My Boy | Yeonbin

14

yuttu ve boğazını temizledi"eminim anlamışsındır ama biliyorum ki benden duymak istiyorsun"duraksadı kafasını toparlayıp devam etti "bak ben pişmanım hemde fazla kendimi bir halt sandığımdan değil dedim ya acizliğimden sende bunu zaman geçtikçe anlayacaksın."

___________
Soobin acizlik dedi çünkü babasından yediği tonlarca hakareti ve dayağı sindiremeyip senden çıkardım diyemezdi ki kim tahmin ederdi herkesin gözünde " ideal adam bay mükemmel" in bunu yapıcağını.

Düşüncelerine bir son verip tekrar konuşmaya başladı"peki ya sen.. sen kimsin yeonjun" yeonjun bu soruyu beklemiyordu çünkü o acıdan ibaret hayatını anlatmıştı sadece ufak tefek şeyler vardı"kücük bir evim var hmm ailem yok annem vardı öldü. Diğer hikayeyi biliyorsun. Arkadaşım yok bir işte çalışıyorum ağır ama parası idare ediyor beni sanırım bu kadar"
Soobin bundan güç alıp anlatmak istedi fakat yapamazdı. Ki yapamadı o onun kadar güçlü değildi çok şasırıyordu onca şeye rağmen nasıl hâla ayakta duruyordu. Bakışlarını uykusuzluktan bitik düşmüş gözlere çevirdi."onca şeye rağmen nasıl hâla bu kadar güçlüsün.. ben olsam benden nefret ederdim mesela" yeonjun derin bir iç çekti ve oda gözlerini yumruk yediği belli olan ama kapattıldığı zannedilen gözlere çevirdi "sen nasıl duruyorsan öyle duruyorum.." uzun boylu olan gözünden akan yaşı tutamamıştı "nasıl bana bir kere olsun nasılsın diye sormadılarsa sanada sormadılar soobin. Gözlerindeki acı, sönmüş ışıltı en eskiden beri böyle. Hani dedin ya ben olsam beni affetmem diye. Ben en başından beri biliyordum o içindeki haps olmuş çocuğu"
Göz yaşlarını elinin tersiyle silmiş ve kafasını olumsuz anlamda sertçe salladı"hayır yok öyle bir şey hayır.." sesi titremişti ağlamak istemiyordu lakin gözleri ona ihanet ediyordu boğazı düğümlenmişti yutkunamıyordu en sonunda hıçkırarak ağlamaya başladı

Soobin'den

Artık hiçbir şeyi düşünmüyordum. Sadece yıllardır sakladığım yaşlarımı bıraktım. Neden daha önce yapmadım ki? Çünkü bu ben değilim. Ben olsam ne yapardım? susardım ağlamazdım fakat önüme geleni yıkıp kırar mafederdim.Kimseyi umursamazdım. Herkes kötüydü benim için bu yüzden çok düşündüm. Ben neden kötü olmuyorum? işte bu noktada başlamıştı hayata olan nefretim insanlara olan öfkem .

Saçlarımda hissetiğim elle gözlerimi oraya yönelttim.
Saçlarımı okşuyordu. Neden bilmiyorum ama ezikçe daha çok ağlamaya başladım. Bunu görmesiyle elini çekmeye yeltendi elini kavradım ve tekrar saçlarımın arasına koydum. Bu sefer beni omzuna yasladı.O beni her zaman anlıyordu. Nedensizce bende onu anlamak istoyordum ama o hiç bir zaman acısını göstermiyordu. Sadece bir kere görmüştüm o günden sonra bile hiç bir şey olmamış gibi devam edebiliyordu. Kıskanıyordum onu hemde deliler gibi.

Yeonjun'dan

Elimi saçlarınıa koydum ve okşamaya başladım ki gözlerini hızlıca bana çevirdi ve daha fazla ağlamaya başladı. Rahatsız olduğunu düşünüp çekmeye çalıştım fakat elimin üzerinde elini hissedince tekrar saçlarını okşamaya başladım
Onu böyle görmeye hiç alışamadım
O sert olsun bağırsın yıksın ama böyle ağlamasın dedim kendimce niye bunu istiyorum bilmiyorum.
Fakat tahmin edebiliyordum.
Kıskanmıştım onu hem de çok ne olursa olsun dim dik duruyordu yada durmaya çalışıyordu. Benim ise hep bir yanım kırık döküktü

Yazar'dan

İkisinde birbirini anlıyordu fakat anlamadıkları tek bir yer vardı. Onlar güçlü değildi. Sadece ağlasalar ne bir omuz ne de bir teselli yoktu. Ağlasalar üzülme demek yerine ezik denilicekleri bir hayata sahipti onlar. Ama fark etmeden ikisde biribirinin güvendiği,ağlasa hor görülmeyeceği omuz oldu..

Merhabaa güzel bir bölüm umarım okunur çok beklettim biliyorum ama oy verip yorum yaparsanız çok sevinirim

Sizi seviyorumm💖