uykuyla ölüm bir derlerdi de umursamazdım ta ki kabuslar ardında ölüm başlayana kadar.
hala da öyleydi ölümlerle tüm şehir çalkalanıyordu en yakın arkadaşım yeşim kabusların kurbanı olunca işin ciddiyetini anladım.
hayatımız tehlikedeydi uyku bizi...
ben çok iyiyim hazin gece'nin ikinci bölümüyle geldim.
sizi fazla tutmada yeni bölüme alayım...
ama önce buraya okuduğunuz tarihi bırakır mısınız?
yorum yapmayı ve beğenmeyi unutmayalım.
şimdi sizlere iyi okumalar.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
HAZİN GECE
II.
RÜYA
Ta evvelden yazılmıştı kaderimiz...
İki ay önce ⏳
Deliler hastanesine benziyen yetimhanenin odalarından birindeydik. Bulunduğumuz oda da otuz kişi kalıyorduk. Bir çoğuyla aram iyiydi bir kaç kişi hariç.
Cumartesi olduğu için okullar kapalıydı. 12.sınıfım bu sene okulum bitiyor ve ben başka maratona giriş yapmaktayım. Bu yıl Üniversite sınavına giricem kazanmaktan başka çarem yok eğer kasanamazsam sokakta kalmak zorunda olucam. On sekiz yaşıma girdiğim an kaldığım yetimhaneden ayrılmak zorundayım o zamana kadar kendime kalıcak yer bulmam lazım ve çalışmak için bir iş. Umarım bu düşündüklerimin hiç biri olmaz ben üniversiteyi kazanırım.
Ben ve yeşim odada oturuyorduk bana bir şey söylemek istediğini söyledi. Bilerek beklemiştik herkesin gitmesini. Yalnız konuşmak istedi. "Noldu yeşim neyin var?" diye sordum. Yüzü benzi atmıştı. Başını eğdi, sanırım nereden başlayacağını düşünmüştü. "Afra..." adımı adeta sızlanarak söyledi. Neyi vardı allah aşkına şu kızın. "Söylesene yeşim kıvranıp durma" diye çıkıştım. Aslında o böyle yaptıkça ben daha çok korkuyordum neyi olduğunu merak ediyordum. "Onu gördüm!" dedi tek nefeste. Sözleriyle beraber başını kaldırıp bana baktığında korkudan göz bebeklerinin titrediğini gördüm.
Yüzündeki mimik namına eser kalmadığında, dona kaldım. Dudaklarımın arasında titrek nefesler verdim. Yeşim dokunsam ağlayacak gibi bakıyordu gözlerimin içine. Kaşlarımı çattım son derece ciddi ve korkuyla ona baktım.
Onu görmüşse, sıra ona gelecekti.
Bu felaket bizimde kapımızı çalmıştı.
Titreyen ellerini uzatıp zorlukla benim ellerimi kavradı. ''Onu gördüm afra be...ben çok korkuyorum'' diyebildi konuşa bildiği kadarıyla. Duydugu korku bu kadarına el vermişti.
