Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Blue hotel On a lonely highway Blue hotel Life don't work out my way I wait alone each lonely night"
( Chris Isaak - Blue Hotel )
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Είχε κάτι περίεργο εκείνη η μέρα.
Αρχές Μάρτη και έβρεχε καταρρακτωδώς. Ο Winston απολάμβανε την μυρωδιά της βροχής και τον λυρισμό της. Είναι περίεργο αν σκεφτεί κανείς πως το πρώτο τραγούδι που άκουσε ποτέ του ήταν η βροχή. Δεν είχε στίχους, δεν είχε φωνητικά. Ωστόσο, η μελωδία της είχε στιγματίσει, άθελά της, πολλές σπουδαίες πτυχές της ζωής του. Το πετριχώρ, τα ρυάκια στην άκρη του δρόμου, η υγρασία στα παράθυρα, οι κόκκινες ομπρέλες και οι σταγόνες στα φυλλώματα των δέντρων του υπενθύμιζαν πως μέχρι και η γκρίζα μονοτονία του Λονδίνου μπορεί να φανεί όμορφη στα μάτια ενός ονειροπόλου ταξιδιώτη, περαστικού από αυτόν τον κόσμο.
Εκείνη την μέρα όμως τα πράγματα ήταν αλλιώς. Η βροχή τον έπιασε στα μισά. Αποδέχτηκε ηττημένος τον θυμό με τον εαυτό του μόλις συνηδειτοποίησε πως είχε ξεχάσει να πάρει ομπρέλα μαζί του και έβαλε το κουρασμένο μυαλό του να βρει μία λύση. Επιλογές δεν είχε, οπότε χρησιμοποίησε για προστασία την δερμάτινη καφέ τσάντα του. Ήταν ή αυτή ή το καλό παλτό του. Η θυσία έγινε και έτρεξε με αυτήν στο κεφάλι από το πάρκινγκ του ξενοδοχείου μέχρι την είσοδο. Ένας κύριος που κρατούσε μία πορτοκαλί ομπρέλα και ασορτί αδιάβροχο έκανε μία γκριμάτσα αηδίας μόλις τον είδε να τρέχει καμπουριασμένος, τσαλαβουτώντας τα μαύρα σκαρπίνια του στις λακούβες.
