~Η ψυχή που δεν γνώρισε κάνεις!~ [Plus+]

~Καταραμένο Βασίλειο Των Ονείρων~

Θέλω να σπάσω όλα τα στεγανά!
Θέλω να σπάσω ό,τι με πονά!

Μα, δεν φτάνει να θες, πρέπει και να μπορείς, θέλει και να σηκωθείς στα στηβαρα σου πόδια, υποβασταζόμαινος να πάρεις την βαριοπούλα της καρδιάς σου και να γρεμίσεις όλα εκείνα τα τοιχοι που σε έριξαν, σε σακάτεψαν, σε πλήγωσαν, σε πονέσαν και... που σε ΣΚΩΤΩΣΑΝ...

Μην φοβάσαι... υπάρχει και αλλή επιλογή! Γύρνα την πλάτη σου και φύγε..

Σαν κομμάτια των κγρεμισμένων σου ονείρων..
Καλύτερα προτείμισε να σπάσουν αυτά, παρά να ματώσεις τα χέρια σου με αίμα, παρά να δεις τον εαυτό σου για πολοστή φορά να πεφτεί και να πεθαίνει για όνειρα τόσο, εφθραστα μέσα σου μα τόσο απιαστα, ανεγκιχτα... ψιλότερα από το μποι σου..

Δεν μου λες; Πού είναι τα όνειρά σου; Μέσα σου και σπάνε σε μυριάδες τρις εκομύρια κομμάτια ή έξω σου και μπροστά στα μάτια σου σαν πελόρια τοίχοι;

Αν είναι παντού ολογυρά σου και τα βλέπεις τόσο εύθραυστα σαν την καρδία σου και ταυτόχρονα σαν θεόρατα αξεπέραστα τοίχοι.. τότε σου έχω νέα...
Αυτό είναι ευχή που γεμίζει την ψυχή σου με μυριάδες κομμάτια μέχρι που γίνεται καταρά και σε φυλακίζει σαν τοίχος αξεπέραστο!
Και στην δική μου περίπτωση είναι χειρότερα, διότι τα τοίχοι κάποια μέρα κγρεμίζονται και τα κομμάτια κάποια μέρα σκορπάνε και χάνονται μέσα στο χάος..

Σε εμένα πλέον αυτά τα όνειρα έγιναν ένα στοιχειωμένο τοπίο, ένα κάστρο με αμέτριτα δεσμά, με άλυτες κατάρες, φιλακισμένες ευχές και πνιγμένες ΚΡΑΥΓΕΣ που φωνάζουν ΣΩΣΕ ΜΕ!
Σε αυτό το καστρό κάποτε, ήταν το παλάτι των ονειρών, το βασίλειο των παιδικών μου χρόνων...
Τώρα μαντεψε τι έχει μείνει εκεί πέρα.. Μπροστά στην μεγαλύτερη κατάρα απ' όλες, η ενηλικίωση, μου άφησε ένα ερείπιο, στοιχειωμένο και καταραμένο μέρος όπου άκομα, όλα μου τα όνειρα ικετεύουν να ζήσουν, μόνο που πλέον, ως ανείπωτα, στοιχειωμένα και καταραμένα πλάσματα, έχουν γίνει φαντάσματα, τέρατα, θυρία  και δαιμονες..!
Βρικόλακες που διψούν για ζωή.. ψάχνουν τρόπο να ξεφύγουν, να πεθάνουν μπας και αναστηθούν...

Όλα τα αθώα εκείνα όνειρα, τελικά στοιχιώθηκαν από την μεγαλύτερη κατάρα από όλες, την ενηλικίωση, μα.. το υπόσχομαι! Μπορώ ακόμη και μέσα από τις στάχτες της πιο σκοτεινής κόλασεις, να βγάλω φως, γιατί.. ακόμα πιστεύω πως έστω και ένας κόκκος άμμου αξίζει και μπορεί να σωθεί και να γυρίσει πίσω στο Βασίλειο των Ουρανών!

Ακόμη κι αν χρειαστεί.. ας μπω μέσα στην πυρινή κόλαση!
Το ξέρω, το νιώθω πως υπάχει κάτι να σωθεί!
Και αυτό είναι όλοι η ανθρωπότητα!!!!!

Ο κόσμος μου μπορεί να στοιχιώθηκε μέσα στα βάθη της πιο σκοτεινής κόλασης μα, στο υπόσχομαι, ακόμα μπορεί να αναβλίσει γλυκό και γάργαρο νέρο μιας αθώας αγάπης που δεν πεθαίνει ποτέ!!!

Και αυτό είναι επιλογή μου!!! 

Σας το χαρίζω!

(Γράφτικε στις 31/10/2024, ακούγοντας το τραγούδι της Anastacia - Pieces of a Dream)

~Μάρω Jackson~