My Boy | Yeonbin

2

Son ders zili çaldığında artık insanların görmeye alışık olduğu morluklarla zar zor okuldan çıkan yeonjun eve gitmek için okuldan köşeye döndüğünde önünü kaplayan taehyun ve bang chanı görünce tırstı ve görmezden gelip arkasına döndüğünde yine aynı olayı yaşıyordu soobin karşısında emin bir şekilde dikiliyordu

~~~~~~

Ani bir hareketle kaçmaya çalışacağını fark eden taehyun yeonjunun kollarını kavradı.

Yeonjun ise artık vücudunun bunu kaldıramıycağının farkına varıp yere bakarak derin derin nefesler almaya başladı sakin olmalıydı ne yapıyordu şuan bunlardan korkmaması gerekiyordu ama bu çocuklar her zaman bir fazlasını buluyorlardı.

Soobin onun bu kadar
korktuğunun farkına varıp sırıttı ve ona yaklaşıp çenesini tutup kendine çevirdi

"Merak etme sana dokunmaya kalkmıycağız eğer bundan sonra istediklerimi yaparsan ikimizde zorlanmayız"

Yeonjun korkuyla onu dinliyordu sesini bile çıkartamıyordu aslında şuan çığlıklar içinde onlara hakaret etmek ve yumruklar savurmak istesede sanki beyni duruyordu.

" Biliyormusun modum düşüktü ama şu çantandan aldığım küçük defterin ne kadar keyfimi yerine getirdiğine inanmak güç değilmi
yeonjun ?"

Yeonjun ne olduğunu anlamak için gözlerini gezdirirken günlüğünden
bahsedildiğini anladı

Taehyun yeonjunu braktığında soobin çantasını ona fırlattı.

"Dediklerimi umarım işitmişsindir "

Ve yeonjun yine tek kalmıştı
kafasındaki sesler ve düşünceler onu delirtiyordu sanki, işte bu yüzden günlük yazıyordu ama şimdi delirmeyi tercih ederdi

~~~~~~

Yeonjun ~

Eve gittiğimdeki manzara rezildi içki şişeleri kadehler ve dağınıklık tabi asıl dağınıklığı odama girdiğimde yaşamıştım bu sefer benim evimde içmekle kalmayıp yatağıma kadın atmıştı sanki bir an dünya bir tokat daha atmıştı bana babamın yine bir taşkınlığını daha görmek annemin ne kadar göz yaşları döktüğünü her seferinde hatırlatıyordu bana, işte bu yüzden lanet sesim hiçbir şeye çıkmıyordu zorbalığa, hakaretlere , dayak yemeye. Annemin öldürülmesine bile çıkmamıştı bu saatten sonra ne görsem bunun kadar canımı yakmaz demiştim kendime...

Kapıyı çarpıp kaçmıştım her zaman yaptığım gibi yine kaçarak müdahale etmiştim kendime bu sefer o kadar çok koşmuştumki nerede olduğumu bile bilmiyordum.

Hıçkırarak ağlamaya devam ediyordum dizlerimde derman kalmayınca dizlerimin üzerine yığıldım.

Öyle çaresizdimki şu an öyle acizdimki hem beni görenler tarafından hemde kendi içimde.

Bunun üzerine bir anda karşıma bu sokakta yürüyen soobin çıktı bir anda bütün dikkatini bana verip yanıma yaklaştı herşeye patlamayan sadece korkaklık yapan ben sonunda patlamıştım ve bunu soobinde benimle birlikte ilk defa görüyordu.

Sonunda şaşkınlıktan çıkıp bir tepki vermişti kafamı kendi göğüsüne bastırmıştı evet doğru görüyordum oydu ve bana zorbalık yapan ama uzun zaman sonra ilk merhamet gösteren kişiydi.

Soobini ilk defa böyle görüyordum daha bir saat önce benimle uğraşan o değildi sanki öyle sıkı sarmalamıştıki beni hiç bir neden belirtmemiştim bile sanırım onu hiç bir zaman çözemeyeceğim.

(Yorum yapıp oylamaya ne dersinizz)