Durup şöyle bir ceplerime bakıyorum.
Hiçlik var, sonsuz bir hiçlik...
İçinden yokluk çıkıyor, bomboş bir yokluk...
Bir tutam da korku buluyorum, ıssız bir ormana benzeyen cebimde.
Biraz daha diplere sokuyorum ellerimi.
Birkaç umutsuzluk kırıntısı,
Biraz da hüzün parçaları buluyorum.
Elimi çıkarıyorum cebimden, ellerime biraz endişe bulaşmış.
Korku dolduruyor içimi.
İçimdeki o kocaman boşluğu,
Kaygı dolduruyor.
Zaman geçip gidiyor ama ben hareket edemiyorum.
Yorulduğumu hissediyorum yavaş yavaş.
İçimden tekrar ediyorum,
"Şu an dik durma zamanı."
Çünkü biliyorum boynumu bükeceğim zamanlar da gelecek.
Derin derin nefesler almak istiyorum,
Ama olmuyor...
Nefes aldığım an soluğum kesiliyor.
Yatıp uzanmak bile acı veriyor.
Elimi kalbime götürüyorum,
Bir süre yavaş kalp atışımı dinliyorum.
İşte o an hatırlıyorum,
Her şeyin ellerimden kayıp gittiğini...
