MARDİN'İN YAKIŞIKLISI

4.bölüm

Yeni bölümle geldim lütfen yorum ve vote atarak bana destek olabilirsiniz ❣️

Instagram " ilknuralgull"

Yavaş yavaş sona geldiğini hissediyordu elif dilanın anlattıkları bittikten sonra zerdayı dinmeye başlayacaktı kapının önünde derin bir nefes aldı elif biraz sonra diyeceklerini kaldıra bilecek miydi bilmiyordu içinden kim bilir zerda nasıl bir hikayesi vardır diye geçirdi dilanın yaşadıklarını henüz kaldıramamışken birde zerdayı dinleyecekti dinlemek zorundaydı günleri az kalmıştı zaman daralıyor du asıl hikâye Elif'in yazmasıyla başlayacaktı sırları yazmadan nasıl toparlayacaktı bunuda düşünüyor elif böyle bir çıkmazın içine gireceğini tahmin bile edememişti aslında keşke herşey farklı olsaydı keşke demir ölmeseydi dila onunla mutlu olabilseydi diye geçirdi içinden elif keşkelerle dolu bir hayat ama dönüşü olmayan bir hayat bazı şeylere boyun eğmekten başka çaresi olmayan bir hayat..

derin bir nefes aldı elif kapıyı vurup içeriye girdi yüzüne sahte bir gülüş kondurdu gülümsemek zorundaydı çünkü adımlarını hızlandırıp zerdanın yanına geçti zerda  elifi görünce ayaklanıp güler yüzüyle karşıladı zerda  elife oturmasını söyleyince elif yerine oturdu elindeki defterini açtı notlarını alacaktı zerda elife bakıp " elif hemen başlayalım mı ne anlatayım yani çok heycanlıyım bir an önce anlatıp kurtulmak istiyorum aslında. " dedi.

elif " tabi ben sana yardımcı olayım öncelikle derin bir nefes al ve ilk bu konağa nasıl geldiğinden bahset nasıl berzan ağa ile evlendiğinden nasıl istiyorsan öyle başla " dedi en az elifte zerda  kadar heycanlıydı.

Zerda " öncelikle ben bu konağa geldiğimde on yedi yaşındaydım berzanı hiç tanımadan hiç görmeden zorla getirildim istanbul doğma büyümeliyim ailem orda yaşıyordu küçük bir aileydi babam işçi olarak bir fabrikada çalışırdı annem ise ev hanımıydı ben ve abim sonra ben birde iki küçük kardeşim vardı ikizlerdi abim okulu bazı sebeplerden dolayı bırakmak zorunda kalmaıştı babama destek olmak için çalışıyordu bense derlerim çok iyi olduğu için okuluma devam ediyordum gayet güzel sade bir hayatım vardı arkadaşlarım güzel bir ortamım vardı muluydum taki berzan beni görüp aşık olup buraya getirene kadar ben normal bir şekilde hayatıma devam ediyordum aslında herşeyden habersiz hiç birşey bilmeden hayatıma devam ediyordum okulumdan eve evimden okuluma tabi birde kadir diye bir sevgilim vardı hayallerimiz vardı birlikte okulu bitirip evlenip mutlu bir yuva kurma gibi ama ben bir anda buraya getirildim birgğn gözlerimi açtığımda bu konaktaydım berzan tam karşımda benim kalkmamı bekliyordu korkuyla baktım gözlerine benim burda ne işim var dedim kimsin dedim ama kısa bir açıklama yaptı ben seni seviyorum ve sen benim karım olacaksın beni bu odaya hapis etti günlerce ağladım günlerce bu odadan kurtulmayı bekledim ne ailem nede arkadaşlarım hiç kimse beni kurtarmaya gelmedi ölmek istedim berzanın karısı olacağıma ölürüm dedim ama yapamadım ben ölmeyi bile beceremedim bu kadar gücsüz ve korkaktım berzanın tehditleriyle bu odaya mahkum oldum ilk başta bunun bir şaka olduğunu bir rüya olduğunu düşündüm uyudum kalktım burdaydım yine bir umutla uyudum kalktım yine gözlerimi bu cehennem odaya açtım bu odanın bu kadar güzel göründüğüne bakma elif bu oda bana hep acı verdi hep hüzün verdi bu odada hep umutsuzca kurturulmayı bekleyen bir zerda  oldum ben aslında adım ezgi ama adımı bile değiştirdiler zerda oldum bir anda zorla berzanın karısı oldum çok hayatımın en zorlu günüydü herşeyin düzeleceğini söylen berzana inananmıyordum hiç birşey düzelmiyordu hep acı vardı içimde hayallerim vardı umutlarım vardı ama benim ne hayalim kaldı nede umudum ben paramparça olmuş bir şekilde bu odada duruyordum kuma olarak geldiğimi bile bilmiyordum artık umudumu kaybetmiştim burdan kurtulamayacağımı biliyordum artık umudum yoktu ve ben bu odadan çok sıkılmıştım merak ediyordum burası neresiydi burdaki insnalar kimdi hergün camdan dışarıyı izliyordum bir sürü insan geçiyordu ama ben onlara dışarıdan bakıyordum birgün tesadüffen kapıdan ses geldi berzanın kızı kucağıma aldım beni babama götür dedi zaten çok küçüktü bende seslerin geldiği yere doğru yürüdüm masaya gelince berzan beni gördü ayağa kalktı panikle çok şaşırmıştı ben beni dışarıda gördüüğü için şaşkın zannediyordum ama değildi kucağımdaki kızını gördüğü için şaşkındı ben daha konuşmaya başlamadan kız berzanın boynuna atladı baba baba diye o an dünya bir kez daha başıma yıkıldı bir kez daha ölmek istedim keşke yer yarılsaydı da ben o yerin dibine girseydim de berzanın o kızın babası olduğunu öğrenmeseydim sinirlendim hesap sordum nasıl dedim nasıl sen evlisi ve beni buraya kuma olarak getirirsin dedim ağladım bırak beni dedim mutlu ol dedim çocuklarınla karınla ama berzan çok güçlü bir insandı korkusuzdu beni ne bıraktı ne de hayatına devam etti dila ile hiç bir alakası yoktu çocuklar dışında hiç bir şekilde konuşmadığını söyledi inanamadım ilk başta ama doğruydu dilayı ilk gördüğümde utancımdan yüzüne bakamadım günlerce o sofraya oturamadım ben bu kadının yuvasını yıktım dedim hallada kendimi suçluyorum iki çocuğun günahına girdim onları babalarından mahrum bıraktım kendimi çok sorumlu hissettim çok ağladım ama berzan güzel babaydı hiç bir evladına ayrım yapmadı hepsini ayrı ayrı çok güzel sevdi o çocuklara bunları borçluyduk kendimi başka türlü affedemezdim zaten çocuklarında hiç bir suçu yoktu ne benim ne de dilanın da bir suçu yoktu bu hikayede tek suçlu berzandı tek suçlusu oydu zamanla alışacaksın dedi zorla alıştım burdan gitmeyeceksin ailenle görüşmeyeceksin dedi zor oldu ama herkesin yokluğuna alıştım bana burda güç veren evlatlarım ve bu aile oldu ben ailemi kaybetmiştim berzan kesinle göndermezdi korkuyordu gidersem gelmeyeceğim gerçi yine zorla bulur getirirdi ama toparlanamam diye korkuyordu burda ki hiç kimse beni üzmedi beni kendi kızları gibi sevdi hatta dila bile canım acısa ilk dilaya koşarım üzülsem dila yanımda olur çok saçma gelecek ama adila sanki benim diğer yarım gibi kumalar anlaşamaz derler ama biz çok iyi anlaşıyoruz bir gün bile kalplerimizi kırmadık dila ne derse benim için o olur dila içinde aynı şekilde berzana zamanla alıştım onu seviyorum diyemem ama ona alıştım evlatlarım için herşeye katlandım aslında berzan bana bir teklif sunmuştu ben hamile olduğumu öğrendiğim gün kavga ettim yine berzanla gitmek isteidğimi söyledim oda bebeği bırakıp gitmemi söyledi gözüm kapalı bir şekide kabul ettim ama bırakamazdım ben evladımı bebeğimin her hareketini hissetiğimde ona daha çok bağlandım bebeği alır kaçarım diye düşündüm kaçtımda amma berzan beni yakaladı daha mardini terk bile edemeden sonra tehdit etti beni yine bir daha bebeğimi göstermeyeceğini beni bir odaya kitleyeceğini söyledi bende mecbur kabul ettim artık bebeğimin kokusunu almıştım nasıl bırakırdım ki onu bırakamazdım mecbur kabul ettim ve zamanla bende buralı oldum zamanla bende buraya alıştım. Zaman geçti günler geçti aylar geçti ben yine bu odadaydım yine berzan'ın yanındaydım artık bazı şeyleri kabul ettim ben de çünkü bir dönüşü yoktu ben de bunu çok iyi anlamıştım her zaman Kurtuluş asla yoktu belki inanmayacaksın ama zaman beni ben sana aşık bile etti çok direndim asla onu sevmeyeceğim dedim ona sevgimi asla göstermeyeceğim dedim ama ben başarılı olamadım en çok o konuda kendime kızıyorum en çok bu konuda hatalıyım diyorum ona bu şansı verdiğim için oysa ki ben ilk zamanlarda berzan'ı her gördüğümde hep diyordum ki sana sevgimi vermeyeceğim sana o çok istediğin sevgilimi vermeyeceğim senin sevgilinden mahrum edeceğim ama ben bunu başaramadım belki çocuklar doğduktan sonra fikrim değişti bilmiyorum ya da çaresizce bu odaya kilitlendiğim için kabul ettim artık her şey daha güzel geliyor bana sen şimdi kendi içinden diyorsundur ki kaderi nasıl unuttun onu hiçbir zaman unutmadım aslında hep aklımda hayallerimiz geçirdiğimiz günler her şey arkadaşlarım artık ailemle de görüşüyorum çünkü berzan artık gitmeyeceğim çok iyi biliyordu beni aileme kavuşturdu ben ailemi yanına gittiğim gün herkes beni coşkuyla karşıladı o gün kadir'i de gördüm biliyor musun onu görür görmez tanıdım hiç değişmemişti bakışları gözleri hep aynıydı ölmek istedim aslında o anda onu görünce ona ihanet ettiğini düşündüm tıpkı berzan'ın çocuklarına ihanet ediyormuşum gibi hissettim ama bu hikayede ne bileyim ne de bir başkasının suçu yoktu sadece berzan'ın suçu vardı bizi buraya bu yaşadıklarımıza mahkum ettiği için tüm sorumlusu berzan da Dila da artık alıştı bana artık aynı masaya oturmaya aynı odadan çıkmaya aynı sofradayız her anımız beraber zor zamanları birlikte atlattık dilan'ın duygularını ben bilemem ama dışarıdan gördüğüm kadar o da hiç mutlu değildi benim hikayemde bu kadar elifciğim umarım sana yardımcı olmuşumdur anlatacak başka bir şeyimiz kalmadı bu zor zamanımı ancak bu şekilde anlatabilirdim başka türlü anlatamazdım gerisi de sana kalmış artık nasıl kurgu eklersin nasıl şey yaparsın orasını bilemiyorum " dedi ve Elif şaşkınlıkla zerdaya. baktı burada daha fazla neler duyacaktı bilemiyordu zerdanın bu kadar güçlü olmasına da hayret etmişti zerdanın yerine başkası olsaydı kesinlikle ya intihar etmişti ya da bilmiyorum yani kaçmıştı diye geçirdi içine ne hayatlar vardı Elif'in içi acıyor acıyor bu hikayenin de sonra getirmişti geriye bir tek berzan'ı dinlemek kalmıştı aslında berzan hiç dinlemek istemiyordu çünkü zerdaya yaptıkları çektirdiği acıları onun ağzından dinlemek bile istemiyordu mecbur olmasa onu dinlemeyecekti çünkü çok sinirlenmişti Dila ile bir hayat kuramazdı Dila buna izin vermez de belki ama zerdanın da hayatını mahvetmeye hakkı yoktu zavallı zerda kim bilir daha anlatmadı neler vardı kim bilir ne kadar acı çekti kim bilir bu odada daha fazla neler yaşadı duvarlarının dili olsa da keşke o da zerda gibi anlatsa her şeyi Elif'in işi şimdi daha çok zorlaşmıştı bu kurguyu nasıl yapacaktı nasıl o duyguları yaşayacaktı sanki anlatılanları kendisi yaşamış gibi nasıl kitap haline getirecekti o da bilmiyordu tek isteği şu hikayeyi dinleyip bitirip evine gitmekte ondan sonrası da kalemine kalmış bir şeydi..