BENİM AMANSIZ SEVGİLİM

1.BÖLÜM

"Lily, kızım hadi uyan" sabahın altısında bağıran annemin sesiyle uyandım.

Hergün aynıydı ama bugün benim için çok farklıydı. Bugün annemin beni sabahın altısında kaldırmasının sebebi yeni bir koleje başlayacak olmamdı.

Ha, bu arada ben Lily, Park Lily.

Babam yüzünden 3 yaşında yaşadığım tranva yüzünden tam 15 yıldır konuşmuyorum.

Annem dışında.
Annem benim her zaman en büyük destekçim olmuştu.

Annemin tekrar seslenmesini beklemeden hızla kalkıp yeni okulumun formasını giydim.

Nedenini bilmediğim bir şekilde aşırı heyecanlıydım.

Allah'ım inşallah taş gibi erkekler görür bu toprak gözlerim.

Aminnğ.

Skzskzskzskz.

Hızla formamı giyip banyoya girdim. Oradaki tek tük işlerimi hallettikten sonra banyodan çıkıp bir hışımla mutfağa koştum.

Eee yemek kırmızı çizgimiz

Annem ben mutfağa girdiğimde bana hafif bir tebessüm edip başıyla sofrayı işaret etti.

Hızla bileğimdeki toka ile kızılımsı turuncu saçlarımı topladım ve yemeğe gömüldüm.

Yemeğimi yedikten sonra ani bir kararla - tabii birde annemde güzel duracağını düşünüp - üzerime bol siyah bir swetshirt giydim ve hızla çantamı alıp evden çıktım.

Tabii ki artık o Park Lily'e dönüşebilirim. Sonuçta artık annem yanımda değil travmamı o varken unutuyorum sadece.

***

15-20 dakikalık bir yürüyüşten sonra kocaman bir binanın önündeydim. Bu bina gerçekten benim okulumuydu? Şaka gibi ama gerçekti.

Hiçte mutsuz değilim sanki ya.

Skzskzskzskz.

Binanın içine doğru birkaç adım attım. Ama işte şansıma tüküreyim ki o anda başımdan aşağı bir kova su dökülmüştü. Tabii ki hiçbirşey diyemedim çünkü konuşamıyorum.

Tabii ki onlara konuşabildiğimi söylemeyecektim.

Hihiihiiihii.

Ben çok şeytanım ya.

Skzskzskzskz.

Kafamı kaldırıp suyun döküldüğü yere baktım. Direk giriş kapısının üzerine konulmuştu ve ben fark etmeden bu sistemi sadece minik bir iple harekete geçirmiştim.

Zaten ne demişler garibanın yüzü gülermi hiç?

Iıı gülmez.

Saçlarımı bir köpek misali kurutmaya çalıştığımda bir anda konfeti patladı. Konfetilerin yüzüme gelmemesi için elimle yüzümü koruduğumda tanıdık bir ses bana "Hoşgeldin Sessiz" dedi.

Ah! Bu sesin sahibi okulun sahibinin oğlu olan Drew'e aitti. Ve malesefki onunla aynı soyadını paylaşıyoruz.

Şimdi itiraf etmeliyim ki çocuk taş gibi mübarek.

Aşırı masum bir tipi olan zorba.

BEN DÜŞÜYORUM AMA, TUTUN BENİİ.

Sinirle kafamı kaldırıp Drew'e bakıp göz devirdim. Drew gülerek bana baktı. Tam yanından geçip gidecekken toprak gözlerim, toprak gözleriyle buluştu. Kulağıma eğilerek "Daha yeni başlıyoruz Lily, babanın intikamını senden alacağım" Ne? Ne demekti bu şimdi? Drew o adamı nerden tanıyor ki? Yoksa hayır ya olamaz ya? Tamam, sakin olup bu duruma takılmıycam. Ne de olsa o adam annemi ve beni terketti değilmi? Umrumda bile değil şuanda Drew'in yapıcakları.

O Drew Park'sa, Bende Park Lily'dim. O zorbaysa katlanacaktım çünkü zaten geçen o 15 yılda yeterince canımı yakmıştı o adam. Bu sefer Bi zorbalığa katlanmak çok bir sıkıntı olmazdı benim için...

BÖLÜM SONU

BİRAZ KISA OLDU AMA İLK KURGUM ANLAYIŞLA KARŞILARSINIZ UMARIM💗💗💗

BİR SONRAKİ BÖLÜMDE GÖRÜŞMEK ÜZERE...

ÖPÜLDÜNÜZ
<333333333