~Η ψυχή που δεν γνώρισε κάνεις!~ [Plus+]

~Τι πρόσωπο έχει ο χωρισμός;~

Μόνο με κομμένη την ανάσα θα μπορούσα να μιλήσω για αυτό..
Και αν συνέβαινε σε εμένα, σίγουρα ο χρόνος θα σταμάταγε, σίγουρα θα πάγωνε.., η ανάσα μου θα κοβότανε ίσα-ίσα μέχρι να δω τον Χάρο με τα μάτια μου όμως, όχι για να μου πάρει την ψυχή.. μα, για να μου σπάσει την καρδιά, όχι σε χιλιάδες τρισεκατομμύρια κομμάτια όπως λέω συνήθως αλλά, μέχρι να γίνει σκόνη.. και μέσα από τις σκελετομένες παλάμες του να φυσήξει την στάχτη στα μούτρα μου!
Σίγουρα θα άκουγα σιγανά, σχεδόν κοροϊδευτικά να μου λέει: <Game over>, με την μόνη "μικρή" διάφορα πώς δεν θα είχα άλλη ευκαιρία μετά..

Μα, στ'αλήθεια.. τι πρόσωπο θα μπορούσε να έχει ο χωρισμός;
Αντρικό ή γυναικείο;
Λυπημένο, στεναχωριμένο, θλιμμένο μήπως, απογοητευμένο.. ειρηνικό, κακό, γεμάτο με φθόνο, μίσος, ζήλια, κοροϊδία, ειρωνία.. ή μήπως χαρούμενο, ευτυχισμένο, λυτρωμένο, ανακουφισμένο.. ή και αδιάφορο...

Δεν ξέρω τι πρόσωπο θα μπορούσε να έχει ο χωρισμός.. μπορεί να τα έχει όλα και κανένα ταυτόχρονα ή και σε συνδιασμό..
Σημασία δεν έχει το πως θα μπορούσε να είναι!
Σημασία έχει να καταφέρεις να δεις το πρόσωπο του χωρίς να σου "χρυσώσεις το χάπι", χωρίς να κοροϊδεύσεις τον εαυτό σου και χωρίς να το "αδικήσεις".. Μόλις δεις κατάματα το αληθινό πρόσωπο, μην ξεχάσεις να δράσεις!

Σε εμένα θα είχε σχεδόν σίγουρα το πρόσωπο ενός Χάρου, με την γνωστή μαύρη στολή που όλοι κοροϊδευτικά ντυνόμαστε στα καρναβάλια.. μα, δεν θα είχε δρεπάνι, ούτε γενικά κάτι να κρατά, γιατί αυτό που θα είναι να κρατήσει θα το πάρει από μένα και αυτό θα είναι η καρδιά!

Τι να την κάνεις την ψυχή εδώ στην γη αν η καρδιά έχει διαλυθεί;!
Σαν ζωντανός-νεκρός ψάχνεις τρόπο να ζήσεις ή να πεθάνεις!

Αν ερχόταν μπροστά μου ο Χάρος Χωρισμός, τότε όλα θα σταμάταγαν, όλα θα πάγωναν, όλα θα πέθαιναν, όλα θα γκρεμιζόντουσαν.. τα πάντα θα διαλυόντουσα... όλα θα τέλειωναν, το φως, ο αέρας, το οξυγόνο.. παντού μια κόλαση..
Μέχρι που θα συνιδιτοποιούσα πως αυτό το σενάριο θα με "βόλευε" να ίσχυε και στην πραγματικότητα, και πως τελικά η γη γυρίζει, ο ήλιος φωτίζει ακόμη και το φεγγάρι φέγγει ακόμη, ο αέρας φυσά και δροσίζει, το οξυγόνο υπάρχει και δείνει ζωή, ο χρόνος κυλά, ο κόσμος προχωρά, οι άνθρωποι ζουν..
Και.. τελικά το πρόσωπο του χωρισμού είναι μέσα μου και η καταστροφή έγινε μέσα, η κόλαση υπάρχει μόνο μέσα μου, ο θάνατος σκότωσε μόνο την δική μου καρδιά, οι κραυγές μου ακούγονται μόνο μέσα στο κεφάλι μου και το μέσα μου γκρεμίζεται, τα δάκρυα μου τα νιώθω μόνο εγώ, τα βλέπω μόνο εγώ, το σκοτάδι κατακλύζει μόνο εμένα.. ΟΛΑ ΜΟΝΟ ΣΕ ΕΜΕΝΑ ΚΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΑΚΟΥΕΙ, ΔΕΝ ΒΛΕΠΕΙ, ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ...!

Για φαντάσου..
Ο άλλος δίπλα μας, μέσα του πεθαίνει και κάνεις δεν το καταλαβαίνει!!!

Πόσοι άραγε περνάνε το μαρτύριο του σκότους της κολάσεως που μέσα του κρύβει από το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο πόνο και.. πραγματικά.. κάνεις δεν μπορεί να το δει..
Πόσο θλιβερό μπορεί να είναι αυτό..
Σκέψου, μπορεί οποιαδήποτε στιγμή ο άλλος να βλέπει το Χάρο μπροστά του (και όχι της ζωής, αλλά της καρδιάς) και ενώ τον κοιτάς, να μην καταλαβαίνεις καν πως αυτός "πεθαίνει"..

Τελικά μην ρωτάς τι πρόσωπο έχει ο χωρισμός, ρώτα καλύτερα το πόσα πρόσωπα έχει ο χωρισμός!

Υ.Γ: Αντέχεις να τα δεις;...

(11/5/'23)

~Μάρω Jackson~