A Song With No Name

𝐭𝐡𝐞 𝐥𝐚𝐬𝐭 𝐠𝐨𝐨𝐝𝐛𝐲𝐞

Αγαπητοί αναγνώστες,

Αν το διαβάζετε αυτό σημαίνει πως φτάσαμε στο τέλος. Συγκεκριμένα στο τελειωτικό τέλος, καθώς αυτή η ιστορία είναι η τελευταία που θα μοιραστώ μαζί σας στην εφαρμογή του wattpad.

Για αρχή θα ήθελα να να κάνω μία μικρή, βαρετή για κάποιους και απίστευτα αδιάφορη για κάποιους άλλους, αναδρομή στο παρελθόν. Έφτιαξα για πρώτη φορά λογαριασμό εδώ τον Ιανουάριο του 2018. Σίγουρα δεν έχουν περάσει χιλιετίες από τότε, αλλά όταν σκέφτομαι τον εαυτό μου μέσα στην πάροδο αυτών των χρόνων, μου φαίνονται σαν αιώνας.

Τότε βρισκόμουν στα τέλη του γυμνασίου, φορούσα σιδεράκια, είχα μακρύ μαλλί σαν την Samara από το "The Ring", άκουγα Marina and The Diamonds (ακόμα ακούω), γελούσα με τις ταινίες και τις σειρές του Disney Channel, διάβαζα τις "Ανύπαρκτες" και ονειρευόμουν άπειρα (α)πιθανά σενάρια για το μέλλον μου. Θα γινόμουν ο αστείος και σαρκαστικός ντετέκτιβ που θα έλυνε υποθέσεις με την αστείρευτη ευφυΐα του. Θα ήμουν αρχαιολόγος εξερευνητής που θα ταξίδευε σε αχαρτογράφητα μέρη σε όλο τον κόσμο και θα ανακάλυπτε κρυμμένους θησαυρούς. Θα δημιουργούσα τον δικό μου όμιλο επιχειρήσεων και θα γινόμουν μία επιτυχημένη ζάμπλουτη CEO με την personal assistant/ δούλα/ γραμματέα/ βοηθό μου, Margaret. Θα πήγαινα στο Θιβέτ ως μοναχός. Θα έβρισκα την θεραπεία για τον καρκίνο και τέλος, θα γινόμουν διάσημη ηθοποιός του Bollywood.

Οπότε, όπως καταλαβαίνετε, όταν ανακάλυψα τις δυνατότητες που προσέφερε μία εφαρμογή σαν το wattpad δεν θα μπορούσα να μην χαρώ. Ένα μέρος το οποίο δωρεάν σου δίνει την δυνατότητα να γράψεις και να μοιραστείς ό,τι θες με άλλα άτομα, ενώ μπορείς παράλληλα να διαβάσεις και εσύ ιστορίες άλλων! Όσο υπερβολικό και αν ακούγεται το wattpad αποτέλεσε μεγάλο κομμάτι της εφηβικής μου ζωής και πραγματικότητας. Μέσα εδώ είδα τον εαυτό μου να εκφράζεται, να γελά, να δοκιμάζει, να εξελίσσεται, να παιδεύεται, να απογοητεύεται, να χάνει το ενδιαφέρον του, να το βρίσκει πάλι, να "κριντζάρει", να βαριέται, να ενθουσιάζεται.