İnsanlar kırılmış bardaktan su içemez. Ama ben o kırık bardak olmadan içemiyorum.
Ben insan değilim; aşığım. Ölü bir adama aşığım.
Dudaklarım paramparça olana kadar o bardaktan içeceğim.
Benim susuzluğum onunla gidiyor.
Kalbim çoktan paramparça, dudağım olsa ne olacak...
O iyileşir de paramparça olmuş kalbim...
O iyileşir mi bilemem. Hoş iyileşsin de istemem.
Ya iyileşince onu unutursam...
Paramparça bir kalple yaşamaya razıyım ama onu unutmaya asla...
Asla razı değilim!!
Kalbim onun yokluğunda paramparça oldu evet ama yine onun anılarıyla bir arada, atıyor.
Size soruyorum paramparça olmuş kalp atsa ne olur ki?
Ne kadar yaşatır?
Yıl olarak sormuyorum, gerçekten yaşar mı onu soruyorum.
Paramparça olmuş bir kalple yıllarca yaşayabilir insan.
Ama sadece bedenen yaşar.
Kalben yaşayamaz, en azından ben yaşayanı görmedim.
Kendimde kalben ölüyüm zaten. Oradan biliyorum.
Keşke paramparça olmuş kalbi hiç tanımasaydım.
Hiç kalbim olmamasını diledim.O kadar ağır işte bununla yaşamak.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
İÇİM
General Fictionİçimdeki özlemdi .... Ama bir ruh özlenir mi ? Bedenine değilde ruhuna aşık olduğun biri olabilir, peki o ruh bedeni terk ederse n'olur? Benim ruhumda artık bedenimde değil onun ruhunu arıyor. Ruhlar kavuşunca ben de ona kavuşacağım biliyorum.
