Bir umudu sorar bakışları,
Etrafı izliyor bir neden, bir mana arayarak.
Bir kuru dal parçası şimdi özgürlükten uzak.
Oysa gökyüzüne dokunmak isterdi,
Elleriyle karanlığı parçalayarak.
Kırılıyor kalem en ince yerlerinden,
Renkler soluksuz soğuk duruyor.
Ukdeler yanıyor cansız kalbinde,
Her yerinden yaralanıyor kağıtlar.
Belki bir yağmur yağar diyor,
Sevgi damlalarıyla üstüne boşalan.
Sonra diyor içinden,
Herkes düşman olurdu ona, her hüzünlendiğinde.
Gözlerini kapatıp düşünüyor;
Nerede bu bekleyişler?
Hangi durakta,
Kimin limanında duruyor?
Bu deniz feneri,
Kimi aydınlatıyor geceleri?
Hangi kayıp gemiyi,
Hangi soğuk rüzgarı?
İçin için ağlıyor karanlıkta.
Son kez bir köprünün başucunda söylüyor haykırırcasına,
Bu bekleyişlerin sonu yok..!
