¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
"All I do is eat and sleep and sing Wishing every show was the last show So imagine I was glad to hear you're coming Suddenly I feel all right And it's gonna be so different When I'm on the stage tonight"
( ABBA - Super Trouper )
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
Ο Winston πίστευε πως θα ήταν ευλογία αν πέθαινε στον ύπνο του. Τουλάχιστον αυτό πίστευε πριν ακούσει την Irene να τραγουδάει. Από εκείνη την μέρα και έπειτα, ευελπιστούσε πως το τέλος του θα τον έβρισκε να ακούει μουσική. Δεν μπορούσε να φανταστεί κάτι πιο όμορφο για να συνοδεύσει τις τελευταίες του στιγμές πάνω σε αυτόν τον κόσμο γεμάτο αισθήσεις. Το μεγαλείο της μουσικής ήταν αξεπέραστο. Αυτή η πανανθρώπινη εμπειρία τον έκανε να αισθάνεται πως αποτελούσε κομμάτι κάτι ανώτερου. Ενός υψηλότερου ιδανικού. Πως κάθε κύτταρό του είχε αξία. Αυτή την πληρότητα την αναζητούσε από την εφηβεία του. Δεν την έβρισκε εύκολα. Στην λογοτεχνία σπάνια, όσο και αν δεν ήθελε να το παραδεχτεί. Στην ποίηση ποτέ. Στις δήθεν ανώτερες μπερδεμένες φιλοσοφίες, στο Πανεπιστήμιο, στην δουλειά του, στην οικογένεια του, στον κύκλο με τους λιγοστούς φίλους, στον ναυαγισμένο γάμο του ούτε μία στιγμή.
Αυτή η φωνή της. Φαντάστηκε πως μία τέτοια φωνή θα του αναγγείλει μία μέρα πως πλέον βρίσκεται στον παράδεισο. Ή στην κόλαση, δεν τον ένοιαζε και τόσο για το που θα κατέληγε. Γιατί αν άκουγε αυτή την μελωδία θα ήξερε ήδη πως είναι πλήρης. Και αυτό από μόνο του θα του ήταν αρκετό. Θα του αρκούσε το προνόμιο να βιώσει αυτή την σπουδαιότητα.
