Eğer başka bir boyuta ışınlansaydım,
Anca bu kadar yabancılık çekerdim.
Herhalde hiçbir farkı olmazdı.
Her şey bir o kadar yabancı,
Bir o kadar hiçbir yere ait değilim...
İçimdeki son görünmez savaşçıyı,
Ben vurmuşum tam kalbinden.
Bedenim yorulmuş,
Bırakmış kendini sırılsıklam damlalara.
Kafamdaki hiçbir uğultu susmazken,
Kendimi zorla susturmuşum acımasız hayata.
En ihtiyacım olduğu yerde,
Terk etmiş beni kelimeler.
Başka biri haykırsa bari diyorum içimden,
Ağzımdan çıkmayan kelimeleri.
Belki o zaman hafiflerdi,
İçimdeki bu acı.
Sonra bir anda hatırlıyorum,
Her şeyi kendin becereceksin bu dünyada.
Kendin haykıracaksın, kendin düştüğün yerden kalkacaksın.
Yeri geldiğinde de kendi kendini gülümseteceksin.
Çünkü bu hayat sana asla yardım etmiyor.
Gözyaşlarımı en yakın arkadaşlarım olarak kabullendim artık.
Gülerken, ağlarken, acıdan kıvranırken hep benimleler.
Yalan söylemiyorlar,
Gerçekleri olduğu gibi yüzüne vuruyorlar.
Sen de yoruldun mu rüzgar,
Esip esip sonuç alamamaktan?
Düşün...
Ben esemiyorum bile artık.
