~Η ψυχή που δεν γνώρισε κάνεις!~ [Plus+]

~Είμαι χιλιάδες, τρισεκατομμύρια κομμάτια!~

Δεν είμαι τέλεια..
Δεν είμαι καλή..
Δεν είμαι γλυκιά..
Δεν είμαι ευγενική..
Δεν είμαι τίποτα...
Δεν είμαι εγώ..
Δεν είμαι κάνεις..
Δεν έχει σημασία..
Δεν αξίζει...
Δεν είμαι ο εαυτός μου πια..
Γιατί ούτε αυτό ήμουν..
Ήμουν.. εκείνο το κοριτσάκι.. πίσω.. στο μακρινό 2005.. μέχρι που εξαφανίστηκε για πάντα...
Ότι υπήρξε μετά από αυτόν ήταν απλώς ένας αντικαταστάτης.. που και αυτός εξαφανίστηκε στο πέρασμα του χρόνου..
Ο πραγματικός εαυτός μου εξαφανίστηκε μπροστά στην όψη του κόσμου.. στην κόλαση που με καταδίκασε να ζω.. που κάθε δάκρυ έμοιαζε με αίμα πάρα για νερό..
Εκείνος ο εαυτός μου δεν πρόλαβε να μεγαλώσει ποτέ.. είναι ακόμη παιδί.. εκείνο το κοριτσάκι δεν έγινε ποτέ γυναίκα.. δεν φόρεσε ποτέ τακούνια.. είδε την όλη καταστροφή που ερχόταν.. τρόμαξε και έπαψε να παίζει με παιχνίδια, κούκλες και κουζηνηκά, διότι ανακάλυψε το ψέμα μέσα σε αυτά.. βρήκε την αλήθεια μόνο στα όνειρα του και δεν έπαψε ποτέ να ζει μέσα σε αυτά!!!
Ο εαυτός μου δεν υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια, χάθηκε τότε, εκεί, στο μακρινό παρελθόν.. από τότε μόνο ίχνη και κάποια κομμάτια τον θύμιζαν.. τον αντικαταστούσαν.. ο κόσμος τον έσπασε σε χιλιάδες.. τρισεκατομμύρια κομμάτια! Κάτι λίγα που απέμειναν από αυτόν είναι μαυρισμένα από την έκρηξη.. ραγισμένα, ματωμένα.. κομμάτια που κι αυτά είναι έτοιμα να γίνουν θριψαλα..
Ο εαυτός μου χάθηκε τότε.. στο μακρινό 2005.. όταν ήμουν 5 ετών.. μόλις αντίκρισε την κακία και το μίσος.. και το τρομακτικό είναι πως το αντίκρισε από συνομηλίκους..
Τον εαυτό μου.. τον παιδικό εαυτό μου, τον σκοτώσανε παιδιά.. που αυτά στο μέλλον συμβόλιζαν την κοινωνία όπου θα ζούσα.. για φαντάσου....

Ο εαυτός μου λοιπόν.. χάθηκε μια μέρα που είχε ήλιο.. που όλα τα παιδάκια παίζανε χωρίς αυτόν..

Δεν είμαι τέλεια..
Δεν είμαι καλή..
Δεν είμαι γλυκιά..
Δεν είμαι ευγενική..
Δεν είμαι τίποτα...
Δεν είμαι εγώ..
Δεν είμαι κάνεις..
Δεν έχει σημασία..
Δεν αξίζει...
Δεν είμαι ο εαυτός μου πια..
Γιατί ούτε αυτό ήμουν και πότε..
Αφού τον εαυτό μου τον έχασα τότε.. και ακόμη τον ψάχνω.. μια που νομίζω πως τον βρίσκω και μια που συνιδιτοποιω πώς δεν τον είχα ποτέ..
Τόσα χρόνια έβρισκα κομμάτια του αφού πια είναι σπασμένος σε χιλιάδες, τρισεκατομμύρια κομμάτια.. χαοτικός σαν τον σύμπαν που δεν έχει ούτε αρχή, ούτε τέλος, τα κομμάτια του τόσα όσα και τα αστέρια στους γαλαξίες που είναι διασκορπισμένοι μέσα του..

Ο εαυτό μου επαναλαμβάνω, δεν υπάρχει πια.. όχι για να το ακούσετε εσείς αλλά, μπας και το χωνέψω εγώ.. γιατί θα ήθελα πολύ να είμαι ολόκληρη, ο εαυτός μου, όχι για εμένα.. για τα άτομα που αγαπώ, να μην απογοητεύω κανέναν.. αλλά.. δεν υπάρχω καν..
Μόνο μέσα στα όνειρα και την φαντασία μου υπήρξα...
Τώρα απλώς βλέπεις κάτι που μοιάζει.. αλλά δεν είναι..

Λοιπόν.. ο εαυτός μου... δεν είχα ποτέ εαυτό...
Είμαι κάτι που δεν θα καταλάβει κανείς.. κάτι που απλώς δεν υπάρχει..

Σαν όλες εκείνες τις μεγάλες προσωπικότητες που δεν τους καταλάβαινε κανείς..
Με την μόνη διαφορά που δεν ανήκω εκεί..

Είμαι πλέον η καταστροφή του εαυτού μου...
Είμαι αυτά τα τρισεκατομμύρια κομμάτια διασκορπισμένα στο χάος, σαν το σύμπαν.. ένα ατελείωτο χαοτικό σκοτάδι που μέσα του στραφταλίζουν αυτά τα κομμάτια όπως τα αστέρια..
Πολλά τα στοιχεία του είναι μου όσα και αυτά τα τρισεκατομμύρια κομμάτια.. μια έτσι, μια αλλιώς.. όχι δεν είμαι διπρόσωπη, σπασμένη είμαι, σε τρισεκατομμύρια κομμάτια!

Κοίτα τον ουρανό.. αν ποτέ μπορέσεις να μετρήσεις τα αστέρια τότε θα καταφέρεις να μετρήσεις κι εμένα, αν ποτέ εξηγήσεις την θεωρία του σύμπαντος θα καταλάβεις κι εμένα.. αν ποτέ αναλύσεις και κατανοήσεις το μυστήριο του σύμπαντος τότε θα καταλάβεις και εμένα..

Ένα είναι σίγουρο.. όπως το σύμπαν είναι καθαρό και βλέπεις καθαρά τα αστέρια του, τα χρώματα που δημιουργούνται μέσα του και υπάρχει πάντα μια ισορροπία παράξενα ανεξήγητη που κάνεις δεν καταλαβαίνει το πως..
Έτσι είμαι και εγώ..

Ο εαυτός μου.. το σύμπαν μέσα μου...
Χάθηκε μέσα στο χάος, σπασμένος και διασκορπισμένος σε χιλιάδες.. τρισεκατομμύρια κομμάτια!

(19/2/'23)

~Μάρω Jackson~