Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"I'm stranded At the edge of the world It's a world Idon't know Got nowhere to go Feels like I'm stranded"
( Van Morrison - Stranded )
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Λονδίνο, 1988
Ο κόσμος της ήταν δύσκολος και η εικόνα που είχε για τον εαυτό της, συχνά έλιωνε κάπου νωρίς το βράδυ. Τα μεσάνυχτα έπλαθε καινούργια με στίχους, αρώματα και κρυφές σιωπές.
Η ώρα ήταν περίπου 9 (8:53 για την ακρίβεια) και η αποδιάρθρωση είχε ήδη ξεκινήσει. Το σώμα της πονούσε όμορφα. Ο λαιμός της ήταν στεγνός, ενώ τα γόνατα και οι φτέρνες μουδιασμένα από το χοντρό τακούνι που φόραγε όλη μέρα. Το πρόσωπό της είχε μία χλωμάδα αρρωστημένη, οι μυς κουρασμένοι από τα πολλά χαμόγελα και τα χείλη ξεραμένα. Δεν την ενοχλούσε τόσο το κρύο, αλλά η υγρασία. Φορούσε ένα μαύρο μακρύ παλτό σχεδόν δύο νούμερα μεγαλύτερό της, λίγο ακόμα και θα σερνόταν στις πλάκες του πεζοδρομίου. Τα μαλλιά της τα είχε αφήσει ελεύθερα σε μία προσπάθεια να κρυφτεί πίσω από τις καστανές τούφες, που αν θυμάται καλά δεν χτένισε καθόλου πριν φύγει από το ξενοδοχείο. Είχε χρόνια να βγει μόνη της βόλτα το βράδυ σε ξένη πόλη, χωρίς να έχει ενημερώσει κανέναν. Σκέφτηκε να φορέσει τα γυαλιά ηλίου της για να νιώθει προστατευμένη, όμως μετά θυμήθηκε πως με αυτή την κίνηση θα ήταν σαν να φώναζε δυνατά στον κόσμο πως είναι η Irene J. Emerson.
