Yaşamak...
Hayallerinin peşinden koşmak mı,
Bir savaşın ortasında kurşunların bedenine girmesine izin vermek mi,
Yoksa bir ölü misali nefes almak mı sadece yaşamak?
Belki de tüm imkansızlıkları yok saymaktır.
Ya da yok saydığın imkansızlıkların,
Gerçeğiyle kavuşma hikayesidir yaşamak...
Olduğun yerde sayıp,
Zamanın durmasını beklemektir belki de...
Belki de acı çekmektir sadece.
Uzaktan sevmektir, görememektir...
Onun gözlerine dalıp dalıp aklını kaybedememek,
O ağlarken binlerce kilometre uzakta olmak ama,
Delice kahkahalarına da şahit olamamaktır.
Eline dokunamadan,
Boynuna sarılamadan,
Daha kendini bile tanıyamadan,
Bu dünyadan göç olup gitmektir sadece.
Beyazın içinde acı çekmek,
Siyahın içinde kaybolmaktır.
Bir damla suya muhtaç kalıp,
Bir lokma bayat ekmeğe dualar etmektir.
Yağmurun altında terlemek,
Güneşin yamacında titremektir yaşamak.
Kalbinin tam ortasındaki boşluğu doldurmaya çalışırken,
Her yerini delmektir...
Sırf güçlü kalmak uğruna,
Tüm gücünü sömürmektir belki de.
Sırf başka insanları üzmemek adına,
Gecelerce ağlamaktır mesela yaşamak...
Tüm ihanetlere, bıçaklara ve kurşunlara sessiz kalmak...
Ne kadar canını acıtsa da gitmek...
Ve gidememek...
Geri dönse hala severim deyip kendine ihanet etmek belki de...
Ya da belkilerin arasında kaybolmaktır yaşamak...
- - -
Yazarken gözlerimin dolduğuna şahit olduğum bir şiir oldu. Umarım herkes sever.
