Annem sonunda uyanmıştı. Tüm gece kalkıp uyanıp uyanmadığını kontrol ettim. Yeonjun ise benim her kalkışımda sesten dolayı kalktığı için bir türlü uyuyamamıştı ama asla şikayette etmemişti. Şu an ise aşırı derin ve tatlı bir şekilde uyuyordu.
"Günaydında neler oluyor?"
Anneme tüm olanları kısaca özetledikten sonra sıkıca sarıldım.
"Tatlım bir şey soracağım bu uyuyan kim acaba?"
"Ah o mu? Şey bana tüm gün yardım eden arkadaşım o. Choi Yeonjun."
"Ah ne güzel bir tanem. Seni seven kişilerin olması beni mutlu ediyor fakat okula gitmiyor mu?"
"Söylüyorum ama seni bırakmam diyor."
"Saolsun beni tek sana yük yapmaktan kurtarmış. Tekrar teşekkür ederim Beomgyu."
Bu cümlesine gülerek karşılık verdim. Annem hemen yanındaki koltukta uyuyan Yeonjun'a bakıp gülmeye başladı. Bende baktığımda cidden çok tatlı ve bir o kadarda komik uyuduğunu fark ettim. Ah Choi Yeonjun bir gün beni öldüreceksin...
— — — —
Aradan belli bir zaman geçti ve Yeonjun uyandı. Yani tam uyanmak denemez. Koltukta dönüp uykulu bir sesle konuşuyordu.
"Günaydın Beommm."
"Günaydın Yeonjun! Hadi kalk bak annem uyandı."
Bunu dememle yataktan fırlayıp hemen ayağa kalktı. Annemin karşısına geçip saygıyla önünde eğilip iyi olup olmadığını sormaya başladı. O dağınık saçlarıyla ve uykulu sesiyle oldukça komik görünüyordu.
"Çok teşekkür ederim Yeonjun~ah. Senin sayende Beomgyu daha iyi hissetmiştir."
"Hayır efendim ben sadece elimden gelenin en iyisini yapmaya çalıştım..."
Konuşmaları devam ederken full Yeonjun'a odaklandım. Ondan gözümü alamıyordum. Resmen beni büyülüyordu.
— — — —
Doktorla konuştum ve hastaneden çıkışımız yapıldı. Birlikte bir taksiye atladık ve bizim eve geldik. Kapıyı açtım ve içeri girdik. Annemi odasına götürdüm ve yatağına yatırdım.
"Beomgyu rica etsem Yeonjun'u çağırabilir misin?"
"Tabi anne?"
Yeonjun'u annemin odasına getirdim ve annem odadan çıkmamı istedi. Kapıyı kapattım ama ne konuştuklarını dinlemezsem büyük ihtimal uyuyamayacağım için kulağımı kapıya yapıştırdım.
"Gel Yeonjun şöyle otur çekinme."
Aradan biraz zaman geçtikten sonra annem devam etti.
"Yeonjun siz cidden iki yakın arkadaşsınız öyle değil mi?"
"Evet efendim!"
"Öyleyse sana bunu söylemeliyim. Beomgyu ailevi meselelerini toplum içinde konuşmayı pek sevmez o yüzden büyük ihtimal bunu sana söylemedi. Beomgyu'nun babasını o daha çok küçükken kaybettik. Benim sağlığım ise şu aralar pek iyi değil. Bana bir şey olursa benim için Beomgyu'ya bakar mısın? Yapa yalnız kalmasını istemiyorum."
"Lütfen böyle söylemeyin! Sizin gözlerinize her baktığımda Beomgyu'yu çok sevdiğinizi anlayabiliyorum. Beomgyu'yu bırakmamalı, hiç bir yere gitmemelisiniz! Sizin gibi oğlunu çok seven birinin böyle şeyler düşünmemesi gerek!"
Ardından Yeonjun biraz duraksadı ve konuşmasına devam etti.
"Benim ailem bana daha önce hiç böyle bakmamıştı! Size her baktığımda gerçek sevginin bu olduğunu sadece oğullarının en iyisi olsun diye çabalayıp bir kere bire içten ona sarılmayan kişilerin sevgi yoksunu olduğunu anlayabiliyorum. Keşke benide böyle önemseyen bir ailem olsaydı. Bayan Choi lütfen böyle söylemeyin!"
Sesi sonlara doğru ağlamaklı çıkıyordu. Kapıyı hemen açıp içeri daldım. Yeonjun'un yanına gidip ona sıkıca sarıldım.
"Yeonjun ailen adına sana özür dilerim ama emin ol ki bizde senin ailen sayılırız değil mi?"
Yeonjun hiçbir şey demedi ve sadece bana sarıldı. Gözlerinden sadece birkaç damla süzüldüğünü hissettim. Aynı zamandada gülüyordu...
— — — —
Herkes ağlıyor 😭
Fazla dram içeriyor maalesef bu son bölümler.
Neyse bugün ard arda 3 bölüm yayınladım değerimi bilin!
Belki birazdan bir şeyler daha yazarım
😦
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
