"Bana büyü mü yaptınız!"
.
Hayatını kurtardığı adam tarafından kaçırılan Lale.
Hayatını kurtaran genç kıza takıntılı aşık olan Demir.
.
"Cehennemin dibine de gitsen gelir seni bulurum!"
.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Demir Yanımdan Çekip gideli 5 dakika bile olmamıştı, kalktığım koltuğa oturmuş ayaklarımı kendime doğru çekip başımı gömdüm.
Buradan kaçmalaydım, başka çarem yoktu. Bu adam kafayı yemişti!
Ne büyüsüydü ya ne büyüsü!
Mutfakta ufak tıkırtılar duyuyordum ama umurumda değildi. Gece o uyuduğu zaman kaçıp gitmem gerekiyordu.
Elimi cebime attım telefonumu çıkardım. Arada arkamı dönüp mutfak tarafına doğru baktım. Demir ortalıkta görünmüyordu. Telefonumun kilidini açtım şarjım %6 kalmıştı. Önce ablamla abim arabaya düşündüm sonra polis daha mantıklı geldi.
Ama dediği gibi polislere haber verdiğim anda ya haberi olursa?
Olsun en azından kaçırıldığım belli olurdu oyle değil mi?
Polisin numarasını çevireceğim anda,
"Sakın öyle bir şey yapayım deme!" elimde telefon öyle donakaldım. Arkamda duyduğum sesle yutkunurken gözlerimi kapattım.
"Ben..." diye geveledim
"Telefonu bana getir." ayağa kalktım aramızda en az onbeş adım vardı. Acaba bu bahçeye açılan Kapı kilitli miydi?
Büyük ihtimalle kilitliydi. Çünkü daha yeni gelmiştik ve demir hiç orayı açmamıştı. Eğer kaçacaksam onun huyundan gitmem gerektiğini biliyordum.
Yavaş adımlarla Demire doğru yaklaşıp telefonu uzattığımda ne yaptığımı anlamaya çalışır gibi yüzüme baktı. Hemen vermeyi kabul etmemi yadırgamıştı anlaşılan.
"Saçma sapan şeyler düşünmüyorsun değil mi?" başımı yavaşça sağa sola salladım
"Ne düşünebilirim ki?" Diye sordum uysal bir sesle
"Hiç Hayır demedin. Halbuki bugün hayırdan başka hiçbir şey de söylememiştin."
"Sadece bu konuyla bir alakam olmadığını anlamanı bekleyeceğim. Suçsuz olduğumda beni bırakacağını söz verdin." Elimden telefonu aldı ve cevap vermedi
"Hadi gel, bir şeyler ye." deyip mutfağa girince arkasından gidemedim bir kaç saniye beklediğimde
"Hadi!" tuttuğum nefesi verip mutfağa girdim. Demir kendine bir sandalye çekip oturmuş elinde konserve açmış yiyordu. Gözleriyle önündeki sandalyeyi gösterip
"Evde bol bol konserve var, istediğin zaman dolaptan al ve ye." önüme bıraktığına baktım. Yaprak sarma vardı yaprak sarmayı severdim ama ona güvenmiyordum. Içine ilaç katmadığı ne malumdu? ya da zehir?
"Aç değilim." diye mırıldandım
"Aç mısın diye sormadım otur ve ye dedim." oturmadığımı görünce kaşları çatıldı kendi çatalıyla benim konserveme batırıp bir tane sarma alıp yedi
