"ဆရာ...."
အခန်းတစ်ခုထဲရဲ့အလုပ်ခုံအနီးတွင် သုံးပေအမြင့်သာရှိတဲ့မှန်စာပွဲဝိုင်းတစ်ခုဘေးတွင်ဆိုဖာခုံလေးများရှိနေပြီ ~~~ထိုခုံပေါ်တွင် စာရွက်စာတန်းများကိုကိုင်ကာတစ်ခြားသောနေရာကိုစူးစိုက်ကြည်နေသလို~~~~~~တစ်စုံတစ်ယောက် ကို စိတ်အားပြင်းပျစွာ တောင့်တနေဟန် မျှော်လင့်နေဟန်ရှိသည်။
"ဆရာ..."
လေထဲတွင်ပျံဝဲနေသောအတွေးများသည် ဆရာဟုသောခေါ်သံကြောင့် ပျံလွင့်သွားသောအတွေးအပိုင်းစလေးတွေထဲမှ တစ်ခါမြင်ဖူးယုံနဲ့နှလုံးသားရဲ့အရေးကြီးဆုံးအပိုင်းမှ သူနေရာလို့တံဆိပ်ရိုက်နိုပ်ခဲ့သလို့ အပိုင်စားရရှိထားတဲ့ နှလုံးသားလေးရဲ့ပိုင်ရှင်ထိုကောင်လေးရဲ့ ဖြူစင်တဲ့မျက်ဝန်း အပူပင်ကင်းတဲ့အပြုံး အပြစ်ကင်းတဲ့မျက်နှာ ~~~
တစ်ကြိမ်တစ်ခါသာတွေ့ဆုံခဲ့ရပြီး ကိုယ်ဘက်ကသာတွေ့ဆုံရခြင်းလို့အမည်တပ်နိုင်တဲ့တွေ့ဆုံခြင်းလေးရဲ့ဤမျက်နှာလေးသည်သူရဲ့ပျော်စရာအတွေးလေးရဲ့ဇာတ်လမ်းအစပင်ဖြစ်သည်။သူရဲ့အတွေးတွေကိုပိုင်ဆိုင်နေရတာတောင်မကျေနပ်သေးလို့ထင်ပါရဲ့သူရဲ့အမြင်မှလဲထိုကောင်လေးကနေရာယူလိုက်ပြန်ပြီ ဒီလောက်ဆိုလုံလောက်ပြီမဟုတ်ဘူးလား ဘာလို့ကျနော်ရဲ့အကြားအာရုံကိုတောင် ထိုကောင်လေးရဲ့ ရီသံခပ်ပါးပါးလေးတွေကိုဘဲကြားယောင်နေတယ်ဗျ။ ခက်ခက်ရချည်ရဲ့ဗျ အခုတော့ ထိုကောင်လေးရဲ့မြူဆွတ်သောရီသံခပ်ပါးပါးလေးကြားတိုးဝင်လာတဲ့တစ်စုံတစ်ယောက်အသံကြောင့်အရာအားလုံးရပ်တန့်ကုန်ပြီ~~~~
"ဆရာ"
ထပ်မံဝင်ရောက်လာတဲ့ခေါ်သံရဲ့ပိုင်ရှင်ကိုကြည်လိုက်တော့
"ဪ ဂွမ်ဆူ"
"ဆရာခေါ်နေကြာပြီး ဘာတွေတွေးနေတာလဲ"
သူအတွေးသည်မှာတစ်ကြိမ်တစ်ခါ ခဏတဖြုတ်တွေ့ဆုံခဲ့တဲ့ကောင်လေးအကြောင်းပြောပြလိုက်ရင် ဂွမ်ဆူသူကိုဘာပြန်ပြောမလဲ။တစ်နေ့လုံးလိုလို့အတွေးထဲမှ ညကတွေ့ခဲ့ရတဲ့ကောင်လေးကိုမျက်စိထဲမှမပျောက်နိုင်အောင်ဖြစ်နေသည်။
