BENİM AMANSIZ SEVGİLİM

14. BÖLÜM

Eve vardığımda korkarak kapıyı çaldım.

1-2 saniye sonra annem kapıyı açtı. "Hazırmısın Lily?" dedi. Kafamı salladım.

İçeri ilk adımımı attığım an evin içindeki o tarçınlı kurabiye kokusunu aldım.

Bu onun kokusuydu..

Salondan geliyor..

Kokuyu takip ederek salona girdim.

Babam ayağa kalkıp "Hoş-Hoşgeldin Lily" dedi. Kafamı salladım. Annem arkadan "Senin yüzünden yine belirli kişilerle konuşuyor Asaf!" diye bağırdı.

Babam "Doğrumu bu? Hani söz vermiştin Lily? Neden sözünü tutmadın?"

"Sen tuttunmu ki bana diyorsun"

"Lily"

"Ne var?"

"Hala o kızıl saçlı kızsın"

"Sende hala o tarçınlı kurabiye kokulu adamsın"

"Otursana"

"İznin Olursa odama çıkıp üstümü değişeceğim"

"Tamam, bende sofraya geçiyorum"

Merdivenden çıkarken "Tamam" diye bağırdım arkasından.

Aynı eskisi gibi kokuyor..

Tarçınlı kurabiye..

Üstümü değiştirip banyoda tek tük işlerimi halledip aşağıya indim.

Ev hala tarçınlı kurabiye kokuyordu.

Annem beni görünce "Geç otur kızım, yemeğin soğumasın" dedi. Babam ayağa kalıp karşısındaki sandalyeyi çekip başıyla işaret etti. Oturdum.

Eski günlerde ki gibi..

"Ee Lily, geçen 15 yıl içinde neler yaptın?"

Cidden bunu mu soruyor bana?

Sadece ağlayarak geçirdim desem ne tepki verirdi acaba?

Denemekten zarar gelmez..

"İlk 3 yıl hiç bişey anlamadım. Sonuçta 3 yaşındaydım o zamanlar. Sonra aklım başıma geldi. O zamanda 8 yaşındaydım. Ama sen gittiğinde hani 3 yaşındaydım ya, o gün kimseyle konuşmamıştım saçma ama gerçek. Sonra annemle konuşmaya başladım biraz biraz. Dedim ya kimseyle konuşmuyordum. İlk krizimi geçirdiğimde 5 yaşındaydım. Özlem kriziydi bu. Senin özlemin. Sonra Drew Park, Elisa Kaplan ve Doğan Savur'la tanıştım ve onlarla konuşmaya başladım"

"Drew, ne?"

"Drew Park, ailesini öldürdüğün ve senden intikam almak isteyen çocuk" dedim hırsla.

"O çocuk, olamaz. Lily, lütfen yardım et lütfen"

"Hayır" dedim.

"Neden? Lily lütfen beni tek kurşunla öldürür. Tekrar Babasız mı kalmak istiyorsun?"

"Ah, ben babasızlığa alıştım. Senin aksine hep hatırlardım seni. Senin yapmadıklarını," annemi gösterip "O yaptı, hep en büyük destekçim o oldu senin aksine" nefeslendim "Yani ben babasızlığa değil ama annesizliğe alışamam Asaf Gök Park" dedim.

"Şimdi çı-" demeye kalmadan çıkıp gitti. Arkasından gülerek "Sen bir korkaksın Asaf Gök Park, Sana baba dediğim günlere lanet olsun! Tamam mı?!" diye bağırdım.

Kendimi o kadar rahatlamış hissediyordum ki.

Tarçınlı kurabiye kokulu adam benim için son bulmuştu..