20.

216 18 2
                                    

NA ZEWNĄTRZ szkoły stoi ten sam luksusowy samochód, którym jechałam dziś rano

Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.

NA ZEWNĄTRZ szkoły stoi ten sam luksusowy samochód, którym jechałam dziś rano.

Nie widzę, kto jest w środku, z powodu przyciemnionych szyb.

Kiedy jestem już dość blisko, szyba po stronie pasażera opuszcza się, odsłaniając Felixa siedzącego na miejscu kierowcy z kapturem zakrywającym głowę.

Nikogo nie ma obok niego, więc otwieram drzwi pasażera i wsiadam, zatrzaskując je za sobą.

Podnosi szybę, zanim szybko wyjeżdża z parkingu.

" Czy jesteś teraz moim osobistym szoferem? " Żartuję.

Felix chichocze: „Jestem, moja królowo”. Odpowiada tym samym żartobliwym tonem co ja.

Chichoczę, mówiąc po tym, jak wytrzeźwiałam: „Mogłam sam prowadzić, wiesz”.

Nie chcę, żeby którykolwiek ze strażników czuł, że musi robić dla mnie takie rzeczy, nawet jeśli to ich praca.

" Naprawdę nie mam nic przeciwko, nie martw się. " Posyła mi uśmiech, ukazując nienaturalnie białe zęby.

"Skoro tak mówisz." Odpowiadam.

Resztę drogi do domu spędzam na rozmowie z Felixem o przypadkowych rzeczach.

Samochód powoli zatrzymuje się na podjeździe. Dziękuję Felixowi, zanim wysiadam z samochodu i kieruję się do domu.

Zrzucam buty po zamknięciu za sobą drzwi.

Idę dalej w głąb domu, skręcając w stronę salonu.

Jane i Kolton siedzą na kanapie, śmiejąc się z czegoś.

Kolton opuścił dzisiaj szkołę, żeby spotkać się z Jane, swoją bratnią duszą. Coś, co chciałbym móc zrobić.

Jane łapie mnie kątem oka i szybko wstaje z kanapy, jej uśmiech lekko opada.

"Moja królowa." Przechyla głowę w dół, jej głos nie jest już monotonny jak we Włoszech.

Uśmiecham się do niej i siadam po drugiej stronie Koltona. „Cześć, Jane”.

" Chcesz, żebym zawołała mistrzów? "  Ona pyta.

Kiwam głową: „Jeśli to nie kłopot, proszę”.

"To nie jest." Mówi z lekkim uśmiechem, zanim zniknie.

Powoli odwracam głowę w stronę Koltona,
który wydaje się walczyć z uśmiechem.

Szturcham go łokciem i uśmiecham się do niego złośliwie, poruszając brwiami.

Przewraca oczami i szydzi: „Przysięgam, mentalnie masz dziesięć lat”.

„Och, wepchnij to…” Zatrzymuję się w połowie zniewagi, gdy zbliżają się odgłosy butów stąpających po drewnianej podłodze.

Odwracam głowę i widzę, jak Królowie wchodzą do salonu, a na ich bladych twarzach maluje się rozbawienie.

DEVOTED,  volturi king Opowieści tętniące życiem. Odkryj je teraz