My Boy | Yeonbin

7

Yeonjunu istediği sokağa bırakıp 
arabayla uzaklaşırken sokağı gözetledim ardından telefonuma bakmayı akıl ettim. Binlerce arama vardı yalan söylemek olmasın tırsmıştım. Çünkü büyük bir Savaş vardı eve gidince.

~~~

Eve geldiğimde aile yemeği olmadığını anlamıştım babam bir kaç büyük iş adamı ile kahvesini içiyor ve gülümsüyordu fakat düşündüğümün aksine beni görünce daha fazla gülümsemeye başlamış ve beni yanına çağırmıştı.

"İşte benim ilerideki büyük hissedarım ve biricik oğulumm!"

Sahte bir gülümsemeyle adamları selamladım ve gözlerimi anneme diktim. Çünkü hissedar lafının beni ne kadar rahtsız ettiğini bilen en iyi kişiydi.

"İzninizle babacığım ben odama çıkayım sizi rahatsız etmek istemem"

Babam beni başıyla onaylayıp yine gülümsemesini göstermişti.
Ben ise ardından öfkenin fışkırıcağını anlamıştım

~~~~~~~

Odama çıkmamdan bir kaç saat geçmişti ben ise babamın hizmetçi ile gönderdiği mesajla diken üstünde duruyordum'Bu gece ona uyku yok'
Demişti.Ben herkesin gözünden korktuğu soobin babamdan ölümüne korkuyordum. Gözlerimden akan bir damala yaş düşüncelerimi dahada arttırıyordu ve bam odaya girmesiyle herşey başlamıştı

Saçımı sertçe kavrayıp kafamı geriye çekerek konuştu

"Yemeğe gelmemek öylemi  sana keyfine bak diye ev almadım oku adam ol diye ev aldım!!"

Canım fazlasıyla yanıyordu.  Benden iri olmakla bir güçlüydüde.

"Birde yüzsüzce eve geç geliyorsun "

Boğazımı sıkmasıyla bir çırpınmaya başlamış ve ağlıyordum.

"Sana ağlamaycaksın demedim mi!!"

Ve sondunda büyük bir tokat atıp ardından karnıma tekme atmıştı ama benim canımı en çok annemin tek bir mimik oynatmadan kapıdan beni izlemesi olmuştu.

Hangi anne çocuğunun bu haline göz yumardıki..

~~~~~~~~
Yazardan

Soobin yüzündeki yaraları kapatmış okula doğru yola koyulmuştu. Sabah kalkınca kimsenin yüzüne bile bakmadan evden çıkmıştı.

Okula gelmesiyle okul kapısının önünde ağlayan yeonjunu görmüştü.
'onu sürekli ağlayarak görmek zorunda mıyım ' diye geçirmişti içinden.

Yeonjun ise hıçkıra hıçkıra ağlamaya devam ediyordu bu sabah okula geldiğinde okuldan kaydının alındığını öğrendiğinde  çaresizçe tek yapabildiği şey ağlamak oldu.

Soobin yanından umursamaz bir şekilde geçerken gözleri istemsizce yeonjun'a kaydı. Yaraları kanıyordu? Bu yüzdenmi ağlıyordu ahh tam bir çocuktu onun gözünde fakat yeonjun kendi içinde bir çocuğun yaşayabileceği en ağır şeylerden çoğunu yaşamıştı ve yaşıyorduda.

~~

Yeonjun koşarak okuldan çıktı ve babası olan adamın evine doğru yola koyuldu öfkeyle ne kadar yol kat ettiğini bile bilmiyordu  en sonunda gelmişti

Yeonjun'dan

Bu lanet olası eve neden geldim bilmiyorum ama her ne olucaksa bu sefer karşısında susmayacak ve kaçmayacaktım.  Büyük bir cesaret ile kapıyı çaldım ve kararlı bir şekilde bekledim. Kapıyı bornozlu bir kadın açmıştı. Doğruyu söylemek gerekirse şaşırmamıştım ama annemin bu görseli görse ne hâle geleceğini düşünüp yumruğumu sıktım.
"Nerede o adam!!"

"Buraya gelip bizi rahatsız etmeye hakkınız yok beyefendi yanlış kap-"

Cümlesini bitirmeden kadını kenara iktirip eve daldım ve koltukta yığılarak oturan herifin bacağına bir tekme geçirdim.

"SENİ LANET HERİF!!"

"Ne oluyor yeonjun yine babacığına ağlmaya mı geldin"
Alaycı bir şekilde güldü.

Suratına bir yumruk geçirmek isterdim fakat yaralarım beni yarı yolda bırakıp daha çok kanıyor ve sızlıyordu.

"ULAN ELİMDE TEK OLAN VE ANNEMİN BENDEN TEK İSTEDİĞİ ŞEYİDE ALIYORSUN!!"
Gözümden yaşlar süzülüyor, boğazıma ağrılar giriyor, konuşmam zorlanıyordu fakat yinede sesimi yükseltmekten vaz geçmiyordum

"Benden daha ne istiyorsun!
Çocukluğumu,sevgiyi, küçük bir gülümsemeyi,Aannemi hâtta bedenimi bile aldın!"

Annemi derken boğazım düğümlenmiş, kekelemiştim.

"Anneni benim mi öldürdüğümü düşünüyorsun..  yazık sana"
Düşünüyormuş gibi elini çenesine koydu.

"Annenin son mektubunda ne yazıyordu şöyle bir hatırlıyalım mı.
Hmm'yeonjun için en iyisi benim ölmem. Onun için hiçbir şey yapamamak beni zaten öldürmüştü sadece bedenim vardı' gibi bir şeydi ütelik ona hiç bir şey yapmama rağmenn senin yüzünden kendini suçlu hissettiği için!"

"Hiç bir şey yapmamak mı? Sen bana ana onbir yaşımdan  beri "
Derin bir soluk aldım bunları söylemeye gücüm yetmiyordu fakat söylemeliydim.

"Tecavüz ettin!,Anneme her gece şiddet uyguladın! Daha ne yapacaksın"
Ellerim titriyordu.

"Ah hadi ama bir kere bile yapma demedin"
işte bende en çok bu yüzden kendimi suçluyordum annemin dayak yemesine bile bir kere yapma dememiştim sadece köşeye pusup ağlamıştım

"ULAN ÇOCUKTUM!!"
Keşke kendi beyinimede bu lafı geçirseydim..

"Yeter sana daha fazla dayanamayacağım okula falanda gitmiyorsun bunu hak etmiyorsun!"

Beni kolumdan tutup kapıya doğru çıkartmıştı

"Daha fazla dayanamayacağım sana çık git başka kapıya acındır kendini!"
Beni evden atmıştı.

Merhabaa bu bölümden pek emin olamadım ama yinede yayınlamak istedim. Biliyorum çok yazım yanlışı var eğer rahatsız olanlar varsa çok üzgünüm sadece aklıma geldiğinde hızlıca yazıyorum ve pek dikkat etmiyorum.

Okuyan herkesede çok teşekkür ederim beni çok mutlu ediyorsunuz💖