"Ve unutma Zümrüt; tüm çiçekler yavaş yavaş, kırmızı güller çabuk solar."
***
1980 yılının Mayıs ayında, Dilektaşı Mahallesi'ndeki aylardır boş olan daireye genç bir adam taşındı. Tek başınaydı, bir karısı veya çocukları yoktu. Kimseyle konuşmazdı...
Al Bano&Romina Power-Felicita Neco-Seni Bana Katsam Neşe Karaböcek-Yağmur Ağlıyor
***
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
***
Sevgilim,
1981'i geride bırakırken bu mektup senin eline muhtemelen yeni yılın ilk haftasında ulaşacak. Sana bu mektubu 31 Aralık gecesinde, geçen sene beraber karşısında oturduğumuz, o zaman harıl harıl yanan ancak şimdi kapkara olan şöminenin önünde, dizimdeki okul kitabımın üzerinde -yazımın bozukluğu bundan- yazmaya çalışıyorum. Geçen sene bu saatlerde buradaydın, yanımdaydın. Hayatımda ilk kez şarap içmiştim sayende. Aşkınla sarhoş olmuştum oysa. Ne güzel geceydi, şimdi yazarken o ana yeniden gitmiş gibi oldum.
Akşam Karacalardaydım. Yavuz tüm çalışanlarına ziyafet vermek istemiş bugün. Beni de çağırdı sağ olsun. Selma Abla, Perihan Abla, Nazım Abi ve kızları Asu, Mahir Abi, Gönül Abla ve Gönül Abla'nın çocukları, bir de Yavuz'un kuzeni Belgin Hanım vardı yemekte. Aslında ben gitmek istemedim, sonuçta artık o evin bir çalışanı değildim fakat beni çağırdıklarında kıramadım onları, gittim. Samimi bir ortam vardı yemekte, Gönül Abla, Neşelerin nişanına gelemediği için yakındı durdu. Çok hastalanmış, ateşlenmiş nişanın olduğu akşam. Yanıbaşımızda çalışan kadın, hiç haberimiz olmadı, görüyor musun? Üzüldüm. Fakat çok mutlu olduklarını benden de duyunca sevindi.
Gecenin nasıl noktalandığına inanamazsın. Bunu sana uzun uzun telefon konuşmamızda da anlatacağım ama yine de yazmak da istedim. Biz yemek masasındayken birden kapı çaldı. Maria Hanım geldi. Sürpriz yapmak istemiş. Yavuz'un yüzü nasıl düştü görmen lazım. Habersiz gelmesi ikisi arasında ufak bir tartışmaya bile sebep oldu. Ben hemen ayıp olmasın diye kalktım fakat Yavuz bizlerden özür diledi. Maria Hanım her birimizle tanıştı. Çok hoş, şık giyimli ve bakımlı bir kadındı doğrusu. Sapsarı saçları, kırmızı ojeli parmakları, uzun boyu ve kendinden emin bakan masmavi gözleri vardı. Yavuz bizlerden özür diledikten sonra yemeğe devam etmemizi söyleyerek evden Maria Hanım'la ayrıldı. Eh, ben de çok oturmak istemedim çünkü seni düşleyerek artık yanmayan şöminemizin başında geçen seneyi yad etmek istedim. Mete'yi çokça öpüp herkese iyi seneler dileyerek geldim eve.
Akın, Mete birkaç kelime konuşmaya başladı, biliyor musun? Suya bu, gezmeye atta, saça daç dese de anlaşabiliyoruz artık. Fakat ne kadar çabalasak da baba dedittiremedik. Aramızda kalsın ama Yavuz'un onu en başta kabullenememesinin intikamını alır gibi baba kelimesini kullanmaması Mete'nin. Yine de üzücü, Yavuz onun etrafında dört dönüyor artık çünkü.
Hafta sonları kardeşlerimi yanıma alıyorum. Gülin ve Emel'e istedikleri her şeyi almaya gayret ediyorum. Kurabiye ve kek partileri yapıyoruz beraber. Bazen Nergis de geliyor fakat babam Nergis'i yollamak istemiyormuş. Bütün evin yükü Nergis'e kaldı Akın. Kardeşim daha on yedisinde, çok üzülüyorum onun o cehennemde bir başına herkese yetmeye çalışmasına. Ne kızları ne de onu yanıma alamıyorum. Kızların okulu bizim oraya çok uzak kalıyor, gelseler ben çalışıyorum, koca evde duramazlar, zaten babam da vermiyor onları bana. İki haftada bir pazar alışverişlerini yapmaya çalışıyorum. Ne yapayım, elimden gelen yalnızca bu. Babam için değil, kardeşlerim için yapmaya gayret ediyorum. Onlar bana annemden kalan en değerli şey.
