Gecenin en karanlık köründe,
Yürüyorum hayatımı aydınlattığını sanan sokak lambalarının altında.
Oysa neyi aydınlatıyorlardı ki?
Yollarımı mı, rüyalarımı mı, en kötüsü korkularımı mı?
Ya da bu ışıklar gelecek karanlığın başlangıcı mıydı?
İnsanlara güvenmeli miydim,
Yoksa onlardan korkmalı mı?
Onların parlak görüntülerine aldanmalı mı,
Yoksa ışığı görmeme riskini almalı mıydım?
Ya da onları teker teker öldürüp kendi ışığımı mı yaratmalıydım?
Belki yavaş yavaş sönen bir yıldız,
Belki de başkalarının ışığından yararlanan bir Ay olmalıydım.
Belki dünyaya hükmeden gece,
Belki de insanların sahte gülüşündeki gündüz olmalıydım.
İlk önce yolumu kaybettim, sonra rüyalarımı...
Korkularım?
Merak etmeyin, hala oradalar...
- - -
Bu şiirin benim için anlamı çok büyük. Umarım okurken siz de benimle aynı duyguları hissetmişsinizdir.
Sizleri çook seviyorum! Görüşürüz! 😙👋🏻
