyor muydunuz?"
Kadın çok katı ve sert duruyordu. Üstünde ise günlük kıyafetler dışında daha şık şeyler vardı. Yeonjun'a baktığımda rahatsız bir yüzü vardı.
"Hatırlıyorum merak etmeyin!"
"O zaman okulun yönünü unuttunuz galiba? Şu an okulda olmanız gerekmez mi?"
Kadının ses tonu gereksiz sakindi. Bir anda bana doğru bakmaya başladı. Ne yapacağımı şaşırmış bir şekilde kadına bakmaya başladım.
"M-merhaba efendim!"
"Tanıştırıyım beomgyu ANNEM olur kendisi."
"Merhaba ben Beom-"
"Adınız pekte umrumda değil. Choi Yeonjun çabuk okula git. Akşam gelince benimle değil babanla konuşursun olacakları."
"Hanım efendi olay pekte öyle değil rica etsem açıklamama izin verir misiniz?"
"Hayır?"
Hayır mı? Cidden kaba cevaplar veriyordu. Üstüne üstlük kendi oğluna bile laf sokan birinden saygılı bir dil bekleyemem zaten. Yeonjun bileğimden sıkıca kavradı.
"Ben okula giderim gitmesine ama akşam eve gelicek bir oğlun olur mu onu bilemem!"
Yeonjun bileğimi dahada sıkıp kapıdan uzaklaşmaya başladı.
"Hey Yeonjun böyle yapmamalısın!"
"CHOI YEONJUN NELER OLUYOR BURADA?!"
Bu ses bir anda bahçe kapısında beliren bir adamdan geliyordu. Sesizce Yeonjun'a fısıldadım.
"Bu baban mı?"
Kafasını evet anlamında salladı.
"Sıçtık!"
— — — —
Hafta içi daha çok bölüm yazıp hafta sonu yazamamak mı?
Evet bu benim 😥
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
