DEHŞET: YAKALANMAYAN SUÇLULAR

6. İHANETİN İLK PENÇESİ

Yayınlanan tarih: 26.04.2023

Okuduğunuz tarih?

Şarkılar: Zack Hemsey- See What I've Become

Kaliopi- Crnoi İ Belo

We lost The Sea- A Gallant Gentleman

Her şey kafamın içinde dönen şeylerden ibarettir.

....

Nasıl koltukta uyumuştum ve nasıl uykuya dalmıştım bilmiyordum ama gene gecenin bir yarısı kabusla uyanmıştım.

Bu kabuslar bana hiç iyi gelmiyordu, sanki ilahi güç tarafından kötü olacak şeylere hazırlıklı olmam gerektiği söyleniyordu. Hele en son kabusumda babamı gördüğümü hiç mi hiç unutamıyordum.

"Bir başkasının katili olmanı istemiyorum. Katil olacaksan da kendi katilin ol." Katil olmamı istemiyordu, olmayacaktım zaten, yani olmamalıydım...

Aklıma dün sabah, Arda denen adamı öldürdüğüm gelmişti. Kendimi bir psikopat gibi hissettiğim doğruydu, onun gibi insanlardan birini yok ettiğim için rahatlamıştım ama bu rahatlık, umarım sonra batmazdı.

Katil olmayı hiçbir zaman seçmedim ama katil gibi görünmemi seçenler vardı, katil değildim ama katil gibi görünüyordum ve en sonunda (gibi) görünmeyi yok etmiştim. Ben sahiden bir katildim, ben gerçekten de katil olmuştum.

Şimdi ne olmuştu da içime bir korku girmişti? Kesinlikle öldürdüğüm zaman korkmamıştım ama o mavi gözlü adam öldüğünde katil olmak istemediğimi, bunu düşünmek bile tüylerimi diken diken etmesine sebep olurken, nasıl olurda hiç tereddüt etmeden adam öldürmüştüm?

Ben öldürmeseydim, o beni her halükarda öldürecekti. Büründüğüm rolün yalan olduğunu öğrendiğinde de öldürecekti.

En sonunda bir katili dünyadan silmiştim, katil olmayı kabul ederek.

Onlardan korkmuyordum, Kendi yaptığı pislikler ortaya çıkmasın diye hiçbir şekilde beni polise şikayet edemezlerdi, onun için rahattım.

Vicdansız hissetmiyordum kendimi. Poyraz Vurgun'un yanından ayrıldıktan sonra, şimdilik vicdana kapılarımı kapatmıştım.

En son eve geldiğimde oturmuş olduğum kanepede uyuya kalmıştım. Arada kanepede uyumak güzel oluyordu ama uzun bir aradan sonra bir kere yatmak konforu hissettirirdi. İkinci geceyide burada geçiremezdim, üst üste yattığım günlerde bu kanepe bana konforu hissettirmiyordu.

Salonun ışığını açıp mutfakta doğru gittim, kendime su doldurdum. İlacımın odamda olduğunu hatırlamamla suyu da elimde tutup merdivenlerden yukarı çıktım.

Küçük çekmecemin içi ilaçlarla doluydu, kimisinin tarihi geçmiş ve atmaya üşendiğim ilaçlardı, kimisi de yeni alıp içine koyduğum uyku hapı, antidepresan için doktorumun önerdiği ve yeme bozukluğu içinde hâlâ kullanmış olduğum ilaçlar vardı. Kabul etmeliyim ki acilen buradan tarihi geçmiş ilaçları çıkarmam gerekiyordu.

Dolabımdan rastgele orta boylarında olan çantamı alıp, içine kullanılmayan ve tarihi geçmiş ilaçları yerleştirdim. Bunları atamazdım, yani birgün lazım olur diye...