"Bezbłędne Koło"

15 5 6
                                    


Chcę

[uwolnić się]

od tych przeklętych

deserowych oczu

Wzbić się

b

e

z                                                        g

ra 

 n 

                                         i

c

z

n i

e


w


g

ł

ę

b

i

ę

tajemniczej niedojrzałej duszy

ulotnie poczuć uroczą żenadę nie moich uczuć

opowiedzieć

prosto

w

twarz

o:

najdroższych, drewnianych (wiórkach) jej włosów

uśmiechu, przy których brzęczą pszczoły, a ja, ich twór w

                                                                                                                       y

                                                                                                                          p

                                                                                                                             a

                                                                                                                                 l

                                                                                                                                    a

                                                                                                                                        m się

o:

tym wszystkim, co wzbudza we mnie gorejący strach siódmego kręgu

[gorejący deszcz na moje plecy...]

i —     —            —                   —

wolę zapomnieć ostatnie

926 dni

letnią pełną śmiechu nekropolię

dumę, której nie zrozumie wyglądająca z balkonu dziewczyna

i

emocje zalewające moje usta i nos

ale

znów

znów

znów

przekonam się, że

to (nie) koniec

I muszę dalej z tym żyć.

Pisarskie śmietniskoOpowieści tętniące życiem. Odkryj je teraz