Bazı kelimeler pervasızca çıkıyor dilimizden, karşımızdaki insanda nasıl onarılmaz bir yıkım yarattığının farkında olmuyoruz.
Dilimizin kemiği yok.
Çok seviyoruz kendimizi savunurken, ya da avuturken karşımızdaki insanın varlığını yok saymayı, gururunu ayaklar altına almayı...
Oysaki söz vardır kalbi yeşertir, söz vardır kalbi köreltir.
Bir yerlerde okumuştum "El yarası geçerde dil yarası geçmez." Günlerdir aklımdan çıkmıyor bu cümle neden biliyor musun?
Seninleyken konuştuğum her cümleyi, her kelimeyi hatırlamaya çalışıyorum. Çünkü sende bir dil yarası bıraktıysam bilmek istiyorum. Sen beni hiç incitmeden sevdin.
Bende umarım zehirli sözler sarf etmemişimdir sana.
Senin temiz kalbinde, ağır yaralar; bıraktıysam kendimi asla affedemem.
Birde bunu seni kaybettiğimde anlamam yok mu?
Bin beter.
Sırf bu yüzden günlerdir tek kelime etmiyorum kimseye. Korkum birini kırmak değil, birini kalbi kırık olarak kaybetmek.
Seni hala seviyor olmam, bana zarar veriyor. Biz tüm sözlerin tükendiği; bütün dillerin suspus olduğu bir yerdeyiz sevgilim.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
İÇİM
General Fictionİçimdeki özlemdi .... Ama bir ruh özlenir mi ? Bedenine değilde ruhuna aşık olduğun biri olabilir, peki o ruh bedeni terk ederse n'olur? Benim ruhumda artık bedenimde değil onun ruhunu arıyor. Ruhlar kavuşunca ben de ona kavuşacağım biliyorum.
