para sempre

to nie może być prawda

Jest już połowa stycznia, grudzień minął dość szybko.

Od kilku dni cały czas źle się czuje, wymioty, nie wszystko jem bo odrazu rośnie mi w gardle.

Niewiem czym może być to spowodowane

Neymar był na treningu, davi w przedszkolu więc miałam czas dla siebie. Siedziałam oglądając jakiś serial ale przeszkodziła mi osoba która zaczęła walić do moich drzwi.

- Jezu pali się - otworzyłam drzwi i zauważyłam antonelle - dobrze się czujesz? - zaśmiałam się.

- chyba wiem dlaczego się źle czujesz - westchnęła a ja spytałam ja wzrokiem - jesteś w ciąży - uśmiechnęła sie a ja parsknełam śmiechem.

- ta, napewno - prychnełam wpuszczając ja do domu.

- spóźnia ci się okres? - spytała a ja skinęłam głowa - ile?

- tydzień - machnęłam ręką a ona pociągnęła mnie za nadgarstek - co ty robisz - krzyknęłam.

- idziemy do apteki - powiedziała a ja puknelam ja w czoło.

- nie będę w ciąży, oszalałaś - chciało mi się śmiać.

- dla świętego spokoju - rzuciła we mnie kurtka.

- dla świętego spokoju - powiedziałam. Po ubraniu butów wyszliśmy z domu.

Pół godziny później Wróciliśmy a antonella odrazu pociągnęła mnie za nadgarstek kierując się do łazienki.

- rób - szepnęła podekscytowana a ja przewróciłam oczami.

Przecież to jest nie możliwe

A moze jednak

Nie nie jest

Po około minucie wpuściłam Antonelle do łazienki opierając się o szare kafelki.

- ja chcę zobaczyć - uśmiechnęła się a ja machnęłam ręką. Położyłam test na blacie i przymknęłam oczy.

- ile jeszcze? - zapytałam po kilku sekundach a antonella zaczęła się śmiać - co? - spytałam.

- strasznie niecierpliwa jesteś - zachichotała i spojrzała poważniej na test.

Jej wzrok

Gorąco mi

- no co - krzyknęłam a ona położyła dłoń na ustach.- nie nie nie - zaczęłam gadać w kółko. Zjechałam plecami na dół siadając na zimna podłogę.

- jesteś w ciąży - antonella szepnęła i kucnęła obok mnie a mi przypomniała się pewna impreza, która ledwo pamiętam.

- to nie może być prawda - z moich oczu zaczęły wylewać się łzy.

- pójdziemy jutro do ginekologa okej? - spytała a ja skinęłam głowa - jestem pewna w stu procentach że będę ciocia - spojrzałam w jej oczy ktore powoli się zaczęły robić się czerwone.

- a jeżeli to będzie prawda - zaczęłam panikować - a jeżeli on mnie zostawi - miałam w głowie popaprane scenariusze ale skąd wiemy, zawsze jest ten jeden procent szansy że tak się wydarzy.

- oszalałaś? - pociągnęła mnie za dłoń przez co musiałam wstać - jeżeli nawet będziesz w ciąży - westchneła - on cię nie zostawi - uśmiechnęła się.

- ale - chciałam coś powiedzieć ale antonella mi przeszkodziła.

- nie ma ale, dzwoń do ginekologa - skinęłam głowa i wyszłam z łazienki, po chwili poszłam do salonu gdzie już stała antonella.

- gdzie test? - spytałam a antonella odrazu pobiegła do łazienki i po chwili z nim wróciła - Jezu - odetchnełam nerwowo - pudełko masz - spytałam a po tych słowach drzwi z domu się otworzyły.

- idę - szepnęła i poszła a ja szybko wytarłam oczy z płaczu.

- narazie - usłyszałam głos Neymara - cześć słońce - cmoknął mnie w usta.

- cześć - uśmiechnęłam się.

- co się dzieje? - spytał skanując wzrokiem moja twarz.

- nic - wzruszyłam ramionami.

- mam nadzieję - przewrócił oczami - pójdziemy po daviego? - spytał a ja skinęłam głowa.

**********
Kolejny rozdział!

Jak myślicie będzie ta ciąża czy nie?

Buziak ❤️