HAZİN GECE

VI.BÖLÜM

selam. hepinize benden bolca kalp ama kırık  💔💔💔

evet, bu bölüm yeşimi toprağa veriyoruz hüzünlüyüm.

umarım keyif alarak okursunuz. 

şimdiden desteğiniz için çok teşekkürler. 

iyi okumalar.

HAZİN GECE

V.BÖLÜM

Her gidişin hazin bir hikayesi olurdu. Dünyadan göçen her insan ardından izler bırakıp giderdi.

Şimdi yeşim yoktu!

 Bize bıraktığı acıyla nasıl dayanırdık bilmiyordum. İçim acıyordu.

Dakikalarca oturduğum soğuk bankta boş noktaya bakıyordum. Buraya geleli ne kadar oldu bilmiyordum. En son hatırladığım yeşimi götürdükten sonra bizleri polis aracına bindirip buraya  getirmişlerdi.

Üzerime örtülen banttanyeyle irkildim. Başımı çevirip arkama baktım gelenin cenan olduğunu görünce rahatladım. "Benim..." dedi. kısık sesle sanırım korktuğumu anlamıştı bu yüzden azvel mırıldanmıştı.  Bakışlarımı tekrardan önüme çevirdim. Susmaya devam ettim.

"Merve'yi aldılar ifadeye birazdan çıkar sıra sende eğer iyi hissetmiyorsan ertelenebilir" o da benim gibi boş boş bir yere bakıyordu. Ne diyecektim ben onlara, ne anlarlar ki. "Afra sana diyorum konuş"

Dudaklarım titredi. "Bugün onun doğum günüydü cenan" dedim içime oturan acı elini boğazıma geçirmişti. "en mutlu günüydü'' stresten dudaklarımı ısırmaya başladım. ''şimdi de en berbat gün oldu bizim için'' dakikalarca gözlerimi kırpmadan öylece bakıyordum.

ağlamayı ne zaman kesmiştim ben? acıyan gözlerimden biriken damla buz kesen yanağımı yakıp geçti. ''nasıl yaşanır bu acıyla cenan? ben yeşimi çok seviyordum daha bugün sarılıp güldük ve şimdi hiç yokmuş gibi gitti'' dedim. son cümlelerime doğru sessiz ağlayışlarım çığlıklara döndü. kabullenemiyordum düşüncelerim inatla yaşanan gerçekleri kabul etmiyordu. cenan'ın eli sırtımı sıvazladı diğer eli üzerime örttüğü banttanniyeyi düzeltti. 

''şşş tamam,'' o bana tamam dedikçe ben daha çok ağladım mani olamadım gözlerime. ''ağla afra ağla içindeki ateş böyle dinecekse ağla'' galiba anlamıştı onu dinlemeyyeceğimi sitemle dile getirmemişti sözlerini daha çok yatıştırıcı tarzdaydı sesi. o bana ağla dedikçe ağlamam daha çok şiddetlendi. ellerimi kaldırıp yüzümü örttüm. ''kim ne istedi ondan? kimseye bir zararı dokunmazdı ki''

''Bulucaklar afra Bulucaklar" dedi tek nefeste. Rüzgâr vücuduma soğuk iğnelerini batırıyordu. Bir ileri bir geri sallanmaya başladım. "Dua etsin cenan benim elime düşmesin o katil andım olsun yeşime onu öldürürüm ilk anda" dedim dudaklarıma intikamın tohumları yerleştiği vakit.

İçimdeki bana dokunmayan yılan bin yıl yaşasın mantığına toprak attım bu geceden itibaren. Çünkü insan, insanlara dokunmazsanda kötülük görebiliyordu.

Yeşim; sessiz ,sakin, kimseye karışmayan kendi halinde biriyken bir gece ansızın cansız bedeni ağaca bağlıyken bulunmuştu.

hayatına canice son verilmişti.

Hayat geçilmeyen sınavlarla doluydu. Benim şimdiki sınavım sevdiğim insanın ölümüyle sınanmamdı.

"Yeşimin ailesine haber vermeniz gerekiyor afra" dedi sallandığım anda duraksadım. Dışarıda hissettiğim soğuğa rağmen içimde kaynar sular boşaldı.