Köreltilmiş Kalpler

8.Bölüm Geçmişin Esintileri

Köreltilmiş Kalpler'in yeni bölümüne hoş geldiniz...

Çok beklettim biliyorum gerçekten çoooookkj üzgünümmmm.

Bir ara en baştan düzenlemeliyim kitap daha ilerlemeden ama siz yinede bir yazım hatası falan görürseniz yorumlarda belirtin lütfen başka bir Bukut vakası yaşamak istemeyizzz

Yaratıcı yorumlarınızı bekliyorummmm.

İyi okumalar<3

.......

2014 İstanbul / Günümüz

İnsanlara göre bencil bir insandım . Hayatım boyunca sürekli bencil olduğuma dair bişeyler duymuştum . Bencildim ya ben , onları dinleme tenezzülünde bulunmayacak kadar bencildim ya ben , kalpsizdim ya ben , üzülmezdim nasıl olsa o yüzden gelen geçen istediğini söyleyip defolup gidebilirdi. Çünkü ben bencil , kalbi demirden bir insandım .

Çok komik değil mi ? Karşısındaki insanların duygularını önemsemeden ağzına geleni söyleyebilen insanlar , karşıma geçmiş bencil olduğuma dair çene çalıp duruyordu. Bu durumda bencil olan ben miydim onlar mıydı ?

İşte bu tür insanlar ve kendilerine bakmadan söyledikleri nasihatlar yüzünden artık gerçekten kalbi demirden bir insanım .

Artık istediğiniz gibi , söyledikleriniz bir kulağımdan girip diğerinden çıkıyor. Saygımdan dolayı susup içimde biriktirdiğim her bir kelime içimde bir çığ gibi büyüyor ve kusmam için an kolluyordu. Patlamama az kaldı ve eğer patlarsam herkesin kalbini kırıcağımı biliyorum .

Neyse , önemli değil sonuçta ben bencil ve kalbi demirden bir insanım . Onlara ne olacağını önemsemem.

Denekler benim zamanla taşlaşmış , çevresi demirle çevrili kalbimin 4 odacığını kaplıyor.

Yaptıkları ve yapabilecekleri şeyler için özür dilemelerine gerek yok zaten affederim . Bunu onlarda biliyor .

Onları çok kırdım , kalplerini paramparça ettim belkide . Ama ben kırılmış bir kalbi taşlaşmış bir kalbe tercih ederdim. İyi yada kötü , duyguları hissedebiliyor olmayı çok isterdim . Ben nötürdüm .Ne mutluydum , ne üzgün ; ne kızgındım , ne kırgın . Ben sadece nötürdüm. Hissizdim.

Ben duygularını bilmeyen , bilse bile doğru şekilde aktaramayan ; kalbi demirden , hissiz , bencil bir insandım. Bildiğim bir şey varsa o da buydu .

Bildiğim bir diğer şey ise patlama anımı daha yaşamamış olmama rağmen ben onları çok kırdığımdı.

Tarâ gibi duygularını ve hissettiklerini açık açık yaşayan da vardı , Kartal gibi sessizce kırgınlığını atlatmaya ve hiç olmamış gibi davranmaya çalışanlarda .

Bu olaylar olurken çok küçüktük . Evet , belki herşeyi idrak edebilecek yaştaydık ama küçük çocuklardık işte.

Oradan kaçarken birtek Balvin'le gidebilmiştim.  Ordan kaçmayı başardığımda ilk işim diğerlerini de bir şekilde oradan kurtarmak olucaktı. Çocuk aklı hiçbirşeyi tam tamına düşünmeden sadece kendimizi kurtarmak için kaçmıştık oradan.

Balvin'e bu teklifi sunduğumda ' Peki , diğerleri?' diye sormuştu bana . ' Diğerlerini bırakıp da mı gidiceğiz? ' demişti . O zaman bu soruya verdiğim cevabın bu kadar önemli olduğunu , diğer deneklerle aramızın açılmasını sağlayacağını bilmiyordum.

" Amacın o torbayı patlatmak mı? " Yahya'nın sesini duymamla boks torbasına inecek olan yumruğum havada kaldı. Diğer elimle bana doğru sallanan boks torbasını tutup olduğu yerde durmasını sağladım.